Τι να λέμε τώρα, έχουμε πανδημία (και δεν αστειεύομαι, ο ΠΟΥ χαρακτηρίζει ως επιδημία την έξαρση της έμφυλης βίας παγκοσμίως) και τα βάζουμε με τα θύματα. Γιατί αν δεν μας φταίνε τα θύματα, θα φταίμε εμείς. Οι γείτονες που ήξεραν, αλλά δεν ήθελαν να μπλέξουν. Οι φίλοι. Η πατριαρχία.

Κι αντί να βγούμε να καταδικάσουμε όλοι και πολύ, έχουμε το νέο -παλιό- είδος ανδρών: είναι θέμα χαρακτήρα, όχι φύλου. Ανόητε, είναι θέμα φύλου. Όχι ευγονικά, όχι βιολογικά. Κοινωνικά. Έχουμε πατριαρχία και το ένα φύλο σκοτώνει το άλλο. Τέλος.

Και τι να κάνουμε, θα πείτε. Ε, ή θα περιμένουμε να γίνουμε κυβέρνηση, να μπούμε και στο μάτι του Τσιάρα περνώντας στον Ποινικό Κώδικα τον όρο «γυναικοκτονία», φτιάχνοντας και δομές, ή, μέχρι τότε, αλληλεγγύη. Να προτείνουμε ότι τα σπίτια μας είναι διαθέσιμα για φιλοξενία, ότι τα θύματα μπορούν να έρθουν σε εμάς, ότι ο συντρόφισσες και οι σύντροφοι δικηγόροι θα βοηθήσουν. Μια καμπάνια για όλες τις γυναίκες που δεν έχουν πού να πάνε. Έχουμε το καλύτερο πολιτικό σχέδιο για την έμφυλη ισότητα στη χώρα. Όσο περιμένουμε να εφαρμοστεί, οι γυναίκες πεθαίνουν μία-μία.

Γιατί γι’ αυτό δεν φεύγουν. Κι αν φύγουν, πάλι τις βρίσκουν και τις σκοτώνουν. Επειδή δεν έχουν ούτε στήριξη, δεν έχουν πού να πάνε. Μη μας παραξενεύει. Ακόμη κι η οικογένεια μπορεί να τους γυρίζει την πλάτη.

Χρειαζόμαστε, κυριολεκτικά άμεσα, κυριολεκτικά είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, ένα ισχυρό δίκτυο αλληλεγγύης με φιλοξενία, στήριξη και, κυρίως, κατανόηση. Προστασία.

Τώρα έχουμε τρεις νεκρές, Τρίτη, ώρα 15 μ.μ. Ώς αύριο το πρωί που θα βρείτε την εφημερίδα, δεν ξέρω ποιος θα είναι ο αριθμός.