Το ΔΝΤ υποδεικνύει -στην έκθεσή του για το αδιέξοδο του ελληνικού προγράμματος, στο οποίο βεβαίως συμμετέχει- να καταργηθεί τελείως το αφορολόγητο όριο των Ελλήνων, που ήδη μειώθηκε στα 8.636 (χωρίς παιδιά) από τα 9.950 ευρώ το χρόνο. Ζητάει επίσης να αυξηθεί κι άλλο η διασπορά των φόρων και των ασφαλιστικών εισφορών σε όλη την κοινωνία, να μειωθούν οι φόροι και οι ασφαλιστικές εισφορές στους πλουσιότερους καθώς και να περικοπούν δραστικά οι δημόσιες δαπάνες (για έργα, επιδόματα και κοινωνικές υπηρεσίες)!
Το επιχείρημα του Ταμείου εδράζεται υποτίθεται σε μια συγκλονιστική πραγματικότητα που ωστόσο όλοι ξέρουμε ότι προέκυψε, εν γνώσει όλων των κατασκευαστών των Μνημονίων, μόνο μετά την εφαρμογή των Μνημονίων της εσωτερικής υποτίμησης το 2010 στην Ελλάδα. Δηλαδή, η διαπίστωση -από εκείνους που βύθισαν τη χώρα στην ύφεση κατά 25% και άλλο τόσο την ανεργία- ότι οι 'Ελληνες χρωστάνε το 50% του ΑΕΠ προς το κράτος (ληξιπρόθεσμες οφειλές 87 δισ. ευρώ), εμφανίζεται ως αποκλειστικό πρόβλημα «εισπραξιμότητας» και «φοροδιαφυγής» (που βεβαίως υπάρχει ως αποκρουστικό φαινόμενο) και όχι ως αποτέλεσμα κυρίως της απουσίας εισοδημάτων ή έστω σε ένα βαθμό της οργής των ανθρώπων (Δεν πληρώνω, τί θα μου κάνουν πια;).
Η αδυναμία των πολιτών να αποπληρώνουν τις οφειλές τους προς το δημόσιο και τα ασφαλιστικά Ταμεία, άλλωστε, ακολουθεί ακριβώς την ίδια πορεία με εκείνη των «κόκκινων δανείων» των τραπεζών. Το θέμα δεν είναι ηθικό, εφόσον οι άνθρωποι δεν έχουν κρύψει εισοδήματα και υποχρεώσεις και δεν χρειάζεται να είναι κανείς μέγας οικονομολόγος σε διεθνή οργανισμό για να καταλάβει ότι σε συνθήκες διαρκούς ύφεσης η φοροδοτική ικανότητα των ανθρώπων υποχωρεί έως εξαντλήσεως. Αλλά η θεραπεία προφανώς δεν είναι να απλώσεις, όπως επιχειρούν οι δανειστές (και η Δεξιά) την απόχη και να αρπάξεις από τους πολλούς τα λίγα που τους έχουν απομείνει, ενώ θα κόβεις διαρκώς κοινωνικά επιδόματα και υπηρεσίες για τα λαϊκά στρώματα, μέχρι να καταρρεύσει εντελώς κάθε οικονομική δραστηριότητα, διατηρώντας τη χώρα σε κατάσταση χρεοκοπίας.
Αν ήταν ειλικρινείς και έντιμοι εκεί στο ΔΝΤ (όπως και στους άλλους Θεσμούς των δανειστών) θα προσπαθούσαν να διορθώσουν το απίθανο σύμπλεγμα των ελληνικών νόμων και των κοινοτικών οδηγιών που απαλλάσσουν μερίδες του πλούτου από τη φορολόγηση σκανδαλωδώς ή επιτρέπουν σε μεγάλες και εύπορες κατηγορίες επαγγελματιών να κρύβουν εισοδήματα και να τα μεταφέρουν αφορολόγητα σε τραπεζικούς απόρρητους λογαριασμούς, θυρίδες, νέες κερδοφόρες επενδύσεις κ.ο.κ. Αλλά την τραγελαφική εικόνα της απόκρυψης των πραγματικών εισοδημάτων στην Ελλάδα, δεν την μελετάει κανείς από τους μεγάλους θαυματοποιούς οικονομολόγους: Κι όμως με μια ματιά στα εισοδήματα που δηλώνουν οι ίδιοι οι Ελληνες πολίτες, του είδους «πάμπτωχοι» έμποροι, γιατροί, μηχανικοί, δικηγόροι, επιχειρηματίες κ.λπ, μπορεί να τους πείσει: Οκτώ στους δέκα ελεύθερους επαγγελματίες για παράδειγμα δήλωσαν στην Εφορία το 2015 (καθαρό) ετήσιο εισόδημα κάτω των 15.000 ευρώ, με το 60% να δηλώνει ακόμη και κάτω από 5.000 ευρώ.
Αν το ΔΝΤ θέλει διακαώς να βοηθήσει τη χρεοκοπημένη μας χώρα, εκτός από τη θεωρητική περικοπή του αβίωτου δημοσίου χρέους που διακινεί, να προτείνει αμέσως νομοθετικά μέτρα που θα λύνουν τα χέρια των φορολογικών και των δικαστικών αρχών λ.χ. για την άρση του απορρήτου των τραπεζικών λογαριασμών εσωτερικού και εξωτερικού. Έτσι με ένα απλό λογισμικό που θα διασταυρώνει δηλωθέντα εισοδήματα με λογαριασμούς και περιουσίες, επιτέλους θα αποδειχθεί το... κενό επί πολλά χρόνια στα «πόθεν έσχες» πολλών εκατοντάδων χιλιάδων πραγματικών φοροφυγάδων.
