Οι δύο πολιτικοί προτείνουν τη δημιουργία ενός ταμείου για την ευρωζώνη (σε εμβρυακό στάδιο) με έναν επικεφαλής, δικό του προϋπολογισμό, φορολογικές εξουσίες, αρμοδιότητες για τις δανειακές υποχρεώσεις, ένα κοινό νομισματικό ταμείο και έναν ξεχωριστό οργανισμό και εκπροσώπηση εντός του Ευρωκοινβουλίου.

Η ευρωζώνη, όπως προτέινεται στο άρθρο των Sigmar Gabriel και Emmanuel Macron,  θα είναι σε θέση να δανείζεται από τις αγορές με βάση τον προϋπολογισμό της, τον οποίο θα χρηματοδοτεί μέσω ενός είδους φόρο Tobin επί των χρηματοοικονομικών συναλλαγών, αλλά και από μέρος των εσόδων από το νέο καθεστώς του φόρου επιχειρήσεων.  Ο ESM, που δημιουργήθηκε από τις συνεισφορές των κρατών της ευρωζώνης μετά τη συμφωνία μεταξύ των εθνικών κυβερνήσεων, προτείνεται να μετεξελιχθεί σε ένα κοινό όργανο της ευρωζώνης και να μετατραπεί σε Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο (European Monetary Fund).

Σχετικά με το ελληνικό ζήτημα, προκρίνουν στο νέο καθεστώς να δημιουργηθεί ένα νομικό πλαίσιο για την ομαλή και νόμιμη αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, σε περίπτωση που αυτό καταστεί αναγκαίο ως έσχατη λύση. Αυτό θα αποτρέψει τόσο την ακατάλληλη χρήση της κρίσης χρέους όσο και την αυτοκαταστροφική λιτότητα όταν οι χώρες αντιμετωπίζουν δυσβάσταχτα χρέη.

Όπως αναφέρουν οι δύο υπουργοί, που χαρακτηρίζονται  ηγετικές φιγούρες της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, «η ενδυνάμωση του ευρώ δεν αφορά μόνο στην ευρωζώνη. Πρέπει να λογίζεται ως αφορμή για ευρύτερο αναστοχασμό για την Ευρωπαϊκή Ένωση και να απαντά στο ερώτημα "τι γίνεται με τα υπόλοιπα κράτη-μελη;". Μία πιο ισχυρή ευρωζώνη θα γίνει ο πυρήνας μια βαθύτερης ένωσης των κρατών-μελών. Χρειαζόμαστε μία απλούστερη και αποτελεσματικότερη Ένωση, με μεγαλύτερη επικουρικότητα και μια εξορθολογισμένη διακυβέρνηση. Ο κοινός μας στόχος πρέπει να είναι να καταστήσουμε σαφές σε κάθε χώρα ότι δεν μπορεί να σκέφτεται την επίτευξη των εθνικών της στόχων σε ένα μέλλον χωρίς την Ευρώπη ή μέσα σε μία περιορισμένη Ένωση».