«Φωνάζω κι ας καώ κι εγώ σαν τον Κερέμ:

Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, 

αν δεν καούμε εμείς ν' ανάψει πυρκαγιά, 

πώς θέλεις να γενεί να φύγει η σκοτεινιά»

Γι αυτό σου λέω να τους ακούς τους ποιητές. Γιατί αυτοί μόνο φωτίζουν το σκοτάδι με τη φλόγα του Κερέμ. Γιατί αυτοί μονάχα πυρπολούν τις συνειδήσεις. Μ' ένα τους στίχο βάζουν φωτιά στις πλατείες. Να τους ακούς τους ποιητές που γράφουν μέσα από κελιά. «Μολύβι ο καιρός κι ο άνεμος πικρός, βάλτε όλοι σκοπό ν' αλλάξει ο καιρός» σου λέει χρόνια τώρα με τη φωνή του να αντηχεί πέρα απ' τον Βόσπορο. Τι περιμένεις; Καβάλησε τη γέφυρα και πέρνα τα στενά. «Για να λάμψει η νύχτα πώς θέλεις να γενεί, αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ». Όσο για τον πατέρα που φοβάται τον «Κεμάλ» καλύτερα να τρέμει τον «Κερέμ».