to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Μετά την αναγνώριση του όρου «γυναικοκτονία», τι;

Αν δεν αντιμετωπιστεί η γενεσιουργός αιτία των φαινομένων αυτών, δηλαδή η πατριαρχική αντίληψη για την κοινωνική θέση των γυναικών, θα καταλήξουμε να δρούμε πάντοτε εκ των υστέρων. Δε θα αντιμετωπίσουμε ποτέ το πρόβλημα, αλλά θα διαχειριζόμαστε μόνο τις επιπτώσεις του.


Τα τελευταία χρόνια γνωρίζει τεράστια άνοδο, έως και έκρηξη, ένα φαινόμενο που υπήρχε ανέκαθεν στις κοινωνίες, το φαινόμενο της δολοφονίας γυναικών από άνδρες (κυρίως) για ζητήματα που σχετίζονται άμεσα με το φύλο τους και την κοινωνική θέση που απορρέει από αυτό. Φυσικά, τα ποσοτικά του στοιχεία διέφεραν από χώρα σε χώρα, ωστόσο αποτελούσε πάντα μία σταθερά.


Οι αιτίες για τις οποίες οξύνεται αυτό το φαινόμενο είναι ποικίλες ωστόσο δεν αποτελεί, κατά την προσωπική μου άποψη, προτεραιότητα η ανάλυσή τους, διότι ακόμα και αν αυτές υποχωρήσουν, το φαινόμενο θα παραμείνει. Ενδεχομένως σε μικρότερη ένταση, αλλά θα παραμείνει.


Ο λόγος που θα παραμείνει είναι πως είναι συνυφασμένο με την έμφυλη ιεράρχηση των κοινωνιών. Όλων των κοινωνιών. Ακριβώς όπως και το φαινόμενο των βιασμών, οι γυναικοκτονίες αποτελούν την πιο ακραία μορφή έκφρασης της πατριαρχικής αντίληψης για τη δομή της κοινωνίας, αντίληψη η οποία διαπερνά όλες τις κοινωνίες ανεξάρτητα από το ιστορικό και πολιτισμικό τους πλαίσιο.


Σε πρώτη  προτεραιότητα βλέπουμε να ανάγεται η θεσμική κατοχύρωση του όρου «γυναικοκτονία», όπως ακριβώς συνέβη και με τη διεύρυνση του ορισμού του βιασμού από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Σωστά συμβαίνει αυτό, διότι πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ακριβώς για ποιο πράγμα μιλάμε. Οι γυναίκες αυτές δολοφονήθηκαν ακριβώς λόγω των αντιλήψεων περί «ιδιοκτησίας», περί ιεράρχησης της κοινωνίας και περί δήθεν ανδρισμού, δολοφονήθηκαν δηλαδή ακριβώς λόγω της κοινωνικής θέσης με την οποία είναι συνυφασμένο το φύλο τους. Εξυπνακισμοί περί «ανδροκτονιών», υπερβάλλουσας ζήλειας κτλ δε χωρούν.


Το βασικό ερώτημα ωστόσο είναι το κατά πόσο αυτή καθαυτή η αναγνώριση του όρου θα έχει από μόνη της αποτέλεσμα. Οι περισσότερες φεμινιστικές συλλογικότητες και πολλά πρόσωπα του πολιτικού χώρου διαφωνούν. Σε μία κοινωνία ποτισμένη απ’ακρη σε άκρη με τέτοια στερεότυπα, η αναγνώριση του όρου θα φέρει από πενιχρά έως μηδαμινά αποτελέσματα.


Η Αριστερά λοιπόν, και ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ που αποτελεί το μαζικότερο αριστερό πολιτικό κόμμα στην Ελλάδα, δεν μπορεί να έχει σημαία του μόνο την κατάθεση της πρότασης για την κατοχύρωση του όρου. Όπως σωστά αναφέρουν πολλά στελέχη του, χρειάζεται μία ολόπλευρη στρατηγική για την αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων, όπως έχει συμβεί σε άλλους τομείς (η πρόταση για το ΕΣΥ για παράδειγμα).


Βάση της στρατηγικής αυτής πρέπει να είναι ένα συνεκτικό πλαίσιο μέτρων για την άμεση προστασία των θυμάτων βίας. Ένα τέτοιο πλαίσιο περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, την απαρέγκλιτη εφαρμογή της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης, την επέκταση των κοινωνικών δομών για τις κακοποιημενες γυναίκες, τη γρήγορη ανάληψη μέτρων από την πλευρά της Πολιτείας από τη στιγμή κιόλας της καταγγελίας τέτοιων  περιστατικών, την προτεραιοποιηση της εκδίκασης τέτοιων υποθέσεων από τα δικαστήρια λόγω του άμεσου κινδύνου που διατρέχουν τα θύματα και την κατάρτιση ουσιαστικής στρατηγικής από την πλευρά της αστυνομίας για την άμεση αντιμετώπιση των υποθέσεων.


Ωστόσο, για τη δική μας Αριστερά, είναι σαφές πως αυτό δεν είναι αρκετό. Αν δεν αντιμετωπιστεί η γενεσιουργός αιτία των φαινομένων αυτών, δηλαδή η πατριαρχική αντίληψη για την κοινωνική θέση των γυναικών, θα καταλήξουμε να δρούμε πάντοτε εκ των υστέρων. Δε θα αντιμετωπίσουμε ποτέ το πρόβλημα, αλλά θα διαχειριζόμαστε μόνο τις επιπτώσεις του.


Το μεσο-μακροπρόθεσμο πρόταγμα της Αριστεράς πρέπει να είναι η επικύρωση από τη Βουλή ενός οδικού χάρτη για την αντιμετώπιση των εμφυλων διακρίσεων και ιδιαίτερα την αντιμετώπιση της βίας συνολικά Έναν οδικό χάρτη που θα διαπερνά το σύνολο του κυβερνητικού έργου και θα απλώνεται σε όλους τους τομείς της πολιτικής. Οι εμφυλες ανισότητες βρίσκονται παντού, στην υγεία, στην εκπαίδευση, στην εργασία, στην εκπροσώπηση στην πολιτική, στην κοινωνική ασφάλιση. Η αντιμετώπισή τους λοιπόν περνά μέσα από τη λήψη μέτρων σε όλο το φάσμα της κοινωνικής πολιτικής. Μόνο με τον τρόπο αυτό μπορεί να εκκινήσει μία διαδικασία αντιστροφής των εμφυλων ανισοτήτων και αλλαγής των κυρίαρχων αντιλήψεων, μέσω της κοινωνικοποίησης των μελλοντικών γενεών σε ένα διαφορετικό περιβάλλον. Μόνο με τον τρόπο αυτό θα αντιμετωπίσουμε οριστικά το πρόβλημα.

Δυστυχώς, από την πλευρά της κυβέρνησης βλέπουμε μόνο αποσπασματικές παρεμβάσεις, οι οποίες πολλές φορές μένουν στα χαρτιά. Το βάρος της ευθύνης θα πέσει και πάλι στην Αριστερά…

*Ματσίγκας Παναγιώτης, συντονιστής νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ Ιλίου – Πετρούπολης

tags: άρθρα

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)