Ένα “ποίημα” όπως η πρόσφατη απόφαση του ΣτΕ για τον αντισυνταγματικό τρόπο διδασκαλίας των ελληνοπαίδων στο μάθημα των Θρησκευτικών, ένα “ποίημα” που ήρθε να προστεθεί στην ανθολογία που γράφουν οι Αμβρόσιοι στις δικαστικές αίθουσες. Ένα “ποίημα” ήταν εξάλλου και η σχετική ανακοίνωση της Ν.Δ. για τα Θρησκευτικά, που υμνεί τα μαύρα σαν ράσα σκοτάδια των λειτουργών της αόμματης Θέμιδος μπας και αρπάξει το αντίδωρο του χριστεπώνυμου συντηρητισμού. Ένα “ποίημα”, και μάλιστα σατιρικό, ήταν και η ετεροχρονισμένη φιλία των φίλων του Φίλη, που θυμήθηκαν να δραματοποιήσουν εκ των υστέρων την αποπομπή του από το υπουργείο Παιδείας, παρότι ως υπουργό τον είχαν περάσει γενεές δεκατέσσερις.

Ακόμη ένα “ποίημα” που γιορτάσαμε την Παγκόσμια Ημέρα είναι και η διαδικασία με την οποία εξελίσσεται η καφκική περιπέτεια της Ηριάννας και του Περικλή, με μονίμως απόντα -παρά τις αλλεπάλληλες κλητεύσεις- από τις δικαστικές αίθουσες τον βασικό μάρτυρα, βάσει των καταθέσεων του οποίου έχουν στοιχειοθετηθεί οι κατηγορίες που μεταφράστηκαν σε 13 χρόνια κάθειρξη για τους δύο νέους. "Ποιητικός", εξάλλου, και ο παρακάτω διάλογος μεταξύ του προέδρου του δικαστηρίου και του πατέρα του Περικλή:

Μάρτυρας: “Ο γιος μου δεν έχει πιάσει ποτέ όπλο”

Πρόεδρος: “Παρότι είναι απ' τη Θεσσαλία;”

Μάρτυρας: “Τι σχέση έχει αυτό;”

Πρόεδρος: “Ε, είναι ανταρτομάνα η Θεσσαλία”.

Αν δεν είναι αυτό ποίηση τότε τι είναι; Αυτή είναι η ποίηση των ημερών μας κι εδώ γιορτάζει η τέχνη κάποιων στιχοπλόκων - δολοπλόκων που τυλίγουν λέξεις, σκέψεις, ιδέες και ανθρώπινες ζωές σε μια κόλλα χαρτί και με τη βούλα του ποιητή των πάντων που κρέμεται πάνω από τις έδρες τους αφορίζουν, εξορκίζουν και εξοστρακίζουν ό,τι δεν κάνει ρίμα με το κρίμα των αποφάσεών τους. Ποίηση οι αποφάσεις υπέρ ημών των πατρικίων, ποίηση και οι αλήστου μνήμης αποφάσεις αποποίησης δικαιωμάτων υμών των πληβείων. Όλα εν σοφία ποιημένα και με το γράμμα του νόμου τακτοποιημένα στη χώρα που η ποίηση γιορτάζει κάθε μέρα στις δικαστικές αίθουσες.