Ολόκληρη η ομιλία του Αλ. Τσίπρα:
Φίλες και Φίλοι,
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Κατ’ αρχάς, θέλω να συγχαρώ τους διοργανωτές αυτού του διεθνούς συνεδρίου για την έμπνευση και το αποτέλεσμα.
Ένα συνέδριο που θα μας βοηθήσει ιδιαίτερα στη προσπάθειά μας να ολοκληρώσουμε τις τελευταίες λεπτομέρειες στο εθνικό σχέδιο για την οικονομική, κοινωνική και οικολογική ανασυγκρότηση της χώρας.
Στο εθνικό σχέδιο που θα αντικαταστήσει το μνημόνιο των δανειστών – όποιο όνομα και αν έχει αυτή τη φορά.
Στιγμιότυπο από την εκδήλωση
Φίλες και Φίλοι,
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Οι εκλογές είναι κοντά. Και οι εκλογές αυτές θα είναι εξαιρετικά κρίσιμες και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη.
Και στις εκλογές αυτές θα νικήσει για πρώτη φορά η αριστερά στην Ελλάδα, ανοίγοντας το δρόμο, δείχνοντας το δρόμο σε όλη την Ευρώπη.
Η νίκη αυτή ανάλογα από το πόσο μεγάλη και καθαρή θα είναι θα δημιουργήσει σημαντικές πολιτικές εξελίξεις και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
Θα συμπαρασύρει στο βυθό τα σχέδια επί χάρτου του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου.
Την προπαγάνδα της διαπλοκής ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος και ότι η Ελλάδα είναι μια ιστορία επιτυχίας.
Θα συμπαρασύρει όμως και τη προσπάθειά τους να μετονομάσουν τις περικοπές, τους φόρους, την ουσιαστική δήμευση της ατομικής ιδιοκτησίας και τη βίαιη κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου σε πρωτογενές πλεόνασμα.
Τη προσπάθειά τους να μας πείσουν ότι το Μνημόνιο πέτυχε.
Και τώρα τελειώνει.
Πράγματι θα τελειώσει γιατί η κάλπη θα βγάλει τους τίτλους του τέλους της κυβέρνησης του κυρίου Σαμαρά.
Σε κάθε άλλη περίπτωση αυτοί όχι μόνο δεν είχαν σκοπό να το τελειώσουν, αλλά θα επιτάχυναν κι από πάνω.
Όπως το 2012. Προεκλογικά χαλάρωση. Μετεκλογικά επιτάχυνση.
Προεκλογικά υποσχέσεις για τέλος στη λιτότητα. Μετεκλογικά νέα, ακόμα πιο σκληρή λιτότητα.
Επειδή, όμως, τους διαψεύδει η ίδια η τρόικα, ας μας εξηγήσει ο κ. Σαμαράς.
Ας μας εξηγήσει ο κ. Βενιζέλος, που, όσο κι αν προσπαθεί, δεν μπορεί να κρυφτεί στον ίσκιο της ελιάς.
Ούτε και να κρύψει τη βλοσυρή πραγματικότητα: ότι, δηλαδή, μετέτρεψε τα υπολείμματα του ΠΑΣΟΚ σε συνιστώσα της δεξιάς του κ. Σαμαρά και των ακροδεξιών συνεργατών του.
Ας μας πουν, ο κ. Σαμαράς και ο κ. Βενιζέλος.
Τι εννοεί η τρόικα στην ανακοίνωσή της όταν αναφέρει δημοσιονομικά μέτρα που έχουν προγραμματιστεί για το 2014;
Δηλαδή, για μετά τις εκλογές.
Ας μας πουν, αν όλα πηγαίνουν καλά, γιατί μονιμοποιείται η περίφημη «εισφορά αλληλεγγύης»;
Αυτή είναι η «ανακούφιση» που υποσχέθηκε ο κ. Σαμαράς πως έρχεται;
Ας μας πουν, γιατί, πριν από λίγες μέρες, με κυβερνητική εντολή, οι επικεφαλής των επικουρικών ασφαλιστικών ταμείων, αλλά και των μετοχικών ταμείων των ενόπλων δυνάμεων, υποχρεώθηκαν να συναντήσουν την τρόικα;
Μήπως γιατί η τρόικα απαιτεί την ενοποίηση όλων των φορέων επικουρικής ασφάλισης σ’ ένα ταμείο και, συνεπώς, οι σημερινές επικουρικές συντάξεις μετρούν μέρες;
Η συγκυβέρνηση και η διαπλοκή παίζουν τα ρέστα τους με μέτρα στο σκοτάδι.
Με το νέο Μνημόνιο στο συρτάρι.
Το έχουν έτοιμο, στο αγγλικό πρωτότυπο. Και θα το εμφανίσουν μετά τις εκλογές.
Εμείς τους απαντάμε: παίξτε τα ρέστα σας, τινάξτε τις τσέπες σας, ότι και να κάνετε στις 25 Μάη θα χάσετε.
Τους προειδοποιούμε: Κανείς δεν μπορεί να παραπλανήσει ένα λαό που έχει πάρει την ιστορική απόφαση ν’ αλλάξει τη μοίρα του.
Να πάρει τις τύχες του στα χέρια του. Με κυβέρνηση της Αριστεράς, με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Και τους ενημερώνουμε: Καμία συμφωνία, προφορική ή γραπτή, όποια ονομασία κι αν έχει, δεν δεσμεύει την επόμενη κυβέρνηση του λαού και του ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί κανείς δεν μπορεί να παραβιάσει το Σύνταγμα της χώρας και την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας.
Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει λαϊκή εντολή για τέλος στη λιτότητα και τα Μνημόνια.
Και στις δημοκρατίες, η εντολή του λαού δεν παραβιάζεται και δεν παραχαράσσεται.
Και επαναλαμβάνω από αυτή εδώ την αίθουσα: Με το τέχνασμα της διαθεσιμότητας και κατ’ εντολή της τρόικας, απολύονται αυτές τις μέρες χιλιάδες εργαζόμενοι σε κρίσιμους τομείς λειτουργίας του κοινωνικού κράτους.
Εκπαιδευτικοί, σχολικοί φύλακες, γιατροί του ΕΟΠΥΥ, εργαζόμενοι στους δήμους. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σύντομα θα αποκαταστήσει όσους απολύονται παράνομα.
Ο Αλ. Τσίπρας με το φυλλάδιο του συνεδρίου ανά χείρας
Φίλες και Φίλοι,
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Η χρηματοπιστωτική – και, στη συνέχεια, οικονομική – κρίση απέδειξε ότι τα μεγάλα προβλήματα της εποχής μας υπερβαίνουν την κλίμακα του έθνους-κράτους.
Η διαχείριση της οικονομικής κρίσης και η ανάπτυξη.
Η διαχείριση των μεταναστευτικών ροών.
Η κλιματική αλλαγή.
Η χρήση γενετικά τροποποιημένων οργανισμών στην παραγωγή τροφίμων. Που, δυστυχώς, η καλλιέργειά τους επιτράπηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μόλις πριν από λίγες μέρες, με πρωτοβουλία της ελληνικής Προεδρίας. Ύστερα από τέσσερα χρόνια «παγώματος» της σχετικής απόφασης.
Η μείωση της βιοποικιλότητας, η σταθερότητα των οικοσυστημάτων και η διατροφική ασφάλεια.
Όλα αυτά διαμορφώνουν ένα σύνολο επίκαιρων προβλημάτων που δεν μπορούν να έχουν αποτελεσματική λύση σε εθνικό επίπεδο.
Το φαινομενικά εθνικό είναι πραγματικά ευρωπαϊκό – και αντιστρόφως.
Γι’ αυτό η «πολιτική της λαμπρής απομόνωσης», θα ήταν μακάρια ψευδαίσθηση.
Αυτό όμως δεν σημαίνει απίσχνανση του εθνικού κράτους. Τουναντίον.
Γιατί, ναι μεν οι λύσεις των μεγάλων προβλημάτων το υπερβαίνουν, οι αποφάσεις, όμως, για τις λύσεις, όχι.
Οι εθνικές κυβερνήσεις παραμένουν οι φορείς των κρίσιμων αποφάσεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Και, γι’ αυτό, η Ευρώπη είναι το κατ’ εξοχήν πεδίο για την άσκηση προοδευτικών οικονομικών πολιτικών για την ανάπτυξη, την αναδιανομή και την πλήρη απασχόληση.
Είναι, δηλαδή, το προνομιακό πεδίο των αποτελεσματικών κοινωνικών, ταξικών και πολιτικών αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων για την Αριστερά.
Για την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών και των ασκούμενων πολιτικών.
Γι’ αυτό, οι εκλογές του Μαΐου είναι κρίσιμες.
Και η Ευρώπη πρέπει να στρίψει αριστερά.
Για να απελευθερωθεί από την ομηρία του νεοφιλελευθερισμού.
Αυτή την αντίληψη, άλλωστε, υπηρετεί και η προσωπική μου υποψηφιότητα για την προεδρία της ευρωπαϊκής επιτροπής.
Αλλά τα εθνικά κράτη παραμένουν βασικοί δρώντες, όχι μόνον στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και στο διεθνές σύστημα.
Επιδιώκοντας τη διατήρηση της κυριαρχίας και της ασφάλειάς τους.
Και, επιτρέψτε μου, στο σημείο αυτό να επισημάνω ότι, μια σαφής μεταβολή στο μεταψυχροπολεμικό σύστημα περιφερειακής ισορροπίας, δεν αντιμετωπίζεται με οικονομικές κυρώσεις, όπως είδαμε πρόσφατα στην κρίση της Ουκρανίας με τη μονομερή στάση της Ε.Ε.
Η ουκρανική κρίση αποτελεί μία ακόμα ιστορική οπισθοδρόμηση για την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Γιατί, όχι μόνον δεν κατάφερε να αναδειχθεί σε συγκροτημένη διεθνής πολιτική δύναμη προώθησης της δημοκρατίας και του διεθνούς δικαίου, αλλά, αντίθετα, για πρώτη φορά επέλεξε ως εταίρο κυβέρνηση με ακροδεξιά και νεοναζιστικά στοιχεία.
Πρόκειται για θλιβερή έκπτωση αρχών και αξιών.
Ακόμα και σε σύγκριση με τον ίδιο τον εαυτό της. Στην περίπτωση της Αυστρίας, το 2000. Όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση της είχε επιβάλει κυρώσεις, επειδή συμμετείχε στην τότε κυβέρνηση συνασπισμού το ακροδεξιό «Κόμμα της Ελευθερίας» του Γεργκ Χάιντερ.
Ανεχόμαστε, λοιπόν, να υπάρχουν, σήμερα, εκπρόσωποι των νεοναζί σε μια ευρωπαϊκή κυβέρνηση;
Και δεν είναι, άραγε, προεκλογική υποκρισία να ανησυχεί κάποιος στα λόγια για την άνοδο της ακροδεξιάς και του νεοναζισμού στην Ευρώπη και, την ίδια στιγμή, να συνεργάζεται μαζί τους στην Ουκρανία;
Δεν είναι μεγίστη υποκρισία όσα είπε προχθές ο κ. Σουλτς;
Και αναφέρομαι στον κ. Σουλτς, διότι ο Ζαν-Κλωντ Γιούνκερ μάλλον δεν ανησυχεί για τίποτα.
Φίλες και Φίλοι,
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Η άνοδος του λαού και του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, που θα αποτελέσει τομή στην ιστορική εξέλιξη αυτού του τόπου, θα πραγματοποιηθεί σε μια χρονική περίοδο κατά την οποία ολοκληρώνεται η νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Γιατί το ευρωπαϊκό κατεστημένο, υπό την ηγεσία της κυρίας Μέρκελ, αξιοποίησε την κρίση για να ξαναγράψει τη μεταπολεμική πολιτική οικονομία της Ευρώπης.
Για να επιβάλει τη νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση των ευρωπαϊκών κοινωνιών.
Με τα Μνημόνια της «εσωτερικής υποτίμησης» και τους νέους θεσμούς οικονομικής διακυβέρνησης, που εμπεδώνουν τη διαρκή λιτότητα. Και περιορίζουν τη Δημοκρατία.
Γιατί αποδυναμώνουν το δημοσιονομικό ρόλο των εθνικών κοινοβουλίων. Με την εφαρμογή του λεγόμενου «ευρωπαϊκού εξαμήνου» από το 2011.
Γιατί εμπεδώνουν τη λιτότητα. Με το ευρωπαϊκό δημοσιονομικό σύμφωνο, τις δέσμες έξι νομοθετικών πράξεων («six-pack») και δύο νομοθετικών πράξεων («two-pack»).
Με τον Κανονισμό του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου 472/2013 για την ενισχυμένη εποπτεία, που έχει την υπογραφή και του κυρίου Σουλτς.
Γιατί ο Κανονισμός που έχει υπογραφεί προβλέπει προγράμματα προσαρμογής για όσες χώρες ζητούν ευρωπαϊκή χρηματοδοτική συνδρομή.
Δηλαδή, Μνημόνια με άλλο όνομα. Όπως, επίσης, και ενισχυμένη εποπτεία μετά το πρόγραμμα. Έως την εξόφληση του 75% των δανείων.
Αλλά η λιτότητα – και κυρίως η πολιτική της «εσωτερικής υποτίμησης» στο Νότο - δεν είναι μόνον ιδεολογικός αυτοσκοπός.
Με την παρατεταμένη καθίζηση της εσωτερικής ζήτησης που προκαλεί είναι, κυρίως, εργαλείο πολιτικής.
Για την οργάνωση ενός νέου ευρωπαϊκού καταμερισμού εργασίας.
Με τη συμπληρωματικότητα των οικονομιών του Νότου σε σχέση με τις αντίστοιχες του Βορρά.
Με τη μετατροπή, δηλαδή, του ευρωπαϊκού Νότου – και ειδικότερα της Ελλάδας – σε ζώνη παροχής τουριστικών, ιατρικών και άλλων υπηρεσιών χαμηλού κόστους.
Σε ζώνη εντάσεως εργασίας, με φθηνό εργατικό δυναμικό, ελαφρά βιομηχανία, και χαμηλή τεχνολογία.
Και με υψηλό δημόσιο χρέος, ως διαρκή μόχλο πίεσης για προσαρμογή.
Δεν είναι τυχαίο ότι, ανεξάρτητα από τις δημοσιονομικές αφετηρίες των χωρών σε Μνημόνιο, εμφανίζουν όλες, ως κοινή κατάληξη, το ιστορικά υψηλό, δυσβάσταχτο δημόσιο χρέος.
Ότι οι χώρες μας βγαίνουν από τον ολετήρα των μνημονίων με την πρόσθετη ομοιομορφία του δυσθεώρητου – και, στην περίπτωση της Ελλάδας μη βιώσιμου – δημόσιου χρέους.
Η Ιρλανδία μπήκε στο Μνημόνιο με δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ 64% το 2009. Βγήκε το 2013 με 125%. Δηλαδή, με το διπλάσιο ως ποσοστό του ΑΕΠ.
Η Πορτογαλία είχε το 2010 δημόσιο χρέος 94%. Το 2013 είχε, περίπου, 130%.
Η Ελλάδα μπήκε με δημόσιο χρέος 129,7% το 2009 – κι αυτό μετά την εκ των υστέρων αναθεώρηση προς τα πάνω των δημοσιονομικών στοιχείων. Το 2013 κινείται στο 176%.
Φίλες και Φίλοι,
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Η σημερινή Ευρώπη είναι πιο συντηρητική ακόμη και από το αρχικό όραμα και το σχεδιασμό των συντηρητικών πολιτικών που τη θεμελίωσαν.
Είναι η Ευρώπη των πολλαπλών διαιρέσεων και ανισοτήτων.
Η οποία, στην προσδιοριστική διαίρεση Βορρά-Νότου, προσθέτει ένα νέο «τείχος του χρήματος». Ανάμεσα στις χώρες- πιστωτές και στις δανειζόμενες.
Εύστοχα, λοιπόν, παρατηρεί ο γερμανός κοινωνιολόγος Ούλριχ Μπεκ ότι «η γερμανική Ευρώπη αντιβαίνει θεμελιακά την ιδέα της ενωμένης Ευρώπης που είχαν οι ιδρυτές της, δηλαδή την ιδέα της ισότητας άνισων χωρών».
Αλλά η συντηρητική και νεοφιλελεύθερη Ευρώπη είναι στην πράξη περισσότερο ευάλωτη απ’ όσο δείχνει.
Γιατί η λιτότητα απέτυχε, εξαντλώντας, παράλληλα, κάθε όριο κοινωνικής ανοχής.
Παρέτεινε την κρίση στην Ευρώπη, σε σχέση με τις ΗΠΑ.
Και προκάλεσε συνθήκες κοινωνικής έκρηξης αλλά και ωρίμανσης του αιτήματος – κυρίως στο Νότο – για αλλαγή πολιτικής.
Ο ανταγωνισμός λιτότητας σε μια νομισματική ένωση, αντί να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα των εθνικών οικονομιών, αποσταθεροποιεί τελικά τη νομισματική ένωση συνολικά.
Γιατί την εγκλωβίζει στην παγίδα της αυτοτροφοδοτούμενης ύφεσης και της ανεργίας.
Δεν είναι θεωρητική ανάλυση. Είναι περιγραφή της πραγματικότητας.
Σήμερα, λοιπόν, οι λαοί της Ευρώπης αναζητούν το έναυσμα, τη σπίθα της αλλαγής.
Σ’ αυτόν τον ευρωπαϊκό περίγυρο, η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία δεν είναι απλώς μια εσωτερική αλλαγή φρουράς.
Δεν είναι εθνική υπόθεση μιας καθημαγμένης χώρας.
Είναι υπόθεση που αφορά όλη την Ευρώπη και μοναδική ευκαιρία για τους λαούς της.
Είναι η πραγματική σπίθα της αλλαγής.
Η νίκη μας θα είναι αλλαγή παραδείγματος στην Ελλάδα, με τη δυνατότητα και την προοπτική να μετεξελιχθεί σε αλλαγή παραδείγματος για όλη την Ευρώπη.
Θα είναι το έναυσμα για την αυτοοργάνωση ενός ευρωπαϊκού κινήματος ενάντια στη λιτότητα.
Ενός κινήματος αλληλεγγύης για την αλλαγή.
Το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ούτε θα μπορούσε να είναι – ούτε και είναι –εσωστρεφές και εθνοκεντρικό.
Αντίθετα, θέτει από την αρχή τη βιώσιμη ανάπτυξη της Ελλάδας στο πλαίσιο της αποφασιστικής αναπτυξιακής στροφής της Ευρώπης, ως προϋπόθεση, με νέες ποιοτικές, σταθερές και αξιοπρεπώς αμειβόμενες θέσεις εργασίας.
Συνδέει οργανικά και συνυφαίνει το εθνικό με το ευρωπαϊκό.
Πρώτη πράξη της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ο τερματισμός της λιτότητας και η ακύρωση του Μνημονίου που η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου έχει στο συρτάρι.
Γιατί δεν είναι διαπραγματεύσιμη η προτεραιότητα της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ για την άμεση αναχαίτιση της ανθρωπιστικής κρίσης που πλήττει την Ελλάδα εξαιτίας των Μνημονίων.
Δεν διαπραγματευόμαστε τους απελπισμένους από την κρίση.
Τα, περίπου, 3 εκατομμύρια ανασφάλιστων.
Τους μακροχρόνια άνεργους, που είναι πλέον το 71% των ανέργων.
Τους έξι στους δέκα νέους, που έχουν αποκλειστεί από την αγορά εργασίας.
Τους υπερήλικες και τους συνταξιούχους που πένονται.
Δεν έχουμε κανένα σκοπό να διαπραγματευτούμε την αξιοπρέπεια του λαού μας.
Για μας η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και η αξιοπρέπεια του λαού μας είναι αδιαπραγμάτευτες προτεραιότητες.
Παράλληλα, θα ζητήσουμε τη σύγκληση έκτακτου Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για το πρόβλημα χρέους της Ευρωζώνης.
Θα ζητήσουμε από τους δανειστές την έναρξη διαπραγματεύσεων για νέα δανειακή σύμβαση, από μηδενική βάση.
Η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ με τους δανειστές αφορά τους λαούς όλης της Ευρώπης – και, κυρίως, του Νότου.
Δεν είναι διαπραγμάτευση για την προώθηση των συμφερόντων του ελληνικού λαού σε βάρος των εταίρων του και των άλλων λαών της Ευρώπης.
Είναι διαπραγμάτευση για τα συμφέροντα της Ευρώπης, των πολιτών και των λαών της, σε βάρος ενός νεοφιλελεύθερου και ιδιοτελούς κατεστημένου, που προσποιείται ότι δεν βλέπει και δεν ακούει.
Γιατί η οριστική, συλλογική και αξιόπιστη αντιμετώπιση του προβλήματος της υπερχρέωσης της Ευρωζώνης είναι προϋπόθεση για την ισόρροπη και βιώσιμη ανάπτυξή της.
Διαφορετικά θα βολοδέρνει διαρκώς ανάμεσα στην ύφεση και την προσωρινή και αναιμική αύξηση του ΑΕΠ, χωρίς ποιοτικές, νέες θέσεις εργασίας.
Έχουμε, συνεπώς, κοινό συμφέρον με τον κόσμο της εργασίας και του πολιτισμού σε όλη την Ευρώπη, να συνεργαστούμε για να πετύχουμε τον βασικό διαπραγματευτικό στόχο της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Που είναι η συλλογική και συνολική ανάπτυξη.
Στόχος, με δύο επιμέρους παραμέτρους: την ελάφρυνση από τον όγκο του χρέους και την κινητοποίηση πόρων για ένα ευρωπαϊκό «New Deal».
Η διεκδίκηση της ανάπτυξης είναι υπόθεση όλων μας.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, θα διεκδικήσουμε:
α). Την αναδρομική απευθείας αναχρηματοδότηση των τραπεζών από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας.
Σε πείσμα των κυρίων Σόιμπλε και Ρέχλινγκ.
Έτσι ώστε, τα αντίστοιχα ποσά να εξαιρεθούν από το δημόσιο χρέος των χωρών μας.
β). Την πραγματοποίηση της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ για «Ευρωπαϊκή Διάσκεψη για το Χρέος».
Για να τεθεί ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ως δανειστή ύστατης καταφυγής.
Όπως επίσης και για να αξιολογηθούν εναλλακτικές στρατηγικές απομείωσης της καθαρής παρούσας αξίας του συσσωρευμένου χρέους για κάθε χώρα ξεχωριστά.
Με προεξάρχουσα τη διαγραφή σημαντικού μέρους της ονομαστικής αξίας των πλέον υπερχρεωμένων κρατών-μελών της Ευρωζώνης.
Και την καθιέρωση «ρήτρας ανάπτυξης» για την αποπληρωμή του υπόλοιπου μέρους.
Θα διεκδικήσουμε επίσης, ένα ευρωπαϊκό σχέδιο επενδύσεων για την ανάπτυξη. Ένα ευρωπαϊκό «New Deal».
Με άμεσες, δημόσιες επενδύσεις στις κοινωνικές υποδομές. Την υγεία και την παιδεία. Τα μεταφορικά δίκτυα και τις νέες τεχνολογίες. Την έρευνα και την ανάπτυξη.
Φίλες και Φίλοι,
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Γνωρίζουμε ότι στη ζωή τίποτα δεν χαρίζεται.
Όλα κατακτιούνται.
Αλλά εμείς έχουμε την επίγνωση των δυσκολιών και την αυτοπεποίθηση των δυνατοτήτων μας.
Με τη διαρκή στήριξη του Ελληνικού λαού.
Αλλά και τη υποστήριξη των προοδευτικών και λαϊκών δυνάμεων όλης της Ευρώπης.
Είμαστε βέβαιοι ότι θα τα καταφέρουμε.
Είμαστε βέβαιοι ότι θα πετύχουμε μια ιστορική αλλαγή, μια ιστορική ανατροπή.
Θέλω για άλλη μια φορά να ξεκαθαρίσω ότι εμείς δεν επιθυμούμε και δεν στοχεύουμε στη διάλυση της Ευρωζώνης.
Δεν θα είμαστε, όμως, και όμηροι κανενός.
Άλλωστε, ο όρος realpolitik [ρεάλπολιτίκ] είναι γερμανικής προέλευσης.
Και η Ευρωζώνη είμαστε ή όλοι ή κανένας.
Δεν υπάρχει Ευρωζώνη ειδικής σύνθεσης.
Δεν υπάρχει Ευρωζώνη με facecontrol.
Οι ευρωεκλογές του Μαΐου μπορεί και πρέπει να είναι ένα ηχηρό χαστούκι στην αλαζονεία του νεοφιλελευθερισμού και των πολιτικών εκφραστών του.
Οι πολίτες της Ευρώπης μπορούν να βάλουν ένα γερό θεμέλιο για την αλλαγή της.
Ψηφίζοντας την Ευρωπαϊκή Αριστερά.
Ο ελληνικός λαός μπορεί να μετατρέψει τη λιτότητα και τα Μνημόνια παρελθόν.
Στηρίζοντας τη τελευταία μεγάλη του ελπίδα, τον ΣΥΡΙΖΑ.
Και είμαι βέβαιος ότι θα το πράξει.
Σας ευχαριστώ για τη προσοχή σας.ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΟΜΙΛΙΑΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ
ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ
ΣΕ ΣΤΡΟΓΓΥΛΟ ΤΡΑΠΕΖΙ
ΜΕ ΘΕΜΑ: «ΜΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΥΡΩΠΗ»
ΣΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΠΟΥ ΔΙΟΡΓΑΝΩΝΕΙ ΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΡΟΖΑ ΛΟΥΞΕΜΠΟΥΡΓΚ
(ΓΡΑΦΕΙΟ ΒΡΥΞΕΛΛΩΝ-ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ)
ΣΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΝΙΚΟΣ ΠΟΥΛΑΝΤΖΑΣ ΚΑΙ ΤΟ transform!europe
ΜΕ ΓΕΝΙΚΟ ΤΙΤΛΟ : «Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ – ΤΙ, ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΠΩΣ»
ΑΘΗΝΑ, 22 ΜΑΡΤΙΟΥ 2014, ΘΕΑΤΡΟ ΑΚΡΟΠΟΛ
Φίλες και Φίλοι,
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Κατ’ αρχάς, θέλω να συγχαρώ τους διοργανωτές αυτού του διεθνούς συνεδρίου για την έμπνευση και το αποτέλεσμα.
Ένα συνέδριο που θα μας βοηθήσει ιδιαίτερα στη προσπάθειά μας να ολοκληρώσουμε τις τελευταίες λεπτομέρειες στο εθνικό σχέδιο για την οικονομική, κοινωνική και οικολογική ανασυγκρότηση της χώρας.
Στο εθνικό σχέδιο που θα αντικαταστήσει το μνημόνιο των δανειστών – όποιο όνομα και αν έχει αυτή τη φορά.
Φίλες και Φίλοι,
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Οι εκλογές είναι κοντά. Και οι εκλογές αυτές θα είναι εξαιρετικά κρίσιμες και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη.
Και στις εκλογές αυτές θα νικήσει για πρώτη φορά η αριστερά στην Ελλάδα, ανοίγοντας το δρόμο, δείχνοντας το δρόμο σε όλη την Ευρώπη.
Η νίκη αυτή ανάλογα από το πόσο μεγάλη και καθαρή θα είναι θα δημιουργήσει σημαντικές πολιτικές εξελίξεις και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
Θα συμπαρασύρει στο βυθό τα σχέδια επί χάρτου του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου.
Την προπαγάνδα της διαπλοκής ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος και ότι η Ελλάδα είναι μια ιστορία επιτυχίας.
Θα συμπαρασύρει όμως και τη προσπάθειά τους να μετονομάσουν τις περικοπές, τους φόρους, την ουσιαστική δήμευση της ατομικής ιδιοκτησίας και τη βίαιη κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου σε πρωτογενές πλεόνασμα.
Τη προσπάθειά τους να μας πείσουν ότι το Μνημόνιο πέτυχε.
Και τώρα τελειώνει.
Πράγματι θα τελειώσει γιατί η κάλπη θα βγάλει τους τίτλους του τέλους της κυβέρνησης του κυρίου Σαμαρά.
Σε κάθε άλλη περίπτωση αυτοί όχι μόνο δεν είχαν σκοπό να το τελειώσουν, αλλά θα επιτάχυναν κι από πάνω.
Όπως το 2012. Προεκλογικά χαλάρωση. Μετεκλογικά επιτάχυνση.
Προεκλογικά υποσχέσεις για τέλος στη λιτότητα. Μετεκλογικά νέα, ακόμα πιο σκληρή λιτότητα.
Επειδή, όμως, τους διαψεύδει η ίδια η τρόικα, ας μας εξηγήσει ο κ. Σαμαράς.
Ας μας εξηγήσει ο κ. Βενιζέλος, που, όσο κι αν προσπαθεί, δεν μπορεί να κρυφτεί στον ίσκιο της ελιάς.
Ούτε και να κρύψει τη βλοσυρή πραγματικότητα: ότι, δηλαδή, μετέτρεψε τα υπολείμματα του ΠΑΣΟΚ σε συνιστώσα της δεξιάς του κ. Σαμαρά και των ακροδεξιών συνεργατών του.
Ας μας πουν, ο κ. Σαμαράς και ο κ. Βενιζέλος.
Τι εννοεί η τρόικα στην ανακοίνωσή της όταν αναφέρει δημοσιονομικά μέτρα που έχουν προγραμματιστεί για το 2014;
Δηλαδή, για μετά τις εκλογές.
Ας μας πουν, αν όλα πηγαίνουν καλά, γιατί μονιμοποιείται η περίφημη «εισφορά αλληλεγγύης»;
Αυτή είναι η «ανακούφιση» που υποσχέθηκε ο κ. Σαμαράς πως έρχεται;
Ας μας πουν, γιατί, πριν από λίγες μέρες, με κυβερνητική εντολή, οι επικεφαλής των επικουρικών ασφαλιστικών ταμείων, αλλά και των μετοχικών ταμείων των ενόπλων δυνάμεων, υποχρεώθηκαν να συναντήσουν την τρόικα;
Μήπως γιατί η τρόικα απαιτεί την ενοποίηση όλων των φορέων επικουρικής ασφάλισης σ’ ένα ταμείο και, συνεπώς, οι σημερινές επικουρικές συντάξεις μετρούν μέρες;
Η συγκυβέρνηση και η διαπλοκή παίζουν τα ρέστα τους με μέτρα στο σκοτάδι.
Με το νέο Μνημόνιο στο συρτάρι.
Το έχουν έτοιμο, στο αγγλικό πρωτότυπο. Και θα το εμφανίσουν μετά τις εκλογές.
Εμείς τους απαντάμε: παίξτε τα ρέστα σας, τινάξτε τις τσέπες σας, ότι και να κάνετε στις 25 Μάη θα χάσετε.
Τους προειδοποιούμε: Κανείς δεν μπορεί να παραπλανήσει ένα λαό που έχει πάρει την ιστορική απόφαση ν’ αλλάξει τη μοίρα του.
Να πάρει τις τύχες του στα χέρια του. Με κυβέρνηση της Αριστεράς, με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Και τους ενημερώνουμε: Καμία συμφωνία, προφορική ή γραπτή, όποια ονομασία κι αν έχει, δεν δεσμεύει την επόμενη κυβέρνηση του λαού και του ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί κανείς δεν μπορεί να παραβιάσει το Σύνταγμα της χώρας και την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας.
Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει λαϊκή εντολή για τέλος στη λιτότητα και τα Μνημόνια.
Και στις δημοκρατίες, η εντολή του λαού δεν παραβιάζεται και δεν παραχαράσσεται.
Και επαναλαμβάνω από αυτή εδώ την αίθουσα: Με το τέχνασμα της διαθεσιμότητας και κατ’ εντολή της τρόικας, απολύονται αυτές τις μέρες χιλιάδες εργαζόμενοι σε κρίσιμους τομείς λειτουργίας του κοινωνικού κράτους.
Εκπαιδευτικοί, σχολικοί φύλακες, γιατροί του ΕΟΠΥΥ, εργαζόμενοι στους δήμους. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σύντομα θα αποκαταστήσει όσους απολύονται παράνομα.
Φίλες και Φίλοι,
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Η χρηματοπιστωτική – και, στη συνέχεια, οικονομική – κρίση απέδειξε ότι τα μεγάλα προβλήματα της εποχής μας υπερβαίνουν την κλίμακα του έθνους-κράτους.
Η διαχείριση της οικονομικής κρίσης και η ανάπτυξη.
Η διαχείριση των μεταναστευτικών ροών.
Η κλιματική αλλαγή.
Η χρήση γενετικά τροποποιημένων οργανισμών στην παραγωγή τροφίμων. Που, δυστυχώς, η καλλιέργειά τους επιτράπηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μόλις πριν από λίγες μέρες, με πρωτοβουλία της ελληνικής Προεδρίας. Ύστερα από τέσσερα χρόνια «παγώματος» της σχετικής απόφασης.
Η μείωση της βιοποικιλότητας, η σταθερότητα των οικοσυστημάτων και η διατροφική ασφάλεια.
Όλα αυτά διαμορφώνουν ένα σύνολο επίκαιρων προβλημάτων που δεν μπορούν να έχουν αποτελεσματική λύση σε εθνικό επίπεδο.
Το φαινομενικά εθνικό είναι πραγματικά ευρωπαϊκό – και αντιστρόφως.
Γι’ αυτό η «πολιτική της λαμπρής απομόνωσης», θα ήταν μακάρια ψευδαίσθηση.
Αυτό όμως δεν σημαίνει απίσχνανση του εθνικού κράτους. Τουναντίον.
Γιατί, ναι μεν οι λύσεις των μεγάλων προβλημάτων το υπερβαίνουν, οι αποφάσεις, όμως, για τις λύσεις, όχι.
Οι εθνικές κυβερνήσεις παραμένουν οι φορείς των κρίσιμων αποφάσεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Και, γι’ αυτό, η Ευρώπη είναι το κατ’ εξοχήν πεδίο για την άσκηση προοδευτικών οικονομικών πολιτικών για την ανάπτυξη, την αναδιανομή και την πλήρη απασχόληση.
Είναι, δηλαδή, το προνομιακό πεδίο των αποτελεσματικών κοινωνικών, ταξικών και πολιτικών αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων για την Αριστερά.
Για την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών και των ασκούμενων πολιτικών.
Γι’ αυτό, οι εκλογές του Μαΐου είναι κρίσιμες.
Και η Ευρώπη πρέπει να στρίψει αριστερά.
Για να απελευθερωθεί από την ομηρία του νεοφιλελευθερισμού.
Αυτή την αντίληψη, άλλωστε, υπηρετεί και η προσωπική μου υποψηφιότητα για την προεδρία της ευρωπαϊκής επιτροπής.
Αλλά τα εθνικά κράτη παραμένουν βασικοί δρώντες, όχι μόνον στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και στο διεθνές σύστημα.
Επιδιώκοντας τη διατήρηση της κυριαρχίας και της ασφάλειάς τους.
Και, επιτρέψτε μου, στο σημείο αυτό να επισημάνω ότι, μια σαφής μεταβολή στο μεταψυχροπολεμικό σύστημα περιφερειακής ισορροπίας, δεν αντιμετωπίζεται με οικονομικές κυρώσεις, όπως είδαμε πρόσφατα στην κρίση της Ουκρανίας με τη μονομερή στάση της Ε.Ε.
Η ουκρανική κρίση αποτελεί μία ακόμα ιστορική οπισθοδρόμηση για την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Γιατί, όχι μόνον δεν κατάφερε να αναδειχθεί σε συγκροτημένη διεθνής πολιτική δύναμη προώθησης της δημοκρατίας και του διεθνούς δικαίου, αλλά, αντίθετα, για πρώτη φορά επέλεξε ως εταίρο κυβέρνηση με ακροδεξιά και νεοναζιστικά στοιχεία.
Πρόκειται για θλιβερή έκπτωση αρχών και αξιών.
Ακόμα και σε σύγκριση με τον ίδιο τον εαυτό της. Στην περίπτωση της Αυστρίας, το 2000. Όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση της είχε επιβάλει κυρώσεις, επειδή συμμετείχε στην τότε κυβέρνηση συνασπισμού το ακροδεξιό «Κόμμα της Ελευθερίας» του Γεργκ Χάιντερ.
Ανεχόμαστε, λοιπόν, να υπάρχουν, σήμερα, εκπρόσωποι των νεοναζί σε μια ευρωπαϊκή κυβέρνηση;
Και δεν είναι, άραγε, προεκλογική υποκρισία να ανησυχεί κάποιος στα λόγια για την άνοδο της ακροδεξιάς και του νεοναζισμού στην Ευρώπη και, την ίδια στιγμή, να συνεργάζεται μαζί τους στην Ουκρανία;
Δεν είναι μεγίστη υποκρισία όσα είπε προχθές ο κ. Σουλτς;
Και αναφέρομαι στον κ. Σουλτς, διότι ο Ζαν-Κλωντ Γιούνκερ μάλλον δεν ανησυχεί για τίποτα.
Φίλες και Φίλοι,
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Η άνοδος του λαού και του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, που θα αποτελέσει τομή στην ιστορική εξέλιξη αυτού του τόπου, θα πραγματοποιηθεί σε μια χρονική περίοδο κατά την οποία ολοκληρώνεται η νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Γιατί το ευρωπαϊκό κατεστημένο, υπό την ηγεσία της κυρίας Μέρκελ, αξιοποίησε την κρίση για να ξαναγράψει τη μεταπολεμική πολιτική οικονομία της Ευρώπης.
Για να επιβάλει τη νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση των ευρωπαϊκών κοινωνιών.
Με τα Μνημόνια της «εσωτερικής υποτίμησης» και τους νέους θεσμούς οικονομικής διακυβέρνησης, που εμπεδώνουν τη διαρκή λιτότητα. Και περιορίζουν τη Δημοκρατία.
Γιατί αποδυναμώνουν το δημοσιονομικό ρόλο των εθνικών κοινοβουλίων. Με την εφαρμογή του λεγόμενου «ευρωπαϊκού εξαμήνου» από το 2011.
Γιατί εμπεδώνουν τη λιτότητα. Με το ευρωπαϊκό δημοσιονομικό σύμφωνο, τις δέσμες έξι νομοθετικών πράξεων («six-pack») και δύο νομοθετικών πράξεων («two-pack»).
Με τον Κανονισμό του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου 472/2013 για την ενισχυμένη εποπτεία, που έχει την υπογραφή και του κυρίου Σουλτς.
Γιατί ο Κανονισμός που έχει υπογραφεί προβλέπει προγράμματα προσαρμογής για όσες χώρες ζητούν ευρωπαϊκή χρηματοδοτική συνδρομή.
Δηλαδή, Μνημόνια με άλλο όνομα. Όπως, επίσης, και ενισχυμένη εποπτεία μετά το πρόγραμμα. Έως την εξόφληση του 75% των δανείων.
Αλλά η λιτότητα – και κυρίως η πολιτική της «εσωτερικής υποτίμησης» στο Νότο - δεν είναι μόνον ιδεολογικός αυτοσκοπός.
Με την παρατεταμένη καθίζηση της εσωτερικής ζήτησης που προκαλεί είναι, κυρίως, εργαλείο πολιτικής.
Για την οργάνωση ενός νέου ευρωπαϊκού καταμερισμού εργασίας.
Με τη συμπληρωματικότητα των οικονομιών του Νότου σε σχέση με τις αντίστοιχες του Βορρά.
Με τη μετατροπή, δηλαδή, του ευρωπαϊκού Νότου – και ειδικότερα της Ελλάδας – σε ζώνη παροχής τουριστικών, ιατρικών και άλλων υπηρεσιών χαμηλού κόστους.
Σε ζώνη εντάσεως εργασίας, με φθηνό εργατικό δυναμικό, ελαφρά βιομηχανία, και χαμηλή τεχνολογία.
Και με υψηλό δημόσιο χρέος, ως διαρκή μόχλο πίεσης για προσαρμογή.
Δεν είναι τυχαίο ότι, ανεξάρτητα από τις δημοσιονομικές αφετηρίες των χωρών σε Μνημόνιο, εμφανίζουν όλες, ως κοινή κατάληξη, το ιστορικά υψηλό, δυσβάσταχτο δημόσιο χρέος.
Ότι οι χώρες μας βγαίνουν από τον ολετήρα των μνημονίων με την πρόσθετη ομοιομορφία του δυσθεώρητου – και, στην περίπτωση της Ελλάδας μη βιώσιμου – δημόσιου χρέους.
Η Ιρλανδία μπήκε στο Μνημόνιο με δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ 64% το 2009. Βγήκε το 2013 με 125%. Δηλαδή, με το διπλάσιο ως ποσοστό του ΑΕΠ.
Η Πορτογαλία είχε το 2010 δημόσιο χρέος 94%. Το 2013 είχε, περίπου, 130%.
Η Ελλάδα μπήκε με δημόσιο χρέος 129,7% το 2009 – κι αυτό μετά την εκ των υστέρων αναθεώρηση προς τα πάνω των δημοσιονομικών στοιχείων. Το 2013 κινείται στο 176%.
Φίλες και Φίλοι,
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Η σημερινή Ευρώπη είναι πιο συντηρητική ακόμη και από το αρχικό όραμα και το σχεδιασμό των συντηρητικών πολιτικών που τη θεμελίωσαν.
Είναι η Ευρώπη των πολλαπλών διαιρέσεων και ανισοτήτων.
Η οποία, στην προσδιοριστική διαίρεση Βορρά-Νότου, προσθέτει ένα νέο «τείχος του χρήματος». Ανάμεσα στις χώρες- πιστωτές και στις δανειζόμενες.
Εύστοχα, λοιπόν, παρατηρεί ο γερμανός κοινωνιολόγος Ούλριχ Μπεκ ότι «η γερμανική Ευρώπη αντιβαίνει θεμελιακά την ιδέα της ενωμένης Ευρώπης που είχαν οι ιδρυτές της, δηλαδή την ιδέα της ισότητας άνισων χωρών».
Αλλά η συντηρητική και νεοφιλελεύθερη Ευρώπη είναι στην πράξη περισσότερο ευάλωτη απ’ όσο δείχνει.
Γιατί η λιτότητα απέτυχε, εξαντλώντας, παράλληλα, κάθε όριο κοινωνικής ανοχής.
Παρέτεινε την κρίση στην Ευρώπη, σε σχέση με τις ΗΠΑ.
Και προκάλεσε συνθήκες κοινωνικής έκρηξης αλλά και ωρίμανσης του αιτήματος – κυρίως στο Νότο – για αλλαγή πολιτικής.
Ο ανταγωνισμός λιτότητας σε μια νομισματική ένωση, αντί να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα των εθνικών οικονομιών, αποσταθεροποιεί τελικά τη νομισματική ένωση συνολικά.
Γιατί την εγκλωβίζει στην παγίδα της αυτοτροφοδοτούμενης ύφεσης και της ανεργίας.
Δεν είναι θεωρητική ανάλυση. Είναι περιγραφή της πραγματικότητας.
Σήμερα, λοιπόν, οι λαοί της Ευρώπης αναζητούν το έναυσμα, τη σπίθα της αλλαγής.
Σ’ αυτόν τον ευρωπαϊκό περίγυρο, η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία δεν είναι απλώς μια εσωτερική αλλαγή φρουράς.
Δεν είναι εθνική υπόθεση μιας καθημαγμένης χώρας.
Είναι υπόθεση που αφορά όλη την Ευρώπη και μοναδική ευκαιρία για τους λαούς της.
Είναι η πραγματική σπίθα της αλλαγής.
Η νίκη μας θα είναι αλλαγή παραδείγματος στην Ελλάδα, με τη δυνατότητα και την προοπτική να μετεξελιχθεί σε αλλαγή παραδείγματος για όλη την Ευρώπη.
Θα είναι το έναυσμα για την αυτοοργάνωση ενός ευρωπαϊκού κινήματος ενάντια στη λιτότητα.
Ενός κινήματος αλληλεγγύης για την αλλαγή.
Το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ούτε θα μπορούσε να είναι – ούτε και είναι –εσωστρεφές και εθνοκεντρικό.
Αντίθετα, θέτει από την αρχή τη βιώσιμη ανάπτυξη της Ελλάδας στο πλαίσιο της αποφασιστικής αναπτυξιακής στροφής της Ευρώπης, ως προϋπόθεση, με νέες ποιοτικές, σταθερές και αξιοπρεπώς αμειβόμενες θέσεις εργασίας.
Συνδέει οργανικά και συνυφαίνει το εθνικό με το ευρωπαϊκό.
Πρώτη πράξη της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ο τερματισμός της λιτότητας και η ακύρωση του Μνημονίου που η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου έχει στο συρτάρι.
Γιατί δεν είναι διαπραγματεύσιμη η προτεραιότητα της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ για την άμεση αναχαίτιση της ανθρωπιστικής κρίσης που πλήττει την Ελλάδα εξαιτίας των Μνημονίων.
Δεν διαπραγματευόμαστε τους απελπισμένους από την κρίση.
Τα, περίπου, 3 εκατομμύρια ανασφάλιστων.
Τους μακροχρόνια άνεργους, που είναι πλέον το 71% των ανέργων.
Τους έξι στους δέκα νέους, που έχουν αποκλειστεί από την αγορά εργασίας.
Τους υπερήλικες και τους συνταξιούχους που πένονται.
Δεν έχουμε κανένα σκοπό να διαπραγματευτούμε την αξιοπρέπεια του λαού μας.
Για μας η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και η αξιοπρέπεια του λαού μας είναι αδιαπραγμάτευτες προτεραιότητες.
Παράλληλα, θα ζητήσουμε τη σύγκληση έκτακτου Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για το πρόβλημα χρέους της Ευρωζώνης.
Θα ζητήσουμε από τους δανειστές την έναρξη διαπραγματεύσεων για νέα δανειακή σύμβαση, από μηδενική βάση.
Η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ με τους δανειστές αφορά τους λαούς όλης της Ευρώπης – και, κυρίως, του Νότου.
Δεν είναι διαπραγμάτευση για την προώθηση των συμφερόντων του ελληνικού λαού σε βάρος των εταίρων του και των άλλων λαών της Ευρώπης.
Είναι διαπραγμάτευση για τα συμφέροντα της Ευρώπης, των πολιτών και των λαών της, σε βάρος ενός νεοφιλελεύθερου και ιδιοτελούς κατεστημένου, που προσποιείται ότι δεν βλέπει και δεν ακούει.
Γιατί η οριστική, συλλογική και αξιόπιστη αντιμετώπιση του προβλήματος της υπερχρέωσης της Ευρωζώνης είναι προϋπόθεση για την ισόρροπη και βιώσιμη ανάπτυξή της.
Διαφορετικά θα βολοδέρνει διαρκώς ανάμεσα στην ύφεση και την προσωρινή και αναιμική αύξηση του ΑΕΠ, χωρίς ποιοτικές, νέες θέσεις εργασίας.
Έχουμε, συνεπώς, κοινό συμφέρον με τον κόσμο της εργασίας και του πολιτισμού σε όλη την Ευρώπη, να συνεργαστούμε για να πετύχουμε τον βασικό διαπραγματευτικό στόχο της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Που είναι η συλλογική και συνολική ανάπτυξη.
Στόχος, με δύο επιμέρους παραμέτρους: την ελάφρυνση από τον όγκο του χρέους και την κινητοποίηση πόρων για ένα ευρωπαϊκό «New Deal».
Η διεκδίκηση της ανάπτυξης είναι υπόθεση όλων μας.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, θα διεκδικήσουμε:
α). Την αναδρομική απευθείας αναχρηματοδότηση των τραπεζών από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας.
Σε πείσμα των κυρίων Σόιμπλε και Ρέχλινγκ.
Έτσι ώστε, τα αντίστοιχα ποσά να εξαιρεθούν από το δημόσιο χρέος των χωρών μας.
β). Την πραγματοποίηση της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ για «Ευρωπαϊκή Διάσκεψη για το Χρέος».
Για να τεθεί ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ως δανειστή ύστατης καταφυγής.
Όπως επίσης και για να αξιολογηθούν εναλλακτικές στρατηγικές απομείωσης της καθαρής παρούσας αξίας του συσσωρευμένου χρέους για κάθε χώρα ξεχωριστά.
Με προεξάρχουσα τη διαγραφή σημαντικού μέρους της ονομαστικής αξίας των πλέον υπερχρεωμένων κρατών-μελών της Ευρωζώνης.
Και την καθιέρωση «ρήτρας ανάπτυξης» για την αποπληρωμή του υπόλοιπου μέρους.
Θα διεκδικήσουμε επίσης, ένα ευρωπαϊκό σχέδιο επενδύσεων για την ανάπτυξη. Ένα ευρωπαϊκό «New Deal».
Με άμεσες, δημόσιες επενδύσεις στις κοινωνικές υποδομές. Την υγεία και την παιδεία. Τα μεταφορικά δίκτυα και τις νέες τεχνολογίες. Την έρευνα και την ανάπτυξη.
Φίλες και Φίλοι,
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Γνωρίζουμε ότι στη ζωή τίποτα δεν χαρίζεται.
Όλα κατακτιούνται.
Αλλά εμείς έχουμε την επίγνωση των δυσκολιών και την αυτοπεποίθηση των δυνατοτήτων μας.
Με τη διαρκή στήριξη του Ελληνικού λαού.
Αλλά και τη υποστήριξη των προοδευτικών και λαϊκών δυνάμεων όλης της Ευρώπης.
Είμαστε βέβαιοι ότι θα τα καταφέρουμε.
Είμαστε βέβαιοι ότι θα πετύχουμε μια ιστορική αλλαγή, μια ιστορική ανατροπή.
Θέλω για άλλη μια φορά να ξεκαθαρίσω ότι εμείς δεν επιθυμούμε και δεν στοχεύουμε στη διάλυση της Ευρωζώνης.
Δεν θα είμαστε, όμως, και όμηροι κανενός.
Άλλωστε, ο όρος realpolitik [ρεάλπολιτίκ] είναι γερμανικής προέλευσης.
Και η Ευρωζώνη είμαστε ή όλοι ή κανένας.
Δεν υπάρχει Ευρωζώνη ειδικής σύνθεσης.
Δεν υπάρχει Ευρωζώνη με facecontrol.
Οι ευρωεκλογές του Μαΐου μπορεί και πρέπει να είναι ένα ηχηρό χαστούκι στην αλαζονεία του νεοφιλελευθερισμού και των πολιτικών εκφραστών του.
Οι πολίτες της Ευρώπης μπορούν να βάλουν ένα γερό θεμέλιο για την αλλαγή της.
Ψηφίζοντας την Ευρωπαϊκή Αριστερά.
Ο ελληνικός λαός μπορεί να μετατρέψει τη λιτότητα και τα Μνημόνια παρελθόν.
Στηρίζοντας τη τελευταία μεγάλη του ελπίδα, τον ΣΥΡΙΖΑ.
Και είμαι βέβαιος ότι θα το πράξει.
