- Πού είσαι;

- Γυρίζω. Από.

- Δεν σε βλέπω.

- Είναι το φως της ημέρας που πάντα με κρύβει.

Παρατηρώ. Διαβάζω. Κάνω αναγωγή στο σήμερα. Προβάλλω το σήμερα στο αύριο. Παρατηρώ την προβολή να γεννά ζωή. Ύστερα πάλι ένα βήμα πίσω.

- Θα μπεις;

- Δεν ρωτάς ποτέ τον άλλο αν θα μπει, απλά του ανοίγεις την πόρτα και εξαφανίζεσαι. Τον αφήνεις εκεί, στο πλατύσκαλο, να μετεωρίζει το θέλω του. Είναι κι αυτό μια δόση ελευθερίας.

Απόγευμα στο Σύνταγμα. Βρέχει και τα παπούτσια μου γλιστράνε πάνω στις λιωμένες πλάκες. Προσπαθώ να ισορροπήσω πατώντας προσεκτικά στο κέντρο της πλάκας, αναγκάζομαι να αποφύγω να σέρνω τα πόδια μου ως συνήθως, κάνω μεγάλα βήματα σηκώνοντας τα πόδια ψηλά και πατώντας με δύναμη στο έδαφος. Έτσι κι αλλιώς περπατώ αδέξια, η βροχή όμως με κάνει να φαίνομαι παπί κλεισμένο σε κλουβί. Ή μήπως δεν φταίει η βροχή;

- Τι ακούς;

- Θα είναι κρύος ο χειμώνας.

- Για εμάς, τι ακούς;

- Πολλές βροχές λένε, ίσως και χιόνια.

- Εγώ;

- Θα πέσει πολύ η θερμοκρασία, είπαν ότι θα είναι από τους πιο ψυχρούς χειμώνες της τελευταίας εικοσαετίας.

- Θα αντέξω; Εμείς; Ως πότε;

- Στατιστικές, στατιστικές, ο πιο ψυχρός, το πιο θερμό, 20% πάνω, 47% κάτω.

- Να φύγω; Αυτή είναι η λύση;

- Διαβάζουμε νούμερα γιατί δεν αντέχουμε να κοιτάξουμε πρόσωπα. Αν έβαζα το πρόσωπό σου σε μια συνάρτηση, τι αποτέλεσμα θα έβγαινε;

- Κουράστηκα να είμαι ο άγνωστος Χ.

- Τα μαθηματικά στηρίζονται σε θεωρήματα. Χωρίς θεώρημα δεν υπάρχει συνάρτηση. Το πρόσωπό σου δεν μπαίνει σε συναρτήσεις, πρέπει να γίνει το θεώρημα που θα βασιστεί η συνάρτηση.

- Στο ίσον. Όλη η δυσκολία κρύβεται στο ίσον.

- Το θεώρημα για να έχει υπόσταση πρέπει να είναι αιώνιο και να μένει αναλλοίωτο. Το πρόσωπό σου είναι το θεώρημα. Το πρόσωπό σου όμως είναι θνητό.

- Έχουμε ξεχάσει το σύμβολο του ίσον.

- Ακόμα και το ίσον είναι άνισο. Πάντα η μία παύλα θα βρίσκεται πάνω από την άλλη.

- Δίχως λύση καμιά.

- Οι συναρτήσεις είναι θνητές. Και άνισες.

Στενοχωριόμαστε, θυμώνουμε, φωνάζουμε, τρέχουμε, πολεμάμε, νικάμε, γελάμε, χάνουμε, οπισθοχωρούμε, συμβιβαζόμαστε, μένουμε ακίνητοι. Το χρέος μας πνίγει, όχι το δικό τους χρέος, το δικό μας, όχι απέναντι στους άλλους, πρώτα απέναντι σε εμάς, θέλουμε να αλλάξουμε, θέλουμε, θέλουμε, είναι ο νέος κόσμος, να ζήσουμε το τέλος του παλιού, κι ας μην γεννήσει τώρα τίποτα καινούριο, κι ας μην είμαστε εδώ όταν ο καινούριος θα γεννηθεί. Ο παλιός κόσμος στέκεται πάνω από τα κεφάλια μας σαν βαρύ μαύρο σύννεφο κι εμείς ρουφάμε ζωή από τους κεραυνούς. Θα είμαστε πάντα τα θετικά φορτία που φωτίζουν τη γη με κεραυνούς, θα είμαστε πάντα τα θετικά φορτία που στέκονται απέναντι στα αρνητικά, έτσι γεννιούνται οι κεραυνοί, έτσι ήταν πάντα, τα θετικά απέναντι στα αρνητικά, κι όποιος καεί πρώτος βγαίνει από το παιχνίδι.