(φωτογραφία: Άγγελος Καλοδούκας, Left.gr)
Στη σελίδα αλληλεγγύης στην Ηριάννα ανέβηκε κείμενο με αφορμή την δεύτερη, προκλητική, δικαστική άρνηση αναστολής έκτισης της ποινής της. «Δεν πάμε πουθενά. Θα είμαστε εκεί όποτε χρειαστεί», το μήνυμα των αλληλέγγυων που καυτηριάζουν την ανάλγητη στάση αυτών που αρνούνται την ελευθερία σε μία αθώα, αυτών που ξηλώνουν κόπους μιας ζωής, για να μην πάρουν την ευθύνη να κάνουν τη δουλειά τους ή για να περάσουν «μήνυμα»:
Μαθαίνουμε με το στανιό το άδικο από αυτούς που δε βλέπουν μπροστά τους την πραγματικότητα. Κριτές που είτε αδυνατούν είτε αρνούνται να δουν τι έγινε και τι δεν έγινε και όμως κρίνουν και όμως καταδικάζουν.
Η Ηριάννα κρίθηκε ξανά επικίνδυνη. Αυτή τη φορά μάθαμε ότι έχει επιδείξει και αντικοινωνική συμπεριφορά. Το μάθαμε ενώ η ίδια η κοινωνία ήταν δίπλα της. Μάθαμε ότι «έχει πολλούς φίλους» και αυτό μάλλον δεν είναι καλό.
Δεν υπάρχει χώρος για συναισθηματισμούς και ευφυολογήματα.
Δε μας αξίζει και δε ζητήσαμε λύπηση και θλίψη. Τη θλίψη τη γεννάνε αυτοί και μόνο αυτοί.
Θα μπορούσαμε να μεταφέρουμε διάφορα πράγματα για το αίσχος που βιώσαμε μια ακόμη φορά, αλλά είναι περιττό. Ούτε θα επαναλάβουμε όλα τα μαργαριτάρια υπό μορφή ερωτήσεων που ακούστηκαν από την έδρα. Έχουμε, όμως, απαίτηση τουλάχιστον να εφαρμόζουν τον νόμο. Και ο νόμος είναι σαφής. Η Ηριάννα πληροί όλες τις προϋποθέσεις να βρίσκεται εκτός φυλακής μέχρι το εφετείο. Κάποιοι όμως της αρνούνται την ελευθερία της, γιατί «έχει πολλούς φίλους», ενώ ταυτόχρονα είναι «αντικοινωνική».
Κάποιοι χωρίς δισταγμό ξηλώνουν κόπους μιας ζωής, για να μην πάρουν την ευθύνη να κάνουν τη δουλειά τους ή για να περάσουν «μήνυμα». Καταστρέφουν το μέλλον ενός νέου «για να βλέπουν οι άλλοι». Δεν υπάρχει άλλη λογική εξήγηση.
Όποιος και να 'ναι ο λόγος δε μας νοιάζει. Μας νοιάζει ότι αυτή η κατάσταση δεν πρέπει και δεν μπορεί να συνεχιστεί. Δε γίνεται να διώκονται κοινωνικές σχέσεις στα πλαίσια ενός βολικού νόμου με ακόμη πιο βολικές ερμηνείες.
Δε γίνεται να διώκονται άσχετοι ως μέλη οργανώσεων και να πρέπει όλοι ν’ αποδείξουν ότι όχι μόνο δεν είναι ένοχοι αλλά και ότι δε φαίνονται ένοχοι.
Δεν πρέπει το DNA να καταντήσει ένα βολικό πολυεργαλείο επιστημονικοφανούς καταδίκης, που και μόνο η επίκλησή του να εξασφαλίζει πολυετείς καθείρξεις χωρίς αντίλογο.
Δε γίνεται ν’ αφήσουμε την Ηριάννα σήμερα και τον οποιοδήποτε αύριο να γίνει «παράπλευρη απώλεια» στις διάφορες διαμάχες εξουσιών ή πολιτικών συμφερόντων. Το δίκαιο πρέπει να είναι πάντα πάνω απ’ όλα αυτά.
Πλέον αναρωτιόμαστε: τι έχει κάνει η δικαιοσύνη ώστε να κερδίσει ή ν’ απαιτεί το σεβασμό μας;
Εμείς θα πρέπει να ελπίζουμε να βρεθεί ένας άνθρωπος ν’ ασχοληθεί με την υπόθεση και να δει τι έχει κάνει και τι δεν έχει κάνει η Ηριάννα;
Μετά την Ηριάννα ποιος έχει σειρά;
Δεν πάμε πουθενά. Θα είμαστε εκεί όποτε χρειαστεί.
Αγάπη και δύναμη σε όλους.
