Εχουμε μοιραστεί πολλές στιγμές με τον Μανώλη, ώρες δύσκολες σε νοσοκομεία και ώρες μαχητικές στους δρόμους, νύχτες καλοκαιρινές κι ατέλειωτες κουβέντες για την πολιτική, την τέχνη και τη μαγειρική.
Τον θαυμάζω βαθιά γιατί μπορεί να έχασε την ακοή του (και, ταυτόχρονα, τη δημοσιογραφία, τη μεγάλη του αγάπη – θα “θελε να είναι στη Γάζα τούτες τις μέρες), μπορεί να δίνει μια μάχη άνιση για να αποδοθεί δικαιοσύνη (όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά για όλα τα θύματα αστυνομικής βίας), αλλά δεν έχει χάσει ούτε μια στιγμή το δαιμονισμένο του κέφι για ζωή.
Ο Κυπραίος μπορεί να μην ακούει, αλλά όταν στην παρέα βγαίνουν οι κιθάρες σε ρωτάει «τι λένε;» και μετά από λίγο τραγουδάει δυνατά. Η αφορμή για να συναντηθούμε ήταν η χτεσινή δράση της Διεθνούς Αμνηστίας, που συγκέντρωσε 40.000 γράμματα προς τον Μανώλη και τα παρέδωσε στον υπουργό Δημόσιας Τάξης με ένα αίτημα: Να σταματήσει επιτέλους το κράτος κι οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του να παράγουν θύματα και να καταστρέφουν ανθρώπους.
Ελαβες 40.000 γράμματα συμπαράστασης από όλο τον κόσμο. Ποιο σε εντυπωσίασε περισσότερο;
«Είναι μεγάλη συντροφιά αυτά τα γράμματα, ειδικά στις στιγμές της απόλυτης σιωπής. Νιώθεις σαν να κρατάς αγκαλιά έναν πλανήτη… Κάτι που νομίζεις πως έχει χαθεί από τον κόσμο και να που -ευτυχώς- διαψεύδεσαι. Δεν ξέρω για ποιο να πρωτοπώ.
Αυτά που θυμάμαι πολύ έντονα είναι κάποια γράμματα από ένα δημοτικό σχολείο στην Αγγλία και το 4ο νηπιαγωγείο της Χαλκίδας, καθώς και ένα γράμμα από τον βόρειο Καναδά».
Αυτού του είδους η πίεση (όπως η δράση της Διεθνούς Αμνηστίας) θα έχει αποτέλεσμα; Τι προσδοκάς;
«Τίποτε περισσότερο από δικαιοσύνη. Και την τιμωρία των ενόχων από τη Δημοκρατία μας. Πρέπει κάποτε όλοι να καταλάβουν πως όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στον νόμο. Και πως το να κρατάς όπλο ή κλομπ δεν σε μετατρέπει σε «θεό» στον μικρόκοσμο της ατιμωρησίας.
Δεν είναι μαγκιά το κλομπ, αντίθετα είναι ευθύνη απέναντι στον λαό και το Σύνταγμα, τους οποίους πρέπει να προφυλάσσεις. Η δικαιοσύνη θα φέρει σε πέρας την αποστολή της, παρά τα όποια προβλήματα αντιμετωπίζει και τις πιέσεις που δέχεται. Γιατί μπορεί να μη μιλάμε, αυτό δεν σημαίνει πως δεν ξέρουμε τι συμβαίνει…»
Το χτύπημα εναντίον σου εγκαινίασε μια νέα εποχή όπου πλέον και οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ στοχοποιούνται από τις αστυνομικές δυνάμεις. Κανένα θύμα δεν έχει δικαιωθεί…
«Πάντα υπήρχαν οι «καλοί» και οι «κακοί» δημοσιογράφοι. Οταν επιβλήθηκε το Μνημόνιο, η μιζέρια, η εξαθλίωση, η απανθρωπιά, τέθηκε για όλους μας το ερώτημα «με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις». Για την πλειονότητα των ανθρώπων του Τύπου, ήταν ξεκάθαρο πως η θέση μας δεν μπορούσε να ήταν άλλη παρά δίπλα στον λαό. Κι αυτό το πληρώσαμε και το πληρώνουμε.
Ξεκίνησε με τη δική μου περίπτωση και συνεχίστηκε με τον πρόεδρο των δημοσιογράφων, Δημήτρη Τρίμη, ακολούθησε η φωτορεπόρτερ Τατιάνα Μπόλαρη, άλλες συναδέλφισσες και συνάδελφοι, φτάνοντας στην παραλίγο δολοφονία του προέδρου των φωτορεπόρτερ Μάριου Λώλου.
Ομως ακόμα κι αν κάποιοι δεν το επιθυμούν, στο τέλος θα αποδοθεί δικαιοσύνη. Κι αυτό δεν είναι δική μου θέληση μόνο ή των υπόλοιπων θυμάτων, αλλά και των δικαστικών όπως γνωρίζω. Θα είμαι εδώ μέχρι «να παγώσει η κόλαση»».
Θα ήταν μια λύση η διάλυση των ΜΑΤ;
«Το ακρωνύμιο ΜΑΤ έχει χαραχθεί με μελανά χρώματα στο μυαλό και την ψυχή μας. Από «Μονάδες Αποκατάστασης της Τάξεως», έχουν γίνει αστυνομικοί που θέλουν να μας πείσουν: «Μην Αμφισβητείτε την Τρόικα». Θεωρώ πως τα ΜΑΤ όπως τα ξέρουμε θα έπρεπε να έχουν τελειώσει από τον Ιούνιο του ’11.
Βεβαίως, υπάρχει και ο αντίλογος: «Και αν συμβεί κάτι; Τι γίνεται;». Αυτό μπορεί να αντιμετωπιστεί με το μοντέλο δυνάμεων αστυνομικών «ταχείας αντίδρασης», που σπεύδουν στα γεγονότα αντιμετωπίζοντας τις όποιες ανεξέλεγκτες ταραχές. Δεν πάνε με το παραμικρό να χτυπήσουν, να ρίξουν χημικά. Σε φυσιολογικές εντάσεις που μπορεί να έχει μια διαδήλωση δεν χτυπάς με το παραμικρό. Ελεος!».
Είσαι θύμα των κατασταλτικών μηχανισμών. Κάποιοι σύντροφοί σου εσχάτως τείνουν «να καταδικάζουν τη βία απ” όπου κι αν προέρχεται». Κάθε μορφή βίας είναι ίδια;
«Για ποια βία συζητάμε; Επιθετική ή αμυντική; Δεν μπορώ να φέρω στο ίδιο επίπεδο τον βιαστή με το θύμα στο μυαλό μου. Αν αντιδράσει βίαια το θύμα, είναι το τελευταίο πρόσωπο που μπορώ να κατηγορήσω. Είναι εύκολο να λες «καταδικάζω τη βία από όπου κι αν προέρχεται».
Η βία έχει ρίζες, αιτίες, κίνητρα. Στην Ελλάδα χύνεται αίμα. Χάνονται άνθρωποι. Νέα παιδιά. Αφανίζονται οικογένειες. Αυτό που ζούμε σήμερα είναι ένα περίπλοκο μείγμα βίας και δεν λύνεται με αναθέματα κι αφορισμούς, ούτε προσφέρεται για πολιτική εκμετάλλευση. Δεν χρειαζόμαστε άλλα πυροτεχνήματα ως λαός.
Χρειαζόμαστε λύσεις. Και αυτές βρίσκονται με συζήτηση και πολλή δουλειά. Και μια που μιλάμε για δηλώσεις, ο μεγάλος Γεώργιος Καραϊσκάκης είχε πει: «Χαιρέτα καβαλάρης, για να σε χαιρετούν όταν ξεπεζέψεις»».
Το καλοκαίρι δέχτηκες απειλές για τη ζωή σου. Ποιοι πιστεύεις πως μπορεί να κρύβονται από πίσω;
«Δεν μπορώ να ξέρω. Ναζιστές ή παρακρατικοί. Ολα είναι δυνατά. Ειδικά στη σημερινή Ελλάδα που βρίσκεται στον γκρεμό. Το βέβαιο είναι πως αυτοί που απειλούν μας φοβούνται. Κι αφού μας φοβούνται, σημαίνει πως αυτό που κάνουμε το κάνουμε καλά. Οσο περισσότεροι κακοί σε μισούν τόσο το καλύτερο».
Φωτογραφία: Μάριος Λώλος
Πηγή:
Εφημερίδα των Συντακτών
