Ως γνωστόν, ο Δεκέμβρης δεν έχει σημαία. Δεν ήταν μια «κοινωνική ομάδα» που βγήκε στον δρόμο για τα «προβλήματά της», δεν έθεσε «αιτήματα» στις αρχές, ούτε έδειξε διάθεση διαπραγμάτευσης μαζί τους. Δεν σχεδιάστηκε από κανένα πολιτικό σχέδιο ή επικοινωνιακό επιτελείο, δεν συντονίστηκε με τους κομματικούς ρυθμούς, ακόμα και τους πιο προχωρημένους, δεν ζήτησε τη μεσολάβηση κανενός κόμματος, ούτε περίμενε κανένα κόμμα να τον «πολιτικοποιήσει». Κανένας δεν είπε τον Δεκέμβρη νίκη ή ήττα του λαού και σε κανέναν δεν υπήρξε εκλογικά ωφέλιμος. Το μόνο κόμμα που στήριξε τον Δεκέμβρη -με λόγο, παρουσία, ρητά, εξαρχής-, μετά τον Δεκέμβρη ηττήθηκε εκλογικά και λίγο αργότερα είδε την «ανανεωτική» πτέρυγά του να καταντά ΔΗΜ.ΑΡ.: δυσανεκτική με το ακραίο «Δίκτυο», συγκαταβατική με το κεντρώο Δίκτυο 21.
Ο Δεκέμβρης δεν αποκατέστησε τη δημοκρατία. Έδειξε όμως πως η παρούσα εκδοχή δημοκρατίας δεν είναι το τέλος της ιστορίας, και πως ελλείψει τέλους, οι εξεγέρσεις δεν χρειάζεται να περιμένουν το τέλος της δημοκρατίας για να συμβούν. Δεν αποκατέστησε τη δημοκρατία ο Δεκέμβρης, ίσως μάλιστα να μη συνέβαλε καν σ' αυτό, όπως ο προκάτοχός του, ο Νοέμβρης του '73. Αντίθετα, βάζοντας το δάχτυλο πάνω στα όρια αυτής της δημοκρατίας, και στρεφόμενος ενάντια στους πυλώνες της -την σστυνομία, τις τράπεζες, τα ΜΜΕ-, επιβεβαίωσε τους φόβους των εχθρών κάθε δημοκρατίας ότι οι εξεγέρσεις δεν μπορούν να αποκλειστούν. Κι έτσι τους ανησύχησε, τους κινητοποίησε, τους υποχρέωσε να ανασυνταχθούν. Από το ξέσπασμά του μέχρι σήμερα, λοιπόν, δεν σταμάτησαν οι απειλές, οι πρόβες «έκτακτης ανάγκης», οι αφορισμοί της μεταπολίτευσης, η ριζοσπαστικοποίηση της Δεξιάς και η αυταρχική μετάλλαξη της Κεντροαριστεράς, που, πιο πολύ από τη βία, απεχθάνεται τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Δεκέμβρης έδωσε άλλο νόημα στο «τέλος της Μεταπολίτευσης»: Δείχνοντας στην Αριστερά τα όρια των μεταπολιτευτικών της τρόπων και πρωτίστως του προπαγανδισμού. Θυμίζοντας στο φοιτητικό κίνημα την κρίση του. Τονίζοντας τον γραφειοκρατικό εκφυλισμό των συνδικάτων και δοκιμάζοντας τα αντανακλαστικά των διανοούμενων, συστημικών και μη, αφαιρώντας τους το μονοπώλιο στη νόμιμη ερμηνεία των πραγμάτων.
Ο Δεκέμβρης χώρεσε τους μετανάστες που δεν χωρούσαν πουθενά, και ιδίως στους λόγους περί κοινωνικής συνοχής, φωνάζοντας το ηχηρότερο «φτάνει πια» στα μεμονωμένα περιστατικά αστυνομικής ασυδοσίας. Ακόμα περισσότερο, υπήρξε το έναυσμα για την ανάκτηση πολύτιμου κοινωνικού χώρου από το κράτος: με τη Λυρική, το πάρκο Ναυαρίνου, τη βίλα Κάλλας, τα νέα σωματεία των επισφαλώς εργαζόμενων, τις εκατοντάδες ιστοσελίδες και τα νέα περιοδικά.
Κεντρίζοντας μειοψηφικές ευαισθησίες, ο Δεκέμβρης αγκάλιασε ολόκληρη τη χώρα, γελοιοποίησε τη ρητορεία περί «δέκα κουκουλοφόρων», και, κάπως έτσι, η εξεγερμένη Ελλάδα ακούστηκε δυνατά σε ολόκληρη την Ευρώπη, την Αυστραλία, τη Λατινική Αμερική.
Γράφτηκε, έστω ποιητική αδεία, ότι ο Δεκέμβρης δεν ήταν απάντηση, αλλά ερώτημα. Πράγματι, αυτό ήταν. Δεν απάντησε ο Δεκέμβρης τι γίνεται όταν το κίνημα αποσύρεται από τον δρόμο. Δεν απάντησε στην εργοδοτική τρομοκρατία που σημάδεψε την Κωνσταντίνα Κούνεβα - έκανε, ωστόσο, τη μορφή της Κωνσταντίνας έμβλημά του. Δεν βρήκε πάντα το κατάλληλο μείγμα καταστροφής και δημιουργίας - όμως είχε και τα δύο, σε ισχυρότατες δόσεις. Δεν ενίσχυσε την Αριστερά, δεν απέτρεψε την άνοδο της Ακροδεξιάς, δεν κατάφερε να εμποδίσει τη στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας. Ενίσχυσε, όμως, την αυτοπεποίθηση των κινημάτων και της Αριστεράς, τους υπενθύμισε την αντικρατική τους ταυτότητα, υπενθύμισε τη δυνατότητα της κοινωνικής μεροληψίας να προβάλει αξιώσεις καθολικότητας. Ο Δεκέμβρης βοήθησε την Αριστερά, και κυρίως τον ΣΥΡΙΖΑ, να χαράξει τις σωστές διαχωριστικές γραμμές. Μας άλλαξε - και του το χρωστάμε.
