Η συζήτηση για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό έναντι της Covid-19 έχει ανοίξει με τον πλέον θεσμικό τρόπο. Συζήτησαν επ’ αυτού προ ημερών η Πρόεδρος της Δημοκρατίας με τον πρωθυπουργό και από τα λεγόμενά τους φαίνεται πως η κυβέρνηση προκρίνει τον υποχρεωτικό εμβολιασμό «ειδικών κατηγοριών εργαζομένων στο σύστημα Υγείας, υγειονομικών, εργαζόμενων στις μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων». Τις σχετικές αποφάσεις ετοιμάζει μάλιστα η αρμόδια Επιτροπή Βιοηθικής.
Τα νομικά και συνταγματικά ζητήματα δε έχουν ήδη τύχει επεξεργασίας, εξ ου και η άποψη της Κατερίνας Σακελλαροπούλου ότι η αντίθετη άποψη είναι «πολύ εσφαλμένη» και «(δεν) υποστηρίζεται σοβαρά από συνταγματολόγους».
Η συζήτηση αυτή, που εμπεριέχει έμμεσες απειλές προς τους ανεμβολίαστους, είναι παγίδα, διότι προσφέρει τη δυνατότητα στους υποστηρικτές των υποχρεωτικών εμβολιασμών να εξοβελίσουν ως «αρνητές» και «ψεκασμένους» όσους διατηρούν συνολικά διαφορετική άποψη, όχι για την ανάγκη των εμβολιασμών, αλλά για την τακτική που ακολούθησε η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Για να είμαστε απολύτως σαφείς: η εκστρατεία εμβολιασμού της ελληνικής κυβέρνησης απέτυχε παταγωδώς, καθώς μέχρι το πρώτο δεκαήμερο του Ιουνίου έχει εμβολιαστεί πλήρως μόνο το 23,7%. Ο στόχος, λοιπόν, για το 70% του τείχους ανοσίας μοιάζει εξαιρετικά μακρινός.
Τι έφταιξε; Αρχικά οι στόχοι ήταν υπερφιλόδοξοι και η κυβέρνηση έπεσε θύμα τής ευρωπαϊκής ασυνέπειας στη χορήγηση των εμβολίων. Παράλληλα, όμως, η κυβέρνηση δεν αντέγραψε τα πιο επιτυχημένα διεθνή μοντέλα, με αποτέλεσμα να καταγράφονται στην Ελλάδα πολύ χαμηλά ποσοστά εμβολιασμού στις ευάλωτες ομάδες (ηλικιωμένοι, άνθρωποι με υποκείμενα νοσήματα κ.λπ.).
Τι πράττει, για παράδειγμα, η Ιταλία, που αναμένεται να καταγράψει στις μεγάλες ηλικίες ποσοστά εμβολιασμού πάνω από 80%; Έστησε κλιμάκια εμβολιασμού αποτελούμενα από νοσηλευτές και ανθρώπους της Πολιτικής Προστασίας και σε συνεργασία με τους τοπικούς γιατρούς πήγαν σε κάθε χωριό της διεσπαρμένης ιταλικής επαρχίας. Στην Ολλανδία ο (υποχρεωτικός) οικογενειακός γιατρός έχει την ευθύνη να εμβολιάσει τους πολίτες που παρακολουθεί, ενώ το κράτος τού παρείχε επιπλέον υλικό πληροφόρησης για τις παρενέργειες των εμβολίων.
Στην Ελλάδα, αντίθετα, επελέγη η τακτική των «προθύμων», των ανθρώπων δηλαδή που δήλωναν δημοσκοπικά ότι θα εμβολιαστούν με βεβαιότητα και που ανέρχονταν σε ποσοστό μόλις 50%. Για το υπόλοιπο 50% δεν δημιουργήθηκαν εκστρατείες, το Δημόσιο δεν έβαλε τους γιατρούς στο κυνήγι του στόχου της κατάκτησης του τείχους της ανοσίας, δεν παρείχε ενημέρωση ουσιαστική και ενδελεχή, παρά τους άφησε στο έλεος της ημιμάθειας των μέσων ενημέρωσης.
Με δεδομένο μάλιστα ότι η κυβέρνηση δεν δείχνει πρόθυμη να συνεισφέρει στην έρευνα για τα φάρμακα αντιμετώπισης της νόσου, τα εμβόλια αποτελούν το μοναδικό σωσίβιο. Ωστόσο, αυτό το σωσίβιο είναι ακόμα, δυστυχώς, ξεφούσκωτο. Η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά την κυβέρνηση και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που λόγω της ανεπάρκειας και της ατολμίας τους σέρνουν την ελληνική κοινωνία σε επικίνδυνες ατραπούς.
