Στο κέντρο της Αθήνας, στην πλατεία Αμερικής, υπάρχει ένα γυμναστήριο που είναι ανοικτό και δωρεάν σε όλα τα πρόσωπα που επιθυμούν να κοινωνικοποιηθούν, να αλληλεπιδράσουν, αλλά και να προσφέρουν.

Η οργάνωση Yoga and Sport with Refugees προσπαθεί να συνεισφέρει στο κομμάτι του προσφυγικού. Στο κομμάτι της κοινωνικοποίησης πληθυσμών που έρχονται στην Ελλάδα για ένα μικρό ή μεγαλύτερο διάστημα. Το προσφυγικό ζήτημα δεν εξαντλείται στη διάσωση των ανθρώπων, στη στέγαση ή την πρόσβαση σε υγεία, παιδεία και εργασία. Υπάρχει και το διαρκές κομμάτι της κοινωνικοποίησης, του αθλητισμού, των δραστηριοτήτων που παρέχει καλύτερη ποιότητα ζωής σε κάθε άνθρωπο. Η ΜΚΟ δραστηριοποιείται στη Λέσβο, την Αθήνα και τα Ιωάννινα. Επισκεφθήκαμε τις εγκαταστάσεις στην Αθήνα και μιλήσαμε με την Κλοντ, τον Αζίμ και την Ροζαλία.

Με όλα τα άτομα που χρειάζονται στήριξη

«Στο κομμάτι των δωρεών έχουμε συνεργασίες με άλλες οργανώσεις ή ποδοσφαιρικές ομάδες για παπούτσια που χρησιμοποιούμε στο γυμναστήριο, αλλά και εξοπλισμό» μας εξηγεί η Κλοντ, συντονίστρια επικοινωνίας. «Είμαστε γαλλικός οργανισμός. Οι δωρεές δεν είναι τόσο πολύ από Έλληνες ιδιώτες. Προσπαθούμε να βρούμε περισσότερη στήριξη από το ελληνικό σύστημα», τόνισε εκφράζοντας παράλληλα και τις δυσκολίες που θέτει το ίδιο το κράτος.

Η παρουσία της οργάνωσης στην Ελλάδα ξεκίνησε από την Λέσβο. Το 2020 ήρθε στην Αθήνα και το 2021 στα Ιωάννινα. «Δίνουμε τον εξοπλισμό και ασφαλή περιβάλλοντα σε όσα άτομα μπορούν να έρθουν να προπονήσουν δωρεάν. Οι άνθρωποι μπορούν να πάρουν θέσεις ευθύνης και ηγεσίας στην κοινότητα», τονίζει η Κλοντ παρουσιάζοντας την ομάδα.

«Η κεντρική ιδέα είναι η σύνδεση των ανθρώπων μέσα από τα αθλήματα και η ενδυνάμωση. Ποιότητα ζωής, ενθάρρυνση, φυσική και ψυχική υγεία. Θέλουμε να κτίσουμε μία κοινότητα με ανθρώπους που είναι εν κινήσει και έρχονται από μία άλλη χώρα».

Η κύρια ασχολία της οργάνωσης αφορά τα αθλήματα, αλλά ο βοηθητικός ρόλος δεν περιορίζεται μόνο εκεί. «Εάν κάποιο άτομο μάς πει ότι ψάχνει σπίτι ή τμήμα εκμάθησης κάποιας γλώσσας ή θέλει να φτιάξει βιογραφικό και δεν ξέρει πως, τον παραπέμπουμε. Ή ψυχολογική υποστήριξη. Δεν το κάνουμε εμείς ως οργάνωση, αλλά συνεργαζόμαστε με άλλες οργανώσεις».

Οι ωφελούμενοι/μαθητές είναι «άνθρωποι χωρίς χαρτιά, ή άτομα που αιτούνται άσυλο ή έχουν πάρει άσυλο και δουλεύουν. Δεν έχει σημασία ποια είναι η κατάσταση, δουλεύουμε με όλα τα άτομα που χρειάζονται στήριξη».

Μαθαίνουν, κάνουν φιλίες, φτιάχνει η διάθεσή τους

Μερικά από τα μαθήματα που παρέχονται είναι γιόγκα, πυγμαχία, χορός, ταεκβοντό, zumba, παρκούρ, χιπ χοπ, ενώ λειτουργεί καθημερινά γυμναστήριο.

«Έχω δει διαφορά σε πρόσωπα που είναι στα αθλήματα για ένα διάστημα σε σύγκριση με το πως ήταν όταν ξεκίνησαν. Άτομα που δεν ήξεραν την γλώσσα, άρχισαν να μαθαίνουν, κάναν φιλίες, έφτιαξε η διάθεσή τους. Έχω γυναίκες μαθήτριες που ποτέ δεν είχαν κάνει αθλήματα ή χορό. Σε πολλές περιπτώσεις δεν τους επιτρεπόταν γιατί δεν είναι ανεκτό σε αρκετές κουλτούρες. Είναι πολύ όμορφο όταν βλέπεις την πρόοδο σε άτομα που στην αρχή κάθονταν στην άκρη και μετά έγιναν δάσκαλοι αθλημάτων, απέκτησαν αυτοπεποίθηση, έγιναν πιο επικοινωνιακοί», τονίζει η Κλοντ μιλώντας για την θετική επίδραση στην καθημερινότητα των προσώπων που έρχονται στο γυμναστήριο.

Ο Αζίμ έγινε δάσκαλος-συντονιστής στο γυμναστήριο φέτος τον Ιανουάριο. Βρήκε την οργάνωση ως μαθητής/ωφελούμενος. Για εκείνον, η ύπαρξη αυτής της οργάνωσης ήταν ένα «σωτήριο» μέρος για την ζωή του στην Αθήνα, καθώς οι δυσκολίες που θέτει το κράτος δεν βοηθούν τους πρόσφυγες να κοινωνικοποιηθούν, αλλά μάλλον τους εγκλωβίζουν σε μία σειρά από -ξενοφοβικές- διαδικασίες.

«Δεν συμφωνώ με την λέξη “ένταξη”, δεν μου αρέσει. Γιατί βάζει εμπόδια και κατηγοριοποιεί ανθρώπους. Δεν χρειάζομαι “ένταξη”. Έχω εκπαιδευτικό υπόβαθρο, δουλεύω εδώ και δύο χρόνια, επικοινωνώ με ανθρώπους, κάνω τα ίδια πράγματα», σχολίασε ο Αζίμ στο ξεκίνημα της κουβέντας μας.

«Οι άνθρωποι από τα camps θέλουν πολύ να έρθουν στο γυμναστήριο. Τα camps είναι απομονωμένα από τις πόλεις και δεν έχουν πολλά να κάνουν, δεν έχουν πρόσβαση. Είναι δύσκολο να έρθουν εδώ, αλλά θέλουν. Για παράδειγμα, το κόστος της μετακίνησης. Τους αρέσουν τα αθλήματα και βρίσκουν νόημα σε αυτό. Κοινωνικοποιούνται και είναι ένα ασφαλές μέρος. Εάν έχουν κάποια δεξιότητα μπορούν να την προσφέρουν στην οργάνωση και όλα τα άτομα θα επωφεληθούν από αυτό», πρόσθεσε υπενθυμίζοντας την αδικαιολόγητη απόφαση απομάκρυνσης των camps από τον αστικό ιστό, τα σχολεία, την κοινωνική ζωή της πόλης.

Μια μικρή κοινότητα

«Η σχέση με το ελληνικό κράτος είναι γεμάτη εμπόδια και περιορισμούς. Πρώτα απ’ όλα δεν θέλουν τους ανθρώπους, βάζουν μπλόκα. Και ακόμα, το πρόβλημα της γλώσσας. Μιλάω αγγλικά αλλά δεν θέλουν να μιλάω αγγλικά και μου ζητάνε να βρω διερμηνέα να μιλάει ελληνικά. Κάνουν τα πράγματα εξαιρετικά περίπλοκα, ώσπου να κουραστείς».

Η Ροζαλία είναι δασκάλα γιόγκα. Βρήκε την οργάνωση πριν από τρεις μήνες, αναζητώντας ομάδες που θα μπορούσε να προσφέρει εθελοντικά. «Είναι μια μικρή κοινότητα ουσιαστικά στο γυμναστήριο. Έχω γνωρίσει πολύ κόσμο, μού μιλάνε για την κουλτούρα, το φαγητό. Οι περισσότεροι δεν έχουν δοκιμάσει γιόγκα και προσπαθώ να το “απομυθοποιήσω”».

«Οι άνθρωποι στην Ελλάδα δεν γνωρίζουν ότι μπορούν βοηθήσουν, ενώ είναι στην Αθήνα. Ή νομίζουν ότι μπορούν να προσφέρουν μόνο δίνοντας ρούχα ή τρόφιμα. Στην τελική, μπορεί να είναι το τελευταίο που χρειάζονται. Η ελληνική κοινωνία πρέπει να είναι πιο ανοιχτή και ενήμερη. Οι πρόσφυγες δεν γίνεται να έχουν μόνο τεχνικές δουλειές, αλλά να τους δοθούν εφόδια», σχολιάζει η Ροζαλία επαναφέροντας την συζήτηση στις πολιτικές αποφάσεις.

Στην ουσιαστική ανάγκη για ασφαλή στέγη εντός της κοινωνίας και του αστικού ιστού, δωρεάν πρόσβαση σε υγεία, παιδεία, εργασία. Καλύτερη ποιότητα ζωής, πέρα από τις ξενοφοβικές, γραφειοκρατικές, αποκρουστικές διαδικασίες, τα απομονωμένα camps και τις δουλειές-γαλέρες εκμετάλλευσης για μισό κομμάτι ψωμί.