to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

8:06 | 06.02.2014

Κοινωνία

Μέχρι τη Μεγάλη Απόδραση

Φωτογραφία: Άγγελος Καλοδούκας


Τις φωτογραφίες σχολιάζει ο Πρόδρομος Σεϊτανίδης:

Έχετε ποτέ αναρωτηθεί γιατί είναι τόσο σπάνιες οι εξεγέρσεις εγκλείστων σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, απανταχού της ιστορίας, από τις βαμβακοφυτείες του αμερικάνικου Νότου μέχρι τα σύγχρονα βορειοκορεάτικα στρατόπεδα;

Η απάντηση είναι απλή: διότι οι κρατούντες κρατούν τους κρατούμενους μονίμως υποσιτισμένους, έτσι ώστε στον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο τους να μην σκέφτονται αποδράσεις κι εξεγέρσεις αλλά πώς θα κορέσουν την πείνα που τους κατατρώει, ακόμα και ρουφιανεύοντας τον διπλανό τους για ένα κομμάτι γαλέτα. Για παράδειγμα, στα στρατόπεδα συμμάχων αιχμαλώτων πολέμου στο Β’ Π.Π, που προστατεύονταν από τη Συνθήκη της Γενεύης, οι απόπειρες αποδράσεων ήταν περισσότερες από τα διαβόητα στρατόπεδα συγκέντρωης, σαν το Άουσβιτς ή το Νταχάου, που είχαν χιλιαπλάσιους έγκλειστους. Κι αυτό παρά το λογικότατο επιχείρημα ότι πρέπει να ταΐζεις καλά το ζώο που δουλεύει για σένα. Όταν τα αποθέματα των «ζώων» είναι ανεξάντλητα και μπορείς να επιστρατεύσεις όσα θες, ακόμη και χωρίς αφορμή, δεν είσαι υποχρεωμένος να χολοσκάς και για την ευζωία τους.

Κάπως έτσι πάει και σήμερα, τηρουμένων πολλών αναλογιών και με πλήρη σεβασμό στην Ιστορία, εννοείται. Η δοκιμασία που περνάμε δεν είναι προσωρινή, για να σκύψουμε το κεφάλι, να σφίξουμε τα δόντια και να περιμένουμε να περάσει η μπόρα. Να περάσει από μόνη της ή έστω με τη βοήθεια κάποιου εξωγενούς «από μηχανής θεού». Δεν πρόκειται να μας λυπηθεί κανείς και να μας αφήσει να βάλουμε ξανά δέκα ευρώ στην άκρη, να πάρουμε ένα νέο μηχάνημα στη δουλειά ή να στείλουμε το παιδί για μεταπτυχιακά στο εξωτερικό. Το ξεζούμισμα θα είναι διαρκές, αν δεν τους εμποδίσουμε, και θα αποσκοπεί στο να μην σηκώσουμε ποτέ κεφάλι, μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Δεν ισχυρίζομαι ότι η εξαθλίωσή μας αποτελεί την κατάληξη ενός σατανικού σχεδιασμού, καθώς οι κυβερνώντες ούτε το βρακί που φοράνε δεν μπορούν να σχεδιάσουν. Όταν, όμως, μπαίνουν οι λύκοι στο μαντρί, δεν νοιάζονται αν θα πεινάσει ο τσοπάνης, απλώς τρώνε όσο μπορούν. Ισχυρίζομαι ότι η συνισταμένη των δυνάμεων που μας συνθλίβουν οικονομικά, κοινωνικά και ψυχολογικά, μας ωθεί να σκεφτόμαστε μόνο την αμέσως επόμενη κίνησή μας: πώς θα γεμίσουμε το καλάθι, πώς θα πληρώσουμε το νοίκι, τι άλλο έξοδο να περιορίσουμε, πώς θα καταφέρουμε να πληρώσουμε τα νοσήλια των γέρων. Κι έτσι να μην έχουμε την «πολυτέλεια» της αναζήτησης καλύτερων λύσεων για τα προβλήματά μας, ξέρετε όπως οι παλιοί Αθηναίοι, που είχαν τους σκλάβους να δουλεύουν και κάθε ελευθερία να φιλοσοφούν όλη μέρα στην αγορά. Μόνο που τώρα οι σκλάβοι είμαστε εμείς. Ίσως θα πρέπει να ζητήσουμε να θεωρούμαστε συλλογικά αιχμάλωτοι πολέμου, ώστε να τεθούμε υπό την προστασία της Συνθήκης της Γενεύης, και να παίρνουμε πού και πού κανένα πακετάκι από το Διεθνή Ερυθρό Σταυρό. Μέχρι να αποτολμήσουμε τη Μεγάλη Απόδραση.

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)