Το 18ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ ήρθε, μας προσπέρασε, έφυγε…

…όπως όλα τα πράγματα των ανθρώπων.

Από τις πιο αγαπημένες μου φωτογραφίες του φετινού φεστιβάλ είναι η σημερινή που σας παρουσιάζω. Δυο νέα παιδιά, όμορφα και αισιόδοξα. Και το σύνθημα γραμμένο στο φανελάκι:

«Υπάρχουν και άλλοι Έλληνες σαν εμένα».

Βλέποντας τη φωτογραφία ωστόσο μου ήρθε στο νου μια αντίθετη εικόνα, μια εικόνα πιο απαισιόδοξη.

Πριν κάποιο διάστημα συνάντησα ένα φίλο και σύντροφο Ιρανό. Έδειχνε άκεφος, στεναχωρημένος. Τον ρώτησα τι έχει. Μου είπε:

«Έχω λίγο βαρεθεί τη ζωή μου… Με έχει πιάσει μια ελληνοφοβία. Φοβάμαι να βγω από το σπίτι μου, μην με σταματήσουν οι μπάτσοι… ξέρεις… «τα χαρτιά σου» και τέτοια. Φοβάμαι μπάτσους και χρυσαυγίτες. Συνεχώς σκέφτομαι “Από εκεί επιτρέπεται να πάω, από εκεί όχι… από εκεί ίσως”. Ζωή είναι αυτή;».

Του είπα, με θέρμη, ότι δεν είναι ο μόνος σ’ αυτή τη χώρα που φοβάται. Όλοι κάτι φοβόμαστε: μην χάσουμε τη δουλειά μας, μην αρρωστήσουμε και χάσουμε όλες τις οικονομίες μας. Αν είμαστε άνεργοι, φοβόμαστε ότι δεν πρόκειται να ξαναβρούμε ποτέ δουλειά. Του είπα: Welcome to the country of fear…

Μετά, όμως, σκέφτηκα ότι όλα αυτά είναι ανώφελα παρηγορητικά λόγια.

Δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Το να είσαι Έλληνας διαφορετικού χρώματος από τους «άλλους» ή μετανάστης έχεις ένα επιπλέον ζήτημα να σε βαραίνει εκτός από τα παραπάνω και, μάλιστα, εξαιρετικά δυσεπίλυτο:

Η ίδια σου η ύπαρξη αποτελεί «πρόβλημα» για το κράτος καθώς επίσης και για ένα (όχι και τόσο ευκαταφρόνητο) μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Υπό μία έννοια, έχεις τον ορισμό του υπαρξιακού προβλήματος. Πράγμα βαρύ, πολύ βαρύ από μόνο του.

Συμπέρασμα: αντί να έβγαζα το λογύδριο μου καλύτερα θα ήταν η κατανόηση, η σιωπή. Με τα λόγια του Ουίλιαμ Σέξπιρ:

«Τα υπόλοιπα, είναι σιωπή».

(Άμλετ).