Όπως σημειώνει στο facebook ο Σωτήρης Ρούσσος, Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου:

1. Η στρατιωτική νίκη των φιλο-ασαντιικών δυνάμεων στο Χαλέπι αποτελεί την αρχή του τέλους του εμφυλίου όπως, κατ' αναλογία η εισβολή του Ισραήλ στην Βηρυτό και η εκδίωξη των Παλαιστινίων το 1982 σήμανε την αρχή του τέλους για τον λιβανικό εμφύλιο, Χρειάστηκαν όμως άλλα 7 χρόνια για να τερματιστεί.

2. Οι φιλοασαντικές δυνάμεις εφάρμοσαν την ρωσική στρατηγική στην Τσετσενία και κυρίως στο Γκρόζνυ. Ανελέητη επίθεση χωρίς καμμία έγνοια για τους αμάχους. 

3 Οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης είναι μάλλον διάσπαρτες και μόνο ένα μεγάλο μέρος των τζιχαντιστών έχουν κοινο επιτελείο. Οι τζιχαντιστές μαχητές δεν έχουν επίσης κανέναν ενδοιασμό να χρησιμοποιήσουν αμάχους και κοινωνικές υποδομές ως ασπίδα. Γενικότερα δεν υπάρχει ένοπλη αντιπολίτευση (πλην των Κούρδων) που να μην ανήκει στο πολιτικό Ισλάμ (με διάφορες πολύ διαφορετικές εκφάνσεις)

4. Οι φιλοασαντικές δυνάμεις είναι κυρίως σιιτικές ελεγχόμενες από το Ιράν και την λιβανική Χεζμπολλάχ. Ο πολεμος έχει καταστήσει τον Άσαντ υποτελή και όχι σύμμαχο του Ιράν.

5. Στο πεδίο οι φιλοασαντικές δυνάμεις και το καθεστώς θα ελέγχουν την "χρήσιμη' Συρία δλδ δύο τρεις μεγάλες πόλεις, αρτηρίες και λιμάνια ενώ στην ύπαιθρο θα συνεχίζεται η σύγκρουση,

6. Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ και η Σαουδική Αραβία δεν επιθυμούν την εδραίωση του Άσαντ γιατί τον θεωρούν μαριονέτα των (κύριων εχθρών τους) Ιρανών πρωτίστως και δευτερευόντως των Ρώσων για αυτό δεν θα αποσύρουν την στήριξή τους σε νέες συσσωματώσεις αντιπολιτευτικών δυνάμεων που ίσως περιλάβουν και το 'Ισλαμικό Κράτος" υπό άλλο όνομα και δομή.

7. Οι Κούρδοι της Συρίας βρίσκονται σε στρατηγικό δίλημμα. Δεν μπορούν να συμμαχήσουν με την αντιπολίτευση εναντίον του ¨Ασαντ γιατί αντιλαμβανονται ότι οι φιλοασαντικές δυνάμεις έχουν στρατιωτική υπεροχή. Ούτε όμως μπορούν να συμμαχήσουν με τον Άσαντ που θα ήταν επιχειρησιακά ευχερέστερο για να μην απομακρύνουν τους Αμερικανούς.