Η έλευση του Υπουργού ρολίστα στο περίπαθο Υπουργείο Εργασίας, απέδειξε πως αυτή η ανάλγητη κυβέρνηση του κου Μητσοτάκη, είναι αποφασισμένη εν μέσω πανδημίας να εφαρμόσει ό,τι πιό αντεργατικό, ό,τι πιό αντιασφαλιστικό θα μπορούσε να εφαρμοστεί σε Ευρωπαικό επίπεδο.
Στο ίδιο Ευρωπαικό περιβάλλον που σε αντίθεση με τους δικούς μας Μπολσονάρο, τα κράτη μέλη της χρηματοδοτούν την εργασία και την επιχειρηματικότητα, όπως στην Γερμανία της Μέρκελ, ή πολυ περισσότερο στην Ισπανία των προοδευτικών δυνάμεων που η κυβέρνηση θα δώσει 5 δις ζεστό χρήμα στην Εργασία.
Πολύ δε περισσότερο στις ΗΠΑ του Μπάιντεν όπου μιά από τις πρώτες προεδρικές πράξεις ήταν η αύξηση του κατώτατου ωρομίσθιου στα 15 δολάρια. Εδώ πάμε για την μεγάλη μπίζνα της ιδιωτικοποίησης της επικουρικής ασφάλισης και ετοιμάζουμε νέα σκόιλ ελικίκου, διασπάθισης του χρήματος για την κατάρτιση, πουλώντας και αγοράζοντας voucher στους παρόχους.
Βάλανε λοιπόν τον ρολίστα Χατζηδάκη που “έφαγε” την Ολυμπιακή, που οργάνωσε την διάλυση της ΔΕΗ κλπ κλπ, να πραγματοποιήσει όλα τα παραπάνω.
Δεν έχει υπολογίσει όμως την αντίδραση των συλλογικών υποκειμένων που θα υποστούν τις συνέπειες της ανάλγητης πολιτικής του. Τους συνταξιούχους, τους ανέργους, τους εργαζόμενους και τους νέους “προλετάριους” τους μικρομεσαίους. Το 75% του Ελληνικού Λαού. Αυτό το 75% του Ελληνικού λαού θα “καταπιεί” την επιδιωκώμενη νεοφιλελεύθερη αποδιάρθρωση και θα στείλει εις το πυρ το εξώτερον αυτή την κυβέρνηση, συμμορία αρπαχτικών της ζωής και της ύπαρξης του.
Το πλαίσιο γι αυτή την μεγάλη ανατροπή είναι πολύ απλό, μιά μεγάλη συμμαχία εργασίας και μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, με ένα δεσμευτικό και συνεκτικό πρόγραμμα δράσης για την αλλαγή και την επαναρύθμιση τόσο των εργασιακών σχέσεων όσο και του παραγωγικού προτύπου για την ανάπτυξη της οικονομίας της χώρας.
Ιδέες και σκέψεις για αυτό το πρόγραμμα ανατροπής της νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης και των συμμάχων, διατύπωσαν με ενάργεια τρείς σύντροφοι της ΚΕΑ του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ τις προάλλες από τις στήλες της ΑΥΓΗΣ, τονίζοντας ιδιαίτερα ένα ειδικό δυσάρεστο φαινόμενο της Ελληνική πραγματικότητας, πανθομολογούμενο σε όλο το εργατικό κίνημα, δηλαδή την πρωτοφανή απουσία ταξικής τριτοβάθμιας, πραγματικής εκπροσώπησης, των εργαζομένων απέναντι σε αυτή την ακραία νεοφιλελεύθερη επίθεση.
Αυτό το θέμα είναι πολύ καιρό στην επικαιρότητα, είναι γνωστές οι αντιπαραθέσεις πολλές φορές ακραίες των παρατάξεων που εκπροσωπούνται στην ΓΣΕΕ και είναι επίσης γνωστά τα αδιέξοδα που έχουν προκύψει, όπως και η παγερή αδιαφορία των βασικών “παικτών” για την λύση του αδιεξόδου. Δεδομένο θεωρείται ότι η αυτοαναφορικότητα βολεύει.
Να θυμίσω όμως ότι όσο και αν κρατά σε χρόνο αυτή η κρίση εκπροσώπησης, άλλο τόσο από κάτω και με συστηματική δουλειά, αρθρώνεται σε πρωτοβάθμιο και μερικές φορές σε δευτεροβάθμιο επίπεδο, ένα πρωτογενές ρωμαλέο, αυτόνομο και ταξικό κίνημα της εργασίας, που πράγματι μπορεί να παίξει ρόλο ανατροπής των νεοφιλελευθερων σχεδιασμών.
Αυτή η νέα πραγματικότητα, που ταράζει την ευδαιμονική ακινησία των συμβιβασμών, ενόχλεισε μιά γραφική συνδικαλιστική καρικατούρα, τον μονίμως αποδοκιμαζόμενο, επαγγελματία του συνδικαλισμού με τους πολλούς μανδύες Καραγεωργόπουλο, που συμβαίνει να είναι και ο εκπρόσωπος τύπου της ΓΣΕΕ.
Σε ένα κείμενο λοιπόν ιδεών στρατηγικού χαρακτήρα, αυτή η καρικατούρα, που πότε εκλέγεται από την ΟΙΥΕ και όταν τον διώχνουν από εκεί εκλέγεται από την ομοσπονδία των καζίνο και όταν τον βολεύει γίνεται πρόεδρος της...Ένωσης, όταν δεν είναι εκπρόσωπος εταιρίας συμμάχου της ιδιοκτησίας του Καζίνο του Ρίο (φρόντισε να αποχωρήσει λίγο πρίν το τελεταίο συνέδριο της ΓΣΕΕ), θεώρησε σκόπιμο να παρέμβει.
Δεν παρενέβη για να απαντήσει αλλά για να λασπολογήσει, σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ, και της συνδικαλιστικής του εκπροσώπησης. Κουβέντα από την καρικατούρα για την ΓΣΕΕ της οποίας είναι στέλεχος, κουβέντα για τα θέματα πολιτικής στο πεδίο της εργασίας, κουβέντα στοιχειώδους κριτικής πρός τις πολιτικές της κυβέρνησης, μόνο λάσπη και εξυπνακισμοί.
Φοβάμαι πως χτυπώντας τους τρείς συντρόφους μας, που κοντολογής ο Γιώργος ο Γώγος είναι ο οργανωτικός Γραμματέας του Εργατικού Κέντρου Πειραιά, προσπαθεί να κάνει κάτι άλλο, απλώς να χαιδέψει τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ για να του δώσει το δαχτυλίδι της διαδοχής. Περί γραφικού γλυψίματος ο λόγος λοιπόν και όχι περί της ουσίας από την γραφική συνδικαλιστική καρικατούρα, που δεν νοιάζεται, ούτε για πολιτικές ούτε για την ανατροπή τους, ούτε για τίποτε τέτοιο, μόνο για την θεσούλα.
Τόσο απλά, τόσο ταξικά.
Απάντηση μας η αγνόηση της γραφικότητας, η οικοδόμηση γνήσιου ταξικού εργατικού κινήματος και η διατύπωση από τη βάση ενός συνεκτικού προγράμματος δράσης για την ανατροπή.
