"Με τις νομικές αυτές κατασκευές προσβάλλεται βάναυσα το περί δικαίου αίσθημα και καταλήγουν στις φυλακές άνθρωποι που συνήθως είναι χαμηλόμισθοι και χαμηλού επίσης οικονομικού επιπέδου" σημειώνει.

 

 

 

Με την πρόσφατη καταδίκη σε κάθειρξη 10 ετών καθαρίστριας παιδικού δημοτικού σταθμού και τον εγκλεισμό της στις φυλακές, αναδείχθηκε και πάλι το κοινωνικό πρόβλημα όσων προσλήφθηκαν με πλαστά πιστοποιητικά στο Δημόσιο, για τους οποίους, σε δεκάδες περιπτώσεις, έχουν επιβληθεί πρωτόδικα ποινές κάθειρξης 15 και 20 ετών, ενώ αναμένεται στο Εφετείο να έχουν την τύχη της καθαρίστριας. Όλοι οι παραπάνω καταδικάζονται για κακουργηματικές πλαστογραφίες και απάτες, σύμφωνα με το Ν. 1608/1950 περί καταχραστών του δημοσίου χρήματος.

 

Τα Δικαστήρια στηρίζονται στην υπ’ αριθ. 196/2015 απόφαση του Ζ’ ποινικού Τμήματος του Αρείου Πάγου το οποίο νομολόγησε ότι «ναι μεν δεν υπάρχει βλάβη όταν η ζημία που επήλθε από την απατηλή συμπεριφορά του εξαπατώντος ισοσταθμίζεται από μια ισάξια αντιπαροχή η οποία περιήλθε στον εξαπατηθέντα από την πράξη την οποία αυτός παραπείστηκε να διαπράξει, πλην αυτό προϋποθέτει ότι η αντιπαροχή είναι νόμιμη».

 

Επειδή είναι προφανές ότι με τις νομικές αυτές κατασκευές προσβάλλεται βάναυσα το περί δικαίου αίσθημα και καταλήγουν στις φυλακές άνθρωποι που συνήθως είναι χαμηλόμισθοι και χαμηλού επίσης οικονομικού επιπέδου,

 

Με βάση τα παραπάνω, ερωτάται ο κ. Υπουργός:

 

Πρόκειται να αναληφθεί άμεσα νομοθετική πρωτοβουλία και ποιου περιεχομένου ώστε οι διωκόμενοι της προαναφερθείσας περίπτωσης να τιμωρούνται μεν, αλλά όχι με τον Ν. 1608/1950 και την επιβολή εξοντωτικών ποινών;