Πραγματοποιήθηκε, την Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου, στο στέκι του Σπούτνικ, η 1η σύσκεψη μεταναστών και προσφύγων μελών και φίλων του ΣΥΡΙΖΑ και της Νεολαίας του. Στη σύσκεψη συμμετείχαν άνθρωποι από διάφορες χώρες, που η κοινή τους ταυτότητα είναι η σχέση τους με την αριστερά και γενικότερα με το αντιρατσιστικό και αλληλέγγυο κίνημα. Άνθρωποι από την Αλβανία, την Συρία, το Μπαγκλαντές, το Πακιστάν, την Νιγηρία, την Παλαιστίνη, το Αφγανιστάν, την Μολδαβία, την Γεωργία, τον Λίβανο, τις Φιλιππίνες, την Ακτή Ελεφαντοστού, την Σιέρα Λεόνε, την Ρουμανία, το Ιράκ, το Ιράν, την Τουρκία, την Αίγυπτο, την Ρωσία, γυναίκες και άντρες, που όλα τα προηγούμενα χρόνια έχουν δραστηριοποιηθεί στις κοινότητές τους, σε κινήματα, αλλά και σε πολιτικούς αγώνες.
Την εισήγηση έκανε ο Αντιλιάν Κοτζάι, μέλος της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αναφέρθηκε στο προσωπικό του βίωμα για να επεκταθεί στη συνέχεια στην πρώτη και τη δεύτερη γενιά μεταναστών, στη σημασία των εργασιακών, των ατομικών και των πολιτικών δικαιωμάτων, στους αγώνες της αριστεράς, που είναι συνυφασμένοι με την αλληλεγγύη της στους καταπιεσμένους. Στην εισήγησή του έδωσε ιδιαίτερη σημασία στη συγκεκριμένη πρωτοβουλία, ιδιαίτερα αυτή την περίοδο, που ο φασισμός σηκώνει κεφάλι, όχι μόνο στην Ελλάδα…
Στη συνέχεια έγινε πλούσιος διάλογος, που δεν περιορίστηκε στα προβλήματα των μεταναστών και μόνο, αλλά επεκτάθηκε και σε αξιακά ζητήματα, ενώ αρκετοί σημείωσαν ότι η πρωτοβουλία αυτή άργησε.
Περισσότερες φωτογραφίες στο άλμπουμ: «Με τον κόσμο της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης είμαστε ένα»
Με το τέλος των παρεμβάσεων, εγκρίθηκε διακήρυξη την οποία, ανέγνωσε, ο Σαμ Αχμέτ μετανάστης δεύτερης γενιάς από το Πακιστάν.
«Φτάσαμε στην Ελλάδα από τις τέσσερις άκρες της γης. Όμως, δεν θα ξεχάσουμε ποτέ όσους και όσες, ανάμεσά τους μικρά παιδιά, δεν τα κατάφεραν. Όσους χάθηκαν στα αγριεμένα νερά του Αιγαίου, στο ποτάμι του Έβρου, στα δύσβατα μονοπάτια μιας επικίνδυνης διαδρομής. Βρεθήκαμε μακριά από τις χώρες μας, από τους τόπους που γεννηθήκαμε και ζήσαμε, υποχρεωμένοι να πάρουμε το δρόμο της ξενιτιάς. Διωγμένοι από πολέμους και οικολογικές καταστροφές, από φτώχεια, δικτατορίες και αυταρχικά καθεστώτα.
Οι περισσότεροι και οι περισσότερες από μας, ζούμε αρκετά, μέχρι πάρα πολλά χρόνια στην Ελλάδα. Ψάξαμε για δουλειά και δουλέψαμε σκληρά. Συνήθως με χαμηλά μεροκάματα, χωρίς ασφάλιση και με ελάχιστα εργασιακά δικαιώματα.
Συνήθως, σε χειρονακτικές εργασίες, ανεξάρτητα από το μορφωτικό μας επίπεδο. Οργώσαμε τη γη, ξαναμαζέψαμε τις σοδειές, ξαναχτίσαμε γκρεμισμένα χωριά, ζωντανέψαμε τα σχολεία, καθαρίσαμε σπίτια, φροντίσαμε αρρώστους και ηλικιωμένους. Κάποιοι και κάποιες από μας καταφέραμε να σπάσουμε αποκλεισμούς, να αξιοποιήσουμε σπουδές και προσόντα. Δεν ήταν εύκολο. Βρήκαμε όμως τη θέση μας, σε θέατρα, σχολές χορού και ωδεία, άλλοι ως γιατροί σε νοσοκομεία και αλλού…
Γεννήθηκε και μεγαλώνει στην Ελλάδα και η δεύτερη γενιά μας. Σπουδάζει, αθλείται, συνυπάρχει, φτιάχνει οικογένειες, αγωνίζεται για ένα καλύτερο μέλλον.
Αντιμετωπίσαμε συχνά ρατσισμό και προκαταλήψεις, συναντήσαμε όμως και ανοιχτές αγκαλιές. Με αυτές, με τον κόσμο της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης, γίναμε ένα. Σε ανοιχτά σχολεία μεταναστών οι ενήλικες μάθαμε τη γλώσσα.
Σε φιλόξενες σχολικές αίθουσες στείλαμε να μάθουν γράμματα τα παιδιά μας. Σε μεγάλες αντιρατσιστικές γιορτές ενώσαμε τους πολιτισμούς μας. Μετανάστες εμείς από διαφορετικές χώρες βρεθήκαμε μαζί με τους έλληνες φίλους μας πλάι πλάι.
Βρεθήκαμε σε χαρές και σε λύπες. Σε μεγάλες καταστροφές, σε πλημμύρες και σε φωτιές νιώθοντας υποχρεωμένοι να προσφέρουμε και τη δική μας βοήθεια. Γιορτάσαμε μαζί πρωτοχρονιές και διαδηλώσαμε μαζί σε μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις.
Στα χρόνια αυτά γνωρίσαμε πολλές διαφορετικές περιόδους αλλά και κυβερνήσεις. Για εμάς οι διαφορές ανάμεσά τους ήταν πολύ καθαρές. Είχαμε το βαρύ «προνόμιο» να τις βλέπουμε πάνω μας καθαρότερα. Όμως, αφού τις βλέπουμε πιο καθαρά μπορούμε να τις λέμε και πιο καθαρά.
Τα τέσσερα τελευταία χρόνια με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση η ελπίδα μας γεννήθηκε ξανά. Παρά την τρομερή κρίση. Παρότι πολλά κρίσιμα ζητήματα παραμένουν άλυτα. Παρά την έλλειψη υποδομών και υπηρεσιών ενημέρωσης, παρά τις μεγάλες καθυστερήσεις για το άσυλο, τις άδειες παραμονής, την ιθαγένεια και την πολιτογράφηση… Καθυστερήσεις που δυσκολεύουν πιο πολύ τη ζωή μας. Παρ΄ όλα αυτά, τα τέσσερα τελευταία χρόνια κυκλοφορούμε και ανασαίνουμε πιο ελεύθερα. Η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή επιστρέφει.
Αυτή η κυβέρνηση δεν κλείνει πονηρά το μάτι σε φασίστες και ρατσιστές, δεν μας αποκαλεί λαθρομετανάστες. Δεν μας θεωρεί εισβολείς και εχθρούς. Μας δίνει πρόθυμα το χέρι, μας ανοίγει πρόθυμα την πόρτα. Βρίσκουμε ανοιχτές τις πόρτες στα νοσοκομεία και τις άλλες υπηρεσίες της υγείας. Βρίσκουμε ευκολότερα το δρόμο για τα σχολειά και τη γνώση.
Παραμένουν άλυτα πολλά, όπως το να βρεις μια δουλειά με κανονική αμοιβή και ασφάλιση, πολιτικά δικαιώματα και αξιοπρέπεια. Τα θέματα της στέγης, η γραφειοκρατία, τα μεγάλα βάρη της κρίσης, που ξέρουμε πως είναι για όλους. Όμως ανασαίνουμε πιο ελεύθερα και ανασαίνοντας πιο ελεύθερα μπορούμε να διεκδικήσουμε και να πετύχουμε περισσότερα.
Ζητάμε λοιπόν, εμείς, από τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση στη οποία προσβλέπουμε να εργαστούν πιο γρήγορα και πιο μεθοδικά. Να πραγματοποιήσουν όλες τις υποσχέσεις και να υλοποιήσουν όλες τις αποφάσεις, που είναι απαραίτητες για την αρμονική και δημιουργική ένταξή μας.
Την ώρα που στην Ευρώπη τα μαύρα σύννεφα πυκνώνουν και ακροδεξιές, ρατσιστικές και εθνικιστικές καταιγίδες ξεσπούν σε πολλά σημεία, ταυτόχρονα και απειλητικά (Όρμπαν, Σαλβίνι, Λεπέν, AFD, Κουρτς…). Την ώρα που βάρβαρες πολιτικές αποκλεισμού εφαρμόζονται από κυβερνήσεις μεγάλων χωρών εκτός Ευρώπης (ΗΠΑ - Βραζιλία).
Την ώρα που πρόσφυγες και μετανάστες χρησιμοποιούνται ως φόβητρο και πρόσχημα για να επιβληθούν ακροδεξιές επικίνδυνες για τους ξένους, αλλά και τους ντόπιους πολιτικές. Την ώρα που στην Ελλάδα, φασίστες, ρατσιστές και νεοναζί, η Χρυσή Αυγή και οι παραφυάδες της επιχειρούν να ξαναχύσουν το δηλητήριό τους. Την ώρα αυτή οφείλουμε να ξαναβγούμε μπροστά. Δεν θέλουμε να επιστρέψουμε πίσω. Σε εποχές που για τους ξένους υπήρχε μόνον αδικία και προκατάληψη, περιθώριο και διωγμοί.
Είμαστε αποφασισμένοι και αποφασισμένες να βοηθήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις εκείνες τις πολιτικές που μας βοηθούν να ενταχθούμε αρμονικά. Να ζήσουμε ισότιμα και με αξιοπρέπεια βοηθώντας και εμείς την Ελλάδα. Τη χώρα που θέλουμε να νιώσουμε και ήδη νιώθουμε δική μας δεύτερη πατρίδα. Βάζοντας στην άκρη εθνικισμούς, θρησκευτικούς φανατισμούς και μίση. Βάζοντας μπροστά την ειρήνη, την ισότητα, την αλληλεγγύη, τη φιλία ανάμεσα στους λαούς. Την αγάπη για τους ανθρώπους χωρίς διακρίσεις. Βάζοντας μπροστά τις αξίες της δημοκρατίας και της αριστεράς.
Δηλώνουμε σήμερα με την παρουσία μας εδώ το ενδιαφέρον μας για το παρόν και το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ. Είτε συμμετέχοντας στην οργανωμένη ζωή και τη δράση του είτε στο πλευρό του ως φίλοι και φίλες του, συναγωνιστές και συναγωνίστριες.
Διατηρώντας πάντα το δικαίωμα, της διαφωνίας και της κριτικής. Συμμετέχοντας ταυτόχρονα στις κοινότητές μας, στα κινήματα και σε κάθε παράλληλη δράση. Στο πλευρό κάθε αντιρατσιστικής, αντιφασιστικής δύναμης και πρωτοβουλίας, ιδιαίτερα στο πλευρό κινήσεων αλληλεγγύης και αντίστασης απέναντι σε όσα απειλούν τη ζωή μας.
Βρισκόμαστε όλες και όλοι εδώ στον αγώνα για να σπάσουν τα στερεότυπα, για να γίνουν ορατοί οι αόρατοι άνθρωποι, για να δυναμώσουν και να πολλαπλασιαστούν οι φωνές των καταπιεσμένων».
