to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

15:51 | 21.11.2012

Πολιτισμός

Μικρό σημείωμα για το Χρόνη Μίσσιο

Του Βασίλη Ρόγγα


Είχα ζεσταθεί πολύ όταν έμαθα ότι ζει ακόμα, όταν τον πρωτοείχα διαβάσει στα τέλη της δεκαετίας του 90. Δεν πίστευα ότι άνθρωπος που έχει περάσει τόσα βασανιστήρια θα μπορούσε να επιβιώσει.
 
Για τούτο δε μπορεί να είναι κοινότυπη μια γραφή για το Μίσσιο. Γι' αυτό και το γαμώτο για το θάνατο ενός κατά τα άλλα γέροντα βαρυγκομάς άμα το λες.
 
Κάποιοι από μας μεγαλώσαμε, μεγαλώνουμε ακόμα και εκείνο το λεπτό νήμα αναμνήσεων από την εφηβεία και τη μετεφηβεία νοερά συνεχώς μας συνδέει με τις πρώτες συναισθηματικές προσλαμβάνουσες του τι είναι ελευθεριότητα, στράτευση, βαρύς βιωματικός αγώνας, πόνος και έρωτας, γέλια και κρασί, αριστερά και αναρχία.
 
Μας είπε να μη λογοκρίνουμε τα λόγια μας για τον καθωσπρεπισμό, μας έμαθε να ταξιδεύουμε όχι στα λόγια ελληνικά των θεωρητικών, μα στα στέρεα τη ζωής. Εμείς μάθαμε μαρξισμό μέσα από κει, μάθαμε περισσότερο ακόμα:ότι υπάρχει η δυνατότητα να είσαι καθ'ολοκληρίαν ελεύθερος. Ας είναι και λογοτεχνικό τέχνασμα.
 
Και κείνος ο έρωτας που είναι θηλυκός και αρσενικός μαζί και μιλάει στα κορμιά των ανθρώπων και δεν είναι ομοφυλοφιλικός ή ο άλλος, αλλά είναι έρωτας και τελεία.
 
Είδαμε για πρώτη φορά την Ελλάδα των κατατρεγμένων κομμουνιστών και κλάψαμε για τους πολιτικούς παππούδες μας, για το Χρόνη, για τους φίλους του, για τους φίλους τους. Είδαμε τις δεκαετίες 40, του 50 και του 60 να περνάνε μπρός μας, τον Εμφύλιο,τις εξορίες, το ΚΚΕ και την ΕΔΑ, τα Εξάρχεια...
 
Δώσαμε τα βιβλία του σε φίλους, γνωστούς και συγγενείς και ήρθανε κοντά μας, μάθανε την όντως αριστερά όπως επιτελέστηκε από πολλούς. Καταλάβανε ότι τέτοια καλά, συμβαίνουν ακόμα.
 
Δυο εικόνες.
 
Έχουμε πάει στη Θεσσαλονίκη πριν 1 -2 χρόνια και μιλάμε με μια συντρόφισσά του στο σπίτι της για την περίοδο που ήταν στους Λαμπράκηδες. Τη ρώτησα και φαίνονταν πως τον αγαπούσε πολύ και κείνον και τη γυναίκα του. Και είχα χαρεί που έχουν ακόμα σχέσεις και μιλάνε.
 
Άλλη σκηνή. Πριν τον πάρω τηλέφωνο έχω καταγχωθεί. Τα καταφέρνω να μην το κλείσω και προσπαθώ να συνεννοηθώ μαζί του να πάμε στο χωριό του να τον βρούμε να του μιλήσουμε, να του φέρουμε πεσκέσια από το Βοτανικό και αν μπορέσουμε να τον πείσουμε να έρθει στην Πετρούπολη να μας μιλήσει για ότι θέλει. Μια φωνή -μέλι άγριο- καταλήγει: “να ρθείτε μαγκίτη μου και βλέπουμε”.
 
Έσταξε σταγόνες ανεξίτηλες στις ψυχές μας ο Μίσσιος και δε μπόρεσαν να φύγουν, ευτυχώς. Για κάτι τέτοιες στρατεύσεις, σαν και εκείνου, λέμε πώς ότι κάνουμε στα κινήματα είναι λίγο και θέλει κι άλλο. Λέμε να είμαστε αμφισβητίες, αδογμάτιστοι, χωρίς καμία εργαλειακότητα. Για κάτι τέτοιες ζωές, εμείς λέμε να είμαστε κιμπάρηδες στο βίο, γενναιόδωροι, να ξοδεύουμε συναίσθημα και ας πάει και χαμένο.
 
Με αυτήν την έννοια μπορεί να του επιστραφεί αυτό που ο ίδιος έχει γράψει: 'δε μπορώ να κρατηθώ άλλο, θα χαμογελάσω, όχι για σένα, αλλά για μένα. Θα χαμογελάσω από ευτυχία για τον αδερφό μου τον άνθρωπο, για σας θα μου ήταν πιο εύκολο ένα δάκρυ…. "
 
Γειά σου ρε Σαλονικιέ, μας έκανες να ανατριχιάσουμε πολλές φορές.
 
Αλήθεια θα μας λείψεις, γιατί η ζέστη στις καρδιές μας μένει ορφανή.

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)