Οι πιο χρήσιμες δημοσκοπήσεις είναι εκείνες που καταγράφουν ιδεολογικές τάσεις. Θυμάμαι κάνα δύο χρόνια πριν από την μνημονιακή υπαγωγή, σε συνεχή πρωτοσέλιδα στον κυριακάτικο αστικό τύπο, δημοσκοπήσεις με το εξής μοτίβο: 60% της ελληνικής κοινωνίας δηλώνει πρόθυμη να υποστεί θυσίες, αν χρειαστεί!

Διαβάζοντας την σημερινή δημοσκόπηση που δημοσιεύεται στην Εφ.Συν, επιβεβαιώνεται η άποψη πως: α) η ιδεολογική επιρροή των αριστερών ιδεών είναι μειοψηφική, και β) υπάρχει μεγάλο χάσμα ανάμεσα στα κόμματα και στην κοινωνία, και με έναν τρόπο εξ αιτίας αυτού εντοπίζονται δύο διαστάσεις: πρώτον, κυριαρχούν τεράστια και πολυεπίπεδα στρώματα αποϊδεολογικοποίησης/πολιτικού κενού, και, δεύτερον, υπάρχει ακόμα μεγάλη αντίφαση ανάμεσα στο που τοποθετείται κανείς σε μια σειρά από θέματα, και τι τελικά ψηφίζει.

Ιδιαίτερα: η πλειοψηφία (46%) διαφωνεί σε έναν ενδεχόμενο διαχωρισμό Κράτους-Εκκλησίας, για τον οποίο συμφωνεί μόνο το 38% ενώ ουδέτερο στέκει ένα 16%. Επομένως, πάνω από 60% της ελληνικής κοινωνίας δεν συναινεί!

Το ίδιο 60% συναινεί ουσιαστικά στο καθεστώς πληρωμής των κληρικών από το κράτος. Οι οποίοι κληρικοί είναι αρκετές χιλιάδες, και σίγουρα πολύ περισσότεροι από το νοσηλευτικό προσωπικό.της χώρας, ή από τους εργαζόμενους σε άλλους κρίσιμους τομείς του Δημοσίου.

Για τους οποίους δημόσιους υπαλλήλους συναινεί θετικά ένα 63% να απολύονται με συνοπτικές διαδικασίες-προφανώς δηλαδή συναινεί ή αδιαφορεί για αυτό σχεδόν το σύνολο...όσων δεν εργάζονται στο Δημόσιο.

Βέβαια, πέρα από τους νοσοκομειακούς και άλλους υπαλλήλους που η πλειοψηφία κρίνει ότι δεν χρειαζόμαστε στις επιχειρήσεις της κοινής ωφέλειας, ένα ποσοστό 61% δηλώνει ότι πρέπει επιπλέον να ιδρυθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια. Επειδή, σύμφωνα και με την φαινομενικά εύλογη νεοφιλελεύθερη λογική: Γιατί να υπάρχει κρατικό μονοπώλιο στα ΑΕΙ-ΤΕΙ, εφόσον η ιδιωτική πρωτοβουλία κυριαρχεί σε ολόκληρο το φάσμα της εκπαίδευσης, και εφόσον-αυτό είναι το σημαντικότερο επιχείρημα τους-γιατί ένας φτωχός εργάτης να πληρώνει διαμέσου της φορολογίας για πανεπιστήμια όπου έτσι και αλλιώς τα παιδιά του δεν θα σπουδάσουν;

Παράλληλα, στο κρίσιμο ιδεολογικά πεδίο της φορολόγησης μόνο το 8% πιστεύει ότι πρέπει να φορολογούνται χαμηλότερα οι επιχειρήσεις! Με άλλα λόγια, το 92% πιστεύει ότι οι επιχειρήσεις ήδη φορολογούνται βαριά. Κάτι που μπορεί κανείς να το θεωρήσει, ίσως, λογικό σε σχέση με τις μικρές επιχειρήσεις, βέβαια, αλλά: πρώτον η ερώτηση δεν κάνει διάκριση μικρών ή μεγάλων επιχειρήσεων, δεύτερον, με την απάντηση τους αυτή η συντριπτική πλειοψηφία αγνοεί, ή συναινεί κιόλας, στο γεγονός ότι η ελάφρυνση της φορολογίας των επιχειρήσεων συνεπάγεται αύξηση της άμεσης προσωπικής φορολόγησης, και φυσικά της έμμεσης φορολόγησης, η οποία βέβαια αφορά τα είδη πρώτης ανάγκης.

Ίσως, βέβαια, να μην χρειαζόμαστε καμιά φορολόγηση, το κράτος δεν χρειάζεται να έχει έσοδα-και τι κρίμα που δεν μας δίνουν δανεικά όπως μέχρι πριν από λίγα χρόνια ώστε να καταναλώνουμε πολύ πάνω από τις παραγωγικές μας δυνατότητες- το κράτος έχει χρεοκοπήσει σαν θεσμός στην συνείδηση των πολιτών, ας ιδιωτικοποιηθούν όλα, και προπαντός τα νοσοκομεία, τα πανεπιστήμια, ας γίνουμε όλοι σκλάβοι στο παζάρι των ιδιωτών και πένητες της υγείας και της μόρφωσης. Για τις μεταφυσικές μας ανησυχίες, τουλάχιστον, είμαστε εντάξει, με τόσους κρατικούς/εκκλησιαστικούς λειτουργούς, που δεν πλεονάζουν επιπλέον, με δυο και τρεις εκκλησίες σε κάθε συνοικία.

Από όλα αυτά μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι: Το συνηθισμένο αλαλούμ της ελληνικής κοινωνίας στα χρόνια της μνημονιακής υπαγωγής μετετράπη σε αποκρουστικό ιδεολογικό χυλό που δεν τρώγεται με τίποτα, με βασικό συστατικό ένα μείγμα νεοφιλελεύθερων δοξασιών και ακροδεξιού σκοταδισμού.

Για όποιον θέλει να βλέπει τα πράγματα όπως είναι και όχι με βάση τις δικές τους ιδεοληψίες-μια στάση που κατέστησε την Αριστερά από ζωντανή πολιτική δύναμη σε σκέτη υποκουλτούρα-σε σχεδόν κανένα επίπεδο δεν έχει γίνει κατορθωτό η μνημονιακή υπαγωγή να μετατραπεί και σε ταξική συνείδηση, ή σε ένα ταξικό σχέδιο για το κοινωνικό καλό, που είναι το καλό της πλειοψηφίας.

Και λέω σχεδόν σε κανένα επίπεδο, επειδή...στο επίπεδο της κυβέρνησης υπάρχει η αντίφαση να βρίσκεται ένα κόμμα της Αριστεράς. Συχνά οι εξ αριστερών επικριτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν λησμονούν μόνο το γεγονός ότι είναι μια κυβέρνηση μειοψηφίας ουσιαστικά, αλλά αγνοούν επιπλέον πρώτον ότι δεν υπάρχει ισχυρό λαϊκό κίνημα που να επιβάλλει την ιδεολογική του υπεροχή και, δεύτερον, ότι ένας νέος συντηρητισμός, ένας καθολικός κοινωνικός εκφασισμός, επικρατεί στις κοινωνικές σχέσεις και σε ολόκληρο το φάσμα της κοινωνικής αναπαραγωγής.

Συμπέρασμα: Η μάχη σε ιδεολογικό επίπεδο είναι μεν ανοιχτή πάντα-ιδιαίτερα αν εντοπίσει κανείς ότι κύριο στοιχείο της ελληνικής κοινωνίας είναι η μεταβλητότητα και το μεγάλο κενό εκπροσώπησης-αλλά πολλά από όσα η Αριστερά θεωρεί αυτονόητα μόνο αυτονόητα δεν είναι:

Ο δημόσιος χαρακτήρας σαν αγαθό. Η ευθύνη του ιδιωτικού τομέα και της εργοδοσίας στην χρεοκοπία και επομένως η βεβαιότητα ότι τώρα πρέπει και αυτή να πληρώσει. Η παράκεντρη εκκλησιαστική εξουσία ως ένδειξη σοβαρής πνευματικής παρακμής. Το γεγονός ότι η εργασία δεν θεωρείται κοινωνική αξία. Και πολλά πολλά άλλα.

Για αυτό και το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην κυβέρνηση-ανεξάρτητα τι άποψη έχει κανείς για τα έργα του-σημαίνει ότι εδώ και τώρα δίνει ουσιαστικά μια μάχη όχι για να σώσει την τιμή της Αριστεράς-η επιρροή της οποίας είναι συρρικνωμένη ήδη από πριν-αλλά για να σπρώξει προς τα Αριστερά τα πράγματα στον δημόσιο λόγο, και προπαντός στην διαχείριση της κοινωνικής αναπαραγωγής, στις κοινωνικές σχέσεις.

Είναι βέβαια σχετικό πως το εννοεί ο καθένας αυτό. Νομίζω ότι κατά σειρά: Η υπεράσπιση του πιο αποκλεισμένου κομματιού της κοινωνίας, η υπεράσπιση του κόσμου και τηα αξίας της εργασίας, η αντιστροφή των ταξικών όρων επομισμού των βαρών, η ανασυγκρότηση του δημόσιου τομέα και η θεμελίωση δημοκρατικών κεκτημένων υπέρ των από κάτω στο επίπεδο της σχέσης κοινωνίας-εξουσίας: Από την επιτυχία σε αυτά τα καυτά θέματα-για άλλα από αυτά έχουν μπει οι βάσεις για άλλα υπάρχουν μεγάλα περιθώρια βελτίωσης-θα κρίνουν την πρώτη φορά Αριστερά σαν σύνολο και σαν ιστορική εμπειρία.

Και, επιπλέον, θα επαναδιαμορφώσουν και τον ιδεολογικό χάρτη της ελληνικής κοινωνίας, σε μια νέα τοποθέτηση των ορίων ανάμεσα στην Αριστερά και στην Δεξιά επί του πρακτέου και όχι σε επίπεδο συνθημάτων.