Η ανάλυση των πολιτικών που αναπτύσσονται διεθνώς τα τελευταία χρόνια επαναφέρει στο προσκήνιο δυο κυρίαρχες στρατηγικές για την αντιμετώπιση της κρίσης, που και οι δύο οδηγούν από διαφορετικούς δρόμους στην αναπαραγωγή της κρίσης.

 

Η πρώτη εφαρμόζεται στις ΗΠΑ και αφορά την προσπάθεια διεξόδου από την κρίση μέσω της οικονομικής μεγέθυνσης. Σε σχέση με τη γερμανική εμμονή στη λιτότητα και τη δημοσιονομική πειθαρχία, η πολιτική Ομπάμα είναι διαφορετική.

 

Ομως, ενώ απέφυγε προσωρινά την ύφεση, δεν απάντησε στα προβλήματα της ανεργίας, των τεράστιων ανισοτήτων, της παγκόσμιας ειρήνης και ασφάλειας. Η διαφοροποίηση είναι υπαρκτή. Ομως δεν συνιστά έναν δρόμο ποιοτικά διαφορετικό.

 

Η δεύτερη επιλογή είναι ακόμα χειρότερη. Είναι αυτή που με κύριο εκφραστή τη Γερμανία επιδιώκει στην ουσία την αξιοποίηση της κρίσης ως ευκαιρίας για την επιβολή λιτότητας χωρίς χρονικά ή ποσοτικά όρια. Στην περίπτωση αυτή η ύφεση δεν αντιμετωπίζεται ως ένα πρόβλημα, αλλά ως ένα μέσο για τη συρρίκνωση των μισθών και την υποτίμηση των περιουσιακών στοιχείων.

 

Η Ελλάδα αποτελεί τον καθρέφτη των αποτελεσμάτων αυτής της πολιτικής. Τα αποτελέσματα της πενταετούς καθίζησης σε όλα τα επίπεδα είναι ορατά και οδηγούν σε ύφεση, εκτίναξη του χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ και ενεργοποίηση ενός φαύλου κύκλου, ενός σπιράλ θανατηφόρου: λιτότητα – ύφεση – χρέος.

 

Πράγματι, το Δημόσιο Χρέος από 126% που ήταν στις 31/12/2009 θα υπερβεί το 182% το 2013, σύμφωνα με τις τελευταίες εκτιμήσεις του ΔΝΤ, παρά το «κούρεμα» κατά 100 δισ. ευρώ που προηγήθηκε. Η συρρίκνωση της οικονομίας θα υπερβεί το 25% την περίοδο 2008-2013, ενώ η ανεργία αναμένεται να προσεγγίσει επίσημα το 30%, έναντι 26% που ήταν τον Σεπτέμβριο του 2012.

 

Τέτοιας έκτασης οικονομικές και κοινωνικές καταστροφές είναι πρωτοφανείς, από τις μεγαλύτερες που έχουν συμβεί σε περίοδο ειρήνης.

 

Το καινούργιο στοιχείο, ωστόσο, δεν είναι το «νοκ άουτ» σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας, αλλά η εξάπλωση της κρίσης σε ολόκληρη τη νότια Ευρώπη. Τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας για το τρίτο τρίμηνο του 2012 καταγράφουν μείωση του ΑΕΠ κατά 6,9% στην Ελλάδα, 3,4% στην Πορτογαλία, 2,4% στην Ιταλία και 1,6% στην Ισπανία, ενώ και η Γαλλία βρίσκεται οριακά με θετικό πρόσημο στο 0,1%.

 

Οσον αφορά την ανεργία, τα ίδια στοιχεία αναφέρουν ότι τον Οκτώβριο στην Ισπανία το 26,2% του πληθυσμού βρίσκεται εκτός παραγωγικής διαδικασίας, στην Πορτογαλία το 16,3%, την Ιταλία 11,1% και στη Γαλλία 10,7%, όταν ο μέσος όρος στην ευρωζώνη βρίσκεται στο 11,7%.

 

Η είσοδος της Γαλλίας, της δεύτερης σε μέγεθος οικονομικής δύναμης της Ευρώπης, στο κάδρο της κρίσης είναι ανησυχητική, τη στιγμή που οι ενδείξεις ανιχνεύουν επέκταση της ύφεσης και στον πυρήνα της ευρωζώνης.

 

Αυτές οι εξελίξεις προκαλούν έντονα στοιχεία κοινωνικής έκρηξης. Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι ο ευρωπαϊκός Νότος φλέγεται. Εχουμε φτάσει σε εκείνο το σημείο όπου η θέση που διατύπωσε πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ αρχίζει να γίνεται κατανοητή και να αναγνωρίζεται. Οτι δηλαδή η κρίση είναι πανευρωπαϊκή και απαιτούσε από την αρχή μια συντονισμένη απάντηση με ταυτόχρονη αλλαγή του νεοφιλελεύθερου οικονομικού δόγματος.

 

Τη συντονισμένη δράση που αρνήθηκαν οι κορυφές της Ε.Ε. μπορούν να την επιβάλουν οι λαοί από τα κάτω με τους κοινωνικούς αγώνες τους.

 

Από αυτή την άποψη, μέρος του δικού μας αγώνα είναι η προσπάθεια για τη δημιουργία μετώπου των λαών του Νότου, η δημιουργία συμμαχιών με τους εργαζόμενους των χωρών του Βορρά, δηλαδή να κάνουμε πράξη το σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ «ανατροπή στην Ελλάδα αλλαγή στην Ευρώπη», με στόχο ένα μετα-νεοφιλελεύθερο «ξέφωτο».

 

Διότι η λύση δεν είναι να επιλέξουμε το μικρότερο κακό αλλά να αναζητούμε νέους δρόμους, με νέες πολιτικές, νέα παραγωγικά και κοινωνικά πρότυπα.

 

*Ο Γιάννης Δραγασάκης είναι Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ Β” Αθηνών και αντιπρόεδρος της Βουλής

Πηγή:  efsyn.gr