Ο διψασμένος για εξουσία κ. Ματέο Ρέντσι επιβεβαιώνει το ρηθέν «η λογική του κατήφορου είναι ο πάτος». Επικεφαλής πια του Δημοκρατικού Κόμματος και νέος πρωθυπουργός της Ιταλίας, δεν κρύβει τον βαθύτατα αμοραλιστικό και δεξιότατο προσανατολισμό του. Αντίθετα καμαρώνει που προβάλλει πια σαν φυσικός διάδοχος του Μπερλουσκόνι και του μπερλουσκονισμού.
Μα, γίνεται ένας τέτοιος δεξιός να βρίσκεται επικεφαλής ενός κεντροαριστερού κόμματος, του ιταλικού Δημοκρατικού Κόμματος; Όχι μόνο γίνεται, αλλά είναι πολύ δύσκολο να το αποφύγεις. Γιατί όταν δεν θέτεις όρια έναντι της δεξιάς πολιτικής, της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής λαίλαπας, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, τότε δεν είναι δύσκολο ο κεντροαριστερός κατ’ όνομα προσανατολισμός σου να μετεξελιχθεί σε κεντροδεξιό κατήφορο και να βρεθείς στον, απλά και καθαρά, δεξιό πολιτικό πάτο, με έναν ηγέτη τάλε κουάλε.
Δεν είναι λοιπόν μια νέα γενιά αμοραλιστών πολιτικών που έχει ξαφνικά ενσκήψει, όπως διατείνονται εγχώριοι πολιτικοί σχολιαστές, υποστηρικτές της εγχώριας κατ’ ευφημισμόν κεντροαριστεράς. Είναι μια πολιτική στάση παράδοσης στην ιδεολογική ηγεμονία της δεξιάς, που έχει ανεβάσει στον αφρό της ηγεσίας της κεντροαριστεράς έναν αδιαμφισβήτητα δεξιό πολιτικό.
Και δεν γίνεται να πιάσουν τόπο οι ευχές των καθ’ ημάς αγωνιζομένων για την ανασύσταση της κεντροαριστεράς, να ευοδώσουν οι προσπάθειες και να προλάβουν να συστήσουν το εγχώριο Δημοκρατικό Κόμμα, κατά τα ιταλικά πρότυπα, ώστε να μην καταλήξουμε κι εμείς στα δίχτυα ενός έλληνα Ρέντσι, γιατί η αφετηρία ήδη του εγχειρήματος είναι υπονομευμένη πολιτικά: Θυμηθείτε την ιδρυτική ανακοίνωση των 58, που προέκριναν ως μόνη λύση την πολιτική συνεργασία με την ΝΔ και την κάθετη αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Έχοντας ορθάνοιχτες τις θύρες από τα δεξιά της, η πολιτική προσπάθεια ανασυγκρότησης του «μεσαίου χώρου» είναι εκτεθειμένη εξ ορισμού στον κεντροδεξιό κατήφορο. Επιλέγοντας αυτόν τον ολισθηρό δρόμο, όσο και να ξορκίσεις τον Ρέντσι, είναι πολύ δύσκολο να αποφύγεις μια συνάντηση μαζί του στον τερματικό σταθμό. Άλλωστε, μπορεί κανείς ήδη να διακρίνει τον μελλοντικό μιμητή του ανάμεσα σ’ αυτούς που συνωστίζονται στη διεκδίκηση των πρώτων θέσεων στο «μεσαίο χώρο».
