to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

19:42 | 07.07.2013

Πολιτική

Μέλη της οργάνωσης Κόκκινο: Λέμε εμπράκτως “ναι” στη δική μας αυτοδιάλυση

Ανακοίνωση μελών του Κόκκινου της αυτοδιάλυσής τους και της ένταξής τους στο πολιτικό και ιδεολογικό ρεύμα της ΑΝΑΣΑ


Ολόκληρη η ανακοίνωση

Η ίδρυση του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ σηματοδοτεί για εμάς το τέλος μιας περιόδου και την αρχή μιας άλλης για την πολιτική μας στράτευση. Στις 15 του Ιούλη ξεκινάει ένας νέος κύκλος στην διαδικασία ανασύνθεσης της αριστεράς.

Το πρώτο ζήτημα στο οποίο πρέπει να τοποθετηθεί κανείς υπό το παραπάνω πρίσμα νιώθουμε ότι είναι αυτό της αυτοδιάλυσης των συνιστωσών. Να ξεκαθαρίσουμε κάτι εξαρχής: δεν ενστερνιζόμαστε καθόλου την “Μουρούτεια” ρητορική για τις συνιστώσες. Είναι σαφές πως η υποχώρηση σε τέτοιου είδους πιέσεις είναι ασυγχώρητη. Από εκεί και ύστερα όμως, είναι απαραίτητο να αναγνωρίσει κανείς την βαρύτατη αναγκαιότητα ο κύριος όγκος της πολιτικής μας δραστηριότητας να αφοσιωθεί στην οικοδόμηση του ενιαίου κόμματος. Οι σημερινές συνθήκες και τα καθήκοντα που αυτές βάζουν στους/ις αγωνιστές/ριες του ΣΥΡΙΖΑ είναι τέτοια που δεν περισσεύει κανείς. Αυτό φυσικά δεν είναι ένα καθήκον για τρίτους, αλλά και για εμάς τους ίδιους/ες. Ο πρώτος σκοπός αυτού του κειμένου εκπληρώνεται κάπου εδώ: λέμε εμπράκτως “ναι” στην δική μας αυτοδιάλυση. Στο βήμα της κατάκτησης ενός ανώτερου επιπέδου ενότητας, ενός ανωτέρου επιπέδου οργάνωσης της πολιτικής μας δράσης, στη βάση της ανασύνθεσης.

Δυστυχώς το βήμα αυτό είναι πλέον ασύμβατο με την ιδιότητά μας σαν μέλη του Κόκκινου. Τα τελευταία δύο χρόνια τα ιδρυτικά χαρακτηριστικά της οργάνωσης έχουν αλλοιωθεί ριζικά. Η πλειοψηφία του Κόκκινου πετώντας την πολιτική της ανασύνθεσης νόσησε από παιδικές ασθένειες. Όσον αφορά εμάς, συνεχίζουμε πάνω στις απόψεις και τα χαρακτηριστικά που ίδρυσαν το Κόκκινο.

Σε καμία περίπτωση δεν απεμπολούμε τις ιδεολογικές μας καταβολές. Καταννοούμε ωστόσο πως το έργο του να κρατηθούν ζωντανές δεν είναι μια υπόθεση στενά οργανωτίστικη. Δεν εξαρτάται από το αν θα έχουμε τα “δικά μας” γραφεία, τους “δικούς μας” επαγγελματίες, το “δικό μας” μηχανισμό. Η διαφύλαξη και το ζωντάνεμα του στρατηγικού ρεύματός μας, της επαναστατικής αριστεράς είναι καταρχήν υπόθεση πολιτική, και τα καθήκοντα των αγωνιστών και αγωνιστριών που προέρχονται από την δική μας ιδεολογική μήτρα ορίζονται στη συγκυρία από την ανάγκη ανατροπής των πολιτικών εκπροσώπων του μνημονίου και της λιτότητας. Έχουμε συνείδηση ότι τα καθήκοντα αυτά μπορεί να τα φέρει σε πέρας μόνο ένα μαζικό ενιαίο κόμμα της αριστεράς όπως είναι σήμερα – και παλεύαμε χρόνια να γίνει – ο ΣΥΡΙΖΑ.

Στόχος μας λοιπόν είναι να θέσουμε τις ιδέες μας στην υπηρεσία του ενιαίου κόμματος όχι σαν ένα ξεχωριστό κομμάτι στην γωνία ενός παζλ, αλλά προσπαθώντας να διατρέξουν οριζόντια ολόκληρο τον οργανισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά επίσης και να προσπαθήσουμε να επικαιροποιήσουμε τις ιδεολογικές μας καταβολές, δοκιμάζοντάς τες στην πράξη στο χτίσιμο ενός μαζικού κόμματος της αριστεράς.

Το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ είναι κρίσιμο για πολλούς λόγους. Καταρχήν έχει να λύσει έναν δύσκολο γρίφο: μετά την οργανωτική και πολιτική έκρηξη του περασμένου καλοκαιριού, στο επίκεντρο του εσωτερικού διαλόγου βρίσκεται η εκλογική-δημοσκοπική στασιμότητα. Πιστεύουμε ότι καταρχήν αυτή είναι συνέπεια της κινηματικής ύφεσης που ακολούθησε τις εκλογές του Ιουνίου, η οποία με την σειρά της οφείλεται στον “τοίχο” της φρεσκοεκλεγμένης μνημονιακής κυβέρνησης που είχε να αντιμετωπίσει το κίνημα.

Το πρώτο και σημαντικότατο επεισόδιο που ράγισε το γυαλί της κυβερνητικής σταθερότητας είναι το κίνημα της ΕΡΤ. Τα αποτελέσματα είναι πολλαπλά: Το πιο φανερό είναι ότι η ίδια η κυβέρνηση αδυνάτισε και αριθμητικά, αλλά και πολιτικά, βγήκε τραυματισμένη από την πρώτη της μεγάλη κρίση. Επίσης δόθηκε μια ανάσα στο πεσμένο φρόνημα του κινήματος, που παρά το για ένα χρόνο μούδιασμά του ένιωσε κάπως το ροκάνισμα της κυβέρνησης σαν δική του νίκη. Και βεβαίως μας θύμισε έμπρακτα αυτό που κάπως άτονα είναι η αλήθεια επαναλαμβάναμε: ότι η κυβέρνηση αυτή δεν θα πέσει από μόνη της, αλλά πρέπει να την ρίξει το κίνημα και η αριστερά. 

Οι παραπάνω εξελίξεις αναπλαισιώνουν την συζήτηση για την κυβέρνηση της αριστεράς, τα προτάγματα και το περιεχόμενό τους, όπως επίσης και το φλέγον ζήτημα των συμμαχιών. Για εμάς οι συμμαχίες δεν είναι κάτι που το βλέπουμε στατικά, με πράξεις (πολιτικής έστω) αριθμητικής και αθροίσεως δημοσκοπικών ποσοστών. Είναι καταρχήν μια κοινωνική διεργασία, κάτι το οποίο εξελίσσεται δυναμικά και από τα κάτω. Το κρίσιμο στοίχημα είναι η διεύρυνση και σύμπηξη μιας κοινωνικής συμμαχίας εργαζομένων και πρώην “μεσοστρωμάτων”, υπό την πολιτική ηγεμονία της αριστεράς. 

Καταρχήν αυτό επιτυγχάνεται επιδεικνύοντας εμμονή στην κυβέρνηση της αριστεράς και στα βασικά και κομβικά συνθήματα για την κατάργηση του μνημονίου και των μέτρων λιτότητας.

Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι με μια στατική ανάγνωση της σημερινής πολιτικής γεωγραφίας, δεν προκύπτουν επαρκείς πολιτικές συμμαχίες, ούτε ποιοτικά ούτε ποσοτικά. Η μουδιασμένη επανεμφάνιση του παράγοντα “κίνημα” με τα γεγονότα της ΕΡΤ μας θυμίζει διαρκώς ότι τα πράγματα εξελίσσονται δυναμικά. Αυτά μας οδηγούν στο να υιοθετήσουμε άμεσα το σύνθημα για αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ, όχι σαν ένα δείγμα πολιτικής αλαζονείας, αλλά σαν μια επιβεβαίωση της αποφαστικότητάς μας να ανατρέψουμε τους πολιτικούς εκπροσώπους της λιτότητας όσο δύσκολος στόχος και αν αυτός φαίνεται. 

Τα εργατικά στρώματα, νιώθουν άμεσα ότι χρειάζονται μια “δικιά τους” κυβέρνηση που να ξεμπερδέψει μια και καλή με τους βασικούς πυλώνες της πολιτικής της λιτότητας. Επιπλέον, τα πρώην μεσαία στρώματα έχουν προλεταριοποιηθεί βίαια, έχουν οδηγηθεί στην ανεργία, στο κλείσιμο δικών τους μικρών επιχειρήσεων. Νοιάζονται ιδιαίτερα για τους οικονομικούς νόμους και την φορολογία που αισθάνονται πως ρυθμίζουν την δική τους ζωή, παράλληλα όμως η βίαιη προλεταριοποίησή τους τους έχει προσδώσει αντιφατική συνείδηση. Καθήκον του ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν είναι να λάβει τις κατάλληλες πολιτικές πρωτοβουλίες που, από την μια θα εστιάζουν σε κάποια σημεία του προγράμματός του τα οποία θα νοηματοδοτούν ριζοσπαστικά το σύνολό του. Ξεκαθαρίζουν δηλαδή στον “μέσο” πολίτη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ριζοσπαστικό κόμμα από την μία, και από την άλλη δίνουν περιεχόμενο τέτοιο ώστε να μπει σε κίνηση η βάση του ΣΥΡΙΖΑ και να δημιουργηθούν οι όροι για κοινωνικό κίνημα. Δεν αντιλαμβανόμαστε το πρόγραμμα σαν ένα στεγνό εγχειρίδιο του οικονομικού επιτελείου του κόμματος που προορίζεται για το υπουργείο οικονομικών, αλλά σαν μια ζωντανή διαδικασία, σαν εργαλείο μάχης για την ενίσχυση των κινημάτων και της ίδιας της αυτοοργάνωσης των καταπιεσμένων.

Το ιδρυτικό συνέδριο του κόμματος είναι πολύ σημαντικό βεβαίως και για τα οργανωτικά ζητήματα, και συγκεκριμμένα για το καταστατικό. Το σπουδαιότερο στοίχημα είναι η δημοκρατική συγκρότηση ενός μαζικού κόμματος της αριστεράς, που τρίβεται στα σοβαρά μετά από πολλές δεκαετίες με τα ζητήματα της εξουσίας και του κράτους.

Το αίτημα για δημοκρατική συγκρότηση δεν είναι ένα εσωτερικό ζήτημα. Η εσωτερική οργάνωση ενός κόμματος αντανακλά το είδος της κοινωνίας που οραματίζεται. Ζωντανεύει μιας και  τώρα έχουμε έρθει πιο κοντά από ποτέ εδώ και δεκαετίες με τα στρατηγικά μας διλλήματα, αλλά και επειδή έχουμε ζήσει καθοριστικά κινήματα που κέντραραν πάνω στο αίτημα για περισσότερη δημοκρατία. Χρειαζόμαστε λοιπόν ένα κόμμα δημοκρατικό και πλουραλιστικό που εγγράφει στην πολιτική του όλα τα ρεύματα της αριστεράς. Ένα κόμμα που εξασφαλίζει τον εσωτερικό διάλογο, της έκφρασης όλων των απόψεων, τη δυνατότητα δημιουργιάς και λειτουργίας πολιτικών τάσεων αλλά ταυτόχρονα με πολιτικοποίηση των εσωτερικών διαδικασιών. Ο εκφυλιστικός τρόπος με τον οποίον έχουν λειτουργήσει κάποιες φορές πολιτικές ομαδοποιήσεις του κόμματος έχουν εύλογα απομακρύνει πολύ κόσμο από την βάσανο του διαλόγου. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει μαζί με τα νερά να πετάξουμε και το παιδί. Η αναλογικότητα στα όργανα οφείλει να διατηρηθεί, στην βάση όμως όχι μηχανισμών, αλλά ολοκληρωμένων δημόσια κατατεθειμένων πολιτικών απόψεων.

Χρειαζόμαστε ένα κόμμα όπου το βάρος θα πέφτει στα συλλογικά όργανα. Ένα κόμμα με ενδιάμεσα όργανα που θα ελέγχουν την ηγεσία και του οποίου ο πυρήνας και το βασικό κύτταρο ζωής θα είναι οι τοπικές οργανώσεις του. Η πολιτική δύναμη της ηγεσίας ενός κόμματος πηγάζει από τα ίδια τα όργανα του κόμματος, όχι από μια ασαφή – και άρα αδύναμη – διαμεσολάβηση του “ηγέτη” με τον “λαό”. Δεν πρόκειται απλά για ζήτημα τακτικού ελέγχου της ηγεσίας από την βάση (χωρίς βεβαίως και αυτό να είναι ασήμαντο), αλλά κυρίως για σωστή επικοινωνία ανάμεσα στα γρανάζια του κομματικού μηχανισμού. Για αυτό και τοποθετούμαστε υπέρ της εκλογής προέδρου από την ΚΕ και όχι από το συνέδριο. 

Χρειαζόμαστε ένα κόμμα απλό και διάφανο στην δομή του, έτσι ώστε κάθε μέλος να μπορεί να παρακολουθεί τις διαδικασίες, να ελέγχει και να συμμετέχει. Και βεβαίως αυτά σημαίνουν ένα κόμμα “ανοιχτό”: ζούμε σε εποχή όπου έχουμε την πολυτέλεια να ανοίξουμε διάπλατα τις πόρτες στην βάση του κόμματος, όντας ταυτόχρονα πολύ προσεκτικοί στην κορυφή.

Η μέχρι τώρα πορεία μας και οι εμπειρίες μας, αλλά και τα παραπάνω βασικά συμπεράσματα μας οδηγούν όχι σκέτα στο να αυτοδιαλυθούμε μέσα στον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να τοποθετηθούμε εντός του ιδεολογικού και πολιτικού ρεύματος της ΑΝΑΣΑ. Δεν βλέπουμε αυτήν την τοποθέτησή μας σαν μια διαδικασία συγκρότησης είτε υπερσυνιστώσας ή κλειστής τάσης – αυτό άλλωστε δείχνουν εμπράκτως και τα “πολιτικά βιογραφικά” των συντρόφων και συντροφισσών μας.

Συνεχίζουμε στην ΑΝΑΣΑ γιατί έχει χαρακτηριστικά κινηματικά, ριζοσπάστικά, διεθνιστικά και δημοκρατικά, χαρακτηριστικά που καθόρισαν σημαντικά τόσο την ταυτότητα όσο και την εκλογική εκτίναξη και  την μαζική κοινωνική αποδοχή του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί έχει δοκιμαστεί στα «δύσκολα» και αποτέλεσε καίριας σημασίας η τοποθέτησή της, για την συνοχή και την ενότητα του εγχειρήματος τα προηγούμενα χρόνια.  Γιατί είναι ένα ανοιχτό ρεύμα που προσπαθεί να χτίσει τον όλο ΣΥΡΙΖΑ και όχι να περιχαρακώσει ένα κομμάτι του. Αφιερωνόμαστε στην ενίσχυση αυτού του ρεύματος, γιατί θεωρούμε ότι δυναμώνει ολόκληρο τον ΣΥΡΙΖΑ, τον ΣΥΡΙΖΑ των μελών, των κινημάτων, των ριζοσπαστικών αξιακών προταγμάτων, του ΣΥΡΙΖΑ της ανατροπής που όλοι και όλες εμείς οραματιζόμαστε.

Αντιγόνη Μαλιβίτση

Αντώνης Παπαγγελόπουλλος

Βαγγέλης Καραγιώργος

Βασίλης Χρυσός

Γιάννης Γκολφινόπουλος

Γιάννης Μάργαρης

Γιάννης Τσουκαλάς

Γιώργος Βελεγράκης

Δήμητρα Ρωμανού

Θανάσης Υφαντής

Θανάσης Χρυσός

Κατερίνα Θεοχαροπούλου

Κώστας Παναγιωτάκης

Κωστής Μπέννινγκ

Μάρθα Σίσκα

Μαρία Μαχαίρα

Μαριάνθη Παπαγγελοπούλου

Μαρίκα Ροδοπούλου

Πάνος Κουνενάκης

Πάρης Χρυσός

Σιμονίδα Αργυράκου

Σπύρος Νιάκας

Τιτίκα Τσαμοπούλου

Φοίβος Ντε Μπρίτο-Καράγιωργας

Χάρης Παναγιωτόπουλος

Χρυσάνθη Καστάνα

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)