Εεε λοιπόν, μετά τη …βόμβα Καϊλή, ματαίως αναζητούνται.

Στη δημόσια σφαίρα, τουλάχιστον.

Ποιούν την νήσσαν

Πού έχουν, αλήθεια, εξαφανιστεί όλοι αυτοί οι… λαμπροί εκπρόσωποι και… ιδεολογικοί ταγοί, οι opinion makers και οι influencers του Ακραίου Κέντρου οι οποίοι –από την …επάρατη κυρίως περίοδο του «ερυθρού φασισμού» και του «σταλινικού καθεστώτος» που… ήθελε (εδώ γελάνε) να στήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, καταλύοντας, όπως με μένος διαλαλούσαν, τις αξίες της «ευρωπαϊκής αστικής μας δημοκρατίας»– καταβάλλουν φιλότιμες προσπάθειες να μας κάνουν επιτέλους ευρωπαίους, ή –πιο απλά– να μας ξεβλαχέψουν;

Πού είναι κρυμμένοι όσοι κατακεραύνωναν την Αριστερά ότι δήθεν θέλει να βγάλει την Ελλάδα από την Ευρώπη και να την κάνει Βενεζουέλα; Που κατέβαιναν στα συλλαλητήρια του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου με πλακάτ κατά του «reddish stalinist state» και υπέρ της «πατρίδας μας της ΕΕ», από την οποία δήθεν ήθελε να αποκόψει την Ελλάδα ο… επάρατος ΣΥΡΙΖΑ, κόντρα στις… εργώδεις προσπάθειες της Μέρκελ, του Σόιμπλε και του Ντάισελμπλουμ να μας κρατήσουν εντός της… ζεστής ευρωπαϊκής αγκαλιάς;

Πριν, φυσικά, ανακαλύψουν την κρυφή γοητεία της μακεδονικής περικεφαλαίας!

Πού είναι τώρα αυτοί που έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους μπροστά στα φαινόμενα σήψης και διαφθοράς, να μας πουν μερικά «σοφά» λόγια, με ύφος μόνιμα σηκωμένου φρυδιού, για τις αρετές του ορθού λόγου, της νηφάλιας μέσης οδού και για την κατάρα των δύο άκρων, που –εννοείται– είναι, κατ’ αυτούς, ακριβώς το ίδιο;

Πού είναι να μας νουθετήσουν ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε» και για τον λόγο αυτό πρέπει να τιμωρηθούμε και να δούμε τις ζωές μας να καταβαραθρώνονται; (όχι βέβαια όλοι μαζί, μόνο τα λαϊκά στρώματα που, όπως εκτιμούν, πέφτουν εύκολα στην παγίδα του λαϊκισμού).

Ευρωπαίοι α λα καρτ

Οι πιο έξυπνοι, ή πονηροί –αναλόγως την οπτική γωνία που υιοθετεί κανείς– τολμούν να ξεπροβάλλουν, ψελλίζοντας φληναφήματα περί του τι θα συνέβαινε εάν η Εύα Καϊλή συλλαμβανόταν στην Ελλάδα. Λες και το γεγονός ότι η βελγική δικαιοσύνη κινήθηκε με ταχύτητες υπερφυσικές για τα δεδομένα της «ανεξάρτητης» ελληνικής δικαιοσύνης, επιβεβαιώνει κατά κάποιον τρόπο την πάγια θέση τους ότι η Ελλάδα –σε σχέση με την «πολιτισμένη Ευρώπη»– είναι μια τριτοκοσμική μπανανία.

Δεν μπαίνουν, όμως, στον κόπο να μας διαφωτίσουν –μέσα στη… μεγάλη, ορθολογική σοφία τους– γιατί συμβαίνει αυτό.

Γιατί δεν αναρωτιούνται ποιος είναι ο λόγος που η ελληνική δικαιοσύνη, σε όλες ανεξαιρέτως τις περιπτώσεις σκανδάλων διαφθοράς –και όχι μόνο– έχει κινηθεί με τρόπους εκ διαμέτρου αντίθετους από τη βελγική, εν προκειμένω, ή από κάθε δικαιοσύνη που απλώς σέβεται τον εαυτό της;

Γιατί κάθε φορά που θίγεται κάποιος εκλεκτός του δεξιού καθεστώτος Μητσοτάκη, πέφτει άκρα του τάφου σιωπή και η περίφημη δικαιοσύνη κινείται με ρυθμούς παγετώνα;

Πού οφείλεται, άραγε, το γεγονός ότι μόλις αυτήν την εβδομάδα πληροφορηθήκαμε ότι η… αδιάβλητη ελληνική δικαιοσύνη διέταξε «αιφνιδιαστική έφοδο» –μετά από έξι μήνες(!)– στα γραφεία των εμπλεκόμενων στις παράνομες παρακρατικές υποκλοπές εταιριών, μόνο και μόνο για να τα βρουν άδεια –οποία έκπληξη, αλήθεια!

Συνειδητοποιούν, άραγε, όλοι αυτοί οι διαπρύσιοι υπερασπιστές του δόγματος «τα μνημόνια ήταν η ευλογία που θα έκανε επιτέλους την Ελλάδα ένα κανονικό ευρωπαϊκό κράτος», πως εάν ο βέλγος εισαγγελέας που διερευνά το σκάνδαλο του χρηματισμού στην ΕΕ (που δεν είναι απλά και μόνο «σκάνδαλο Καϊλή», ας μην είμαστε αφελείς) είχε την έδρα του όχι στις Βρυξέλλες, αλλά στην Αθήνα, το πιθανότερο είναι ότι πολύ σύντομα θα βρισκόταν κατασυκοφαντημένος από τα συστημικά ΜΜΕ-108, διωκόμενος για «σκευωρία» και με την καριέρα του καταστραμμένη;

Ή μήπως, τελικά, η Ευρώπη –στην οποία έδωσαν αγώνα μέχρις εσχάτων για να μείνουν– είναι ακριβώς μια Ευρώπη, όπου φαινόμενα όπως ο χρηματισμός για lobbying από τρίτες δυνάμεις –είτε αυταρχικά καθεστώτα ή πολυεθνικές– και η «τακτοποίηση» με πλουσιοπάροχες θέσεις και τρυφηλή ζωή, είναι το αντίτιμο για κάποιες «φιλικές εξυπηρετήσεις», πάντα προς… όφελος κάποιων υψηλών(!) ιδανικών, της καινοτομίας και των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων; Μια Ευρώπη όπου η θητεία σε κάποιο ευρωπαϊκό όργανο είναι, για κάποιους, το εισιτήριο για μια λαμπρή καριέρα αργομισθίας, στη συνέχεια, σε κάποια εταιρία συμβούλων ή στο ΔΣ κάποιας πολυεθνικής;

Όλα στα όνομα των ευρωπαϊκών λαών και αξιών, βεβαίως!

Μήπως, άλλωστε, αυτή δεν ήταν η Ευρώπη που απολάμβαναν αρκετοί εκπρόσωποι του εν Ελλάδι Ακραίου Κέντρου την περίοδο των παχέων αγελάδων και του υπαρκτού εκσυγχρονισμού, κηρύττοντας συγχρόνως το ευαγγέλιο του νεοφιλελευθερισμού και της λιτότητας σε εμάς τους πληβείους;

Και αυτήν την Ευρώπη, άραγε, δεν επιχείρησε –απέτυχε, αλλά πάντως επιχείρησε– να αλλάξει ο… κατηραμένος ΣΥΡΙΖΑ;

Ας προσέξουν, λοιπόν, καλά όσοι με ειλικρίνεια και αγνό ιδεαλισμό πιστεύουν πραγματικά και στην Ευρώπη, και στην ευρωπαϊκή ιδέα, και στη θέση της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα: δεν έχει τόση σημασία το εάν θα μείνουμε Ευρώπη ή όχι, αλλά σε ποια, ακριβώς, Ευρώπη θέλουμε «να μείνουμε» και ποια, ακριβώς, Ελλάδα θα είναι αυτή που θα «μείνει Ευρώπη».