Τα κόμματα του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς έχουν κάνει πλέον τις επιλογές τους. Που, απ’ ό,τι φαίνεται, είναι οι οριστικές. Προσανατολίζονται σε στρατηγικού χαρακτήρα συμμαχία με την Δεξιά. Δεν έχουν, προφανώς, καταλάβει «τι σημαίνει Δεξιά», προπάντων αυτή η Δεξιά η σημερινή, η Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη. Και δεν έχουν επίσης καταλάβει τι αέρας φυσάει στην Ευρώπη.
Εκεί όπου η Σοσιαλδημοκρατία πασχίζει, με νύχια και με δόντια, να απαλλαγεί από τον θανάσιμο εναγκαλισμό του νεοφιλελευθερισμού. Τον και εκλογικά θανάσιμο εναγκαλισμό μαζί του. Δεν πειράζει, θα το καταλάβουν. Όταν όμως θα είναι πολύ αργά. Προπάντων για κείνους...
Πράγματι, τόσο το ΚΙΝ.ΑΛΛ. όσο και, κάπως διακριτικότερα, το Ποτάμι, έχουν από καιρό επιλέξει με ποιους θα παν και ποιους θ’ αφήσουν. Με συνεδριακή απόφαση κιόλας το Ποτάμι, διά της διαρκούς διολισθήσεως το ΚΙΝ.ΑΛΛ., οδηγούνται κατευθείαν στην «φιλόξενη» αγκαλιά του Κυριάκου Μητσοτάκη. Προς μετεκλογική σύμπραξη ελπίζουν, αν και, καθώς δείχνουν τα πράγματα, το πιθανότερο είναι να μην προλάβουν. Καθώς, έχοντας «εκπαιδεύσει» τον κόσμο που ακόμη τους ακολουθεί σε δογματικά αντι-ΣΥΡΙΖΑ αντανακλαστικά, είναι σχεδόν βέβαιο ότι τμήμα του ακροατηρίου τους θα επιλέξει, την ώρα της κρίσεως, την αυθεντικότερη (και αποτελεσματικότερη...) αντι-ΣΥΡΙΖΑ εκδοχή, που πάει να πει απευθείας τη Ν.Δ. Με συνέπεια το μεν κόμμα της Φώφης Γεννηματά να συρρικνωθεί ακόμη περισσότερο, τόσο ώστε θα είναι σχεδόν άχρηστο για μετεκλογική χρήση. Το δε κόμμα του Σταύρου Θεοδωράκη να μην έχει, κυριολεκτικά, τι να «δώσει» με τόσο αβέβαιη την κοινοβουλευτική του επιβίωση.
Σε πλήρη ταύτιση με τη Ν.Δ., το ΚΙΝ.ΑΛΛ. σε όλα τα μεγάλα θέματα της πολιτικής ατζέντας, από το “Μακεδονικό” ώς την απλή αναλογική, κι από τα ζητήματα της κάθαρσης του δημόσιου βίου ώς τη συνταγματική αναθεώρηση, και βεβαίως στο σύνολο των θεμάτων της πολιτικής καθημερινότητας. Εκεί όπου είναι περισσότερο από εμφανής η αγωνία του να πλειοδοτήσει της Ν.Δ. σε αντι-ΣΥΡΙΖΑ επιθετικότητα. Ενώ το Ποτάμι κρατάει μεν κάποιες αντιστάσεις, έστω και με απώλειες (με κορυφαίο δείγμα θετικής γραφής τη συμφωνία των Πρεσπών), από την άλλη προσανατολίζεται κι εκείνο σταθερά προς τα δεξιά...
Προνομιακό πεδίο
Ας το πάρει απόφαση ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μάταιο να ψάχνει αυτή την ώρα για συμμαχίες στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Όσο γρηγορότερα το συνειδητοποιήσει, τόσο το καλύτερο για κείνον. Δεν έχει πλέον πολιτικό χώρο και, ως εκ τούτου, δεν έχει κανένα λόγο να αναζητά δυνάμει συμμάχους στα σημερινά κόμματα του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς. Αν αλλάξουν δραματικά τα πράγματα (που τουλάχιστον ώς τις εκλογές μάλλον αποκλείεται) το ξαναβλέπει. Για την ώρα, δεν έχει παρά να προσανατολιστεί προς το «κοινωνικό» Κέντρο, προς την «κοινωνική» Κεντροαριστερά, δηλαδή προς τους πολίτες που είχαν πολιτική αναφορά στο άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ.
Πρόκειται για πεδίο προνομιακό για το κυβερνών κόμμα δεδομένου ότι, από το 2012 ήδη, έχει εξασφαλίσει σημαντική «διείσδυση» σ’ αυτό το ακροατήριο. Δίχως μάλιστα τότε να το επιδιώξει συνειδητά και συστηματικά. Πολιτική και εκλογική διείσδυση, η οποία κορυφώθηκε το 2015.
Είναι προφανές ότι ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ είδε στον ΣΥΡΙΖΑ τον ριζοσπαστισμό της 3ης του Σεπτέμβρη και εμπνεύστηκε απ’ αυτόν. Το πρόβλημα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ διατηρεί ακόμη μεγάλο ποσοστό επιρροής στον συγκεκριμένο χώρο, δεν κατόρθωσε ωστόσο να τον ενσωματώσει και δομικά. Εξαιτίας, προπάντων, ιστορικών αγκυλώσεων πολιτικής «καθαρότητας» της Αριστεράς. Ισχυουσών εν πολλοίς έως και σήμερα...
Είναι λοιπόν τώρα η ώρα για τον ΣΥΡΙΖΑ να το δει το πράγμα σοβαρά και συστηματικά. Δίχως βεβαίως καμιά προσπάθεια αλλοίωσης της φυσιογνωμίας του προς την κατεύθυνση της Σοσιαλδημοκρατίας. Δεδομένου ότι είναι, ίσα-ίσα, το αριστερό προφίλ του που ενέπνευσε το ριζοσπαστικότερο τμήμα των αναφερομένων στο παλιό ΠΑΣΟΚ πολιτών. Ας το επιδιώξει λοιπόν τώρα σοβαρά και συστηματικά.
Οι ευρείες αυτοδιοικητικές συμμαχίες προς στις οποίες προσανατολίζεται βοηθούν προς αυτή την κατεύθυνση, όμως δεν αρκούν. Απαιτούνται κι άλλες κινήσεις, μελετημένες και ειδικά στοχευμένες. Απαιτείται και η -έγκαιρη- δημιουργική αξιοποίηση στελεχών ή και διανοουμένων της Κεντροαριστεράς που δεν συντάσσονται προς τις επιλογές των ηγεσιών της.
Υπάρχουν τέτοιοι και είναι αρκετοί και ιδιαιτέρως άξιοι λόγου, και όχι μονάχα σε κοινοβουλευτικό επίπεδο. Και, πού ξέρεις, μπορεί κάποια στιγμή να αντιληφθούν και οι ηγεσίες την ολισθηρότητα του δρόμου που έχουν επιλέξει. Ίσως τις αναγκάσει προς τούτο η ίδια η πραγματικότητα...
