Σε μια συζήτηση τις προάλλες, ένας  καθηγητή του Πολυτεχνείου ρωτήθηκε σχετικά με  το ποιο ακριβώς είναι το σχέδιο της κυβέρνησης για τα πανεπιστήμια. Η απάντησή του ήταν λιτή, πλην εύγλωττη: «Δεν έχουν κανένα σχέδιο. Απλά προσπαθούν να βρουν τρόπο να καλύψουν το πλάνο των απολύσεων που ζητάει η τρόικα.»

Τα όσα είπε ο καθηγητής δεν εμπεριέχουν κάποιο στοιχείο συνδικαλιστικής υπερβολής –έτσι κι αλλιώς ο συγκεκριμένος πανεπιστημιακός μόνο για ριζοσπαστισμό δεν μπορεί να κατηγορηθεί… Μια απλή ματιά στο πώς καταρτίζεται η λίστα των διαθεσιμοτήτων στα πανεπιστήμια, μπορεί να πείσει και τον πιο επιφυλακτικό για την απουσία συγκροτημένου σχεδίου. Ούτε υπάρχει κάποια ορθολογικό κριτήριο ως προς το ποιος και γιατί τίθεται σε διαθεσιμότητα, ούτε έχει ληφθεί καμία πρόνοια για το πώς θα λειτουργήσουν τα πανεπιστήμια αν χάσουν το μεγαλύτερο μέρος του διοικητικού προσωπικού τους –όπως συμβαίνει με το Πολυτεχνείο και το ΕΚΠΑ.

Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση όχι μόνο δεν ενδιαφέρεται για το τι θα απογίνουν οι δύο χιλιάδες οικογένειες που βλέπου τη ζωή τους να γκρεμίζεται, αλλά παρουσιάζεται παγερά αδιάφορη για το αν και τι είδους πανεπιστήμια θα υπάρχουν στο εξής στην Ελλάδα. Οι μνημονιακές απαιτήσεις έχουν εξελιχθεί σε έναν αυτοσκοπό, χάριν του οποίου η κυβέρνηση αφαιμάζει το παρόν και υποθηκεύει το μέλλον.

Κατά συνέπεια, η απεργία των διοικητικών υπαλλήλων δεν είναι μόνο ένας απολύτως δίκαιος αγώνας για τη διατήρηση των θέσεων εργασίας. Αποτελεί ταυτόχρονα κι ένα πολύ σημαντικό διάβημα για την υπεράσπιση του δημόσιου πανεπιστημίου.