to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

10:12 | 28.04.2014

πηγή: Αυγή

Πολιτική

Μάρω Δούκα: Η Αθήνα έχει στιλ κι ας θυμίζει σε κάποιους Καμπούλ

Ο συγγραφέας δεν είναι "ούτε γλάστρα, ούτε μαϊντανός, αλλά ούτε και βούρλο", λέει η Μάρω Δούκα και επιμένει ότι "η Αθήνα έχει ανάγκη από τη στοργή όλων μας". Εμβληματική φυσιογνωμία της λογοτεχνίας μας, ενεργός πολίτης με εγνωσμένη διαδρομή και σαφή δημόσιο λόγο, η γνωστή συγγραφέας μπαίνει στη μάχη για την Αθήνα και εξηγεί τους λόγους οι οποίοι οδήγησαν να συμμετέχει στο ψηφοδέλτιο της Ανοιχτής πόλης. "Ευθύνη της Ανοιχτής Πόλης κυρίως μετά τις εκλογές είναι η διαρκής συμμετοχή στα προβλήματα της βιοπάλης", επισημαίνει. Διατεθειμένη η ίδια να εργαστεί προς αυτή την κατεύθυνση προτείνοντας "'συντροφιές αλληλεγγύης και μελέτης", ωστόσο, δεν εθελοτυφλεί. "Αν οι ίδιοι οι Αθηναίοι δεν ενεργοποιηθούν κανείς δεν θα μπορέσει να τους βοηθήσει", επισημαίνει.


Συνέντευξη στην Πόλυ Κρημνιώτη

* Έχουμε συνηθίσει τις παρεμβάσεις μέσα από το έργο, αλλά και τον δημόσιο λόγο σας. Ωστόσο πολλοί θα ξαφνιαστούν βλέποντας στα ψηφοδέλτια της Ανοιχτής Πόλης το όνομά σας. Έγινε τόσο ζόρικο το δίκιο, κυρία Δούκα;

Όχι μεγάλα λόγια κι υπερβολές...

Κι ας μην υπήρξα καλή αριστερή, με την έννοια της κομματικής ένταξης, το έχω πει πολλές φορές, ουδέποτε απουσίαζα με τον τρόπο μου από τους αγώνες της ανανεωτικής Αριστεράς. Η συμμετοχή μου, επομένως, στο ψηφοδέλτιο της «Ανοιχτής Πόλης» θα μπορούσε να είναι απλώς εκείνο το «ναι» που εδώ και 47 χρόνια αισθάνομαι ότι οφείλω σ' αυτήν την Αριστερά. Την Αριστερά που τροφοδότησε τις σκέψεις μου, την Αριστερά που με βοήθησε να δω αλλιώς τον κόσμο, να γίνω καλύτερος άνθρωπος... Πέρα από το συναίσθημα όμως, γεγονός είναι ότι από το 1974 και μετά δεν χτυπήθηκε, και με τόσο χυδαίο τρόπο, ένα αριστερό κόμμα, όσο ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, ακριβώς επειδή ποτέ άλλοτε δεν κλήθηκε η Αριστερά στο σύνολό της να υπερβεί με τόλμη και ευθύνη τις αγκυλώσεις της, να αναζητήσει έναν άλλο δρόμο, να προτάξει μιαν άλλη ματιά, κόντρα στις αντικοινωνικές, νεοφιλελεύθερες πολιτικές, αρνούμενη να είναι το δεκανίκι και το άλλοθι του πλουραλισμού, ο μπαλαντέρ και ο κομπάρσος του δικομματισμού... Στα 67 μου χρόνια, λοιπόν, και κάτω από αυτές τις συνθήκες, οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές, ένιωσα ότι δεν είχα, όσο και αν ακούγεται βαρύγδουπο, την πολυτέλεια, ή και το δικαίωμα, να πω όχι στην πρόταση της Ανοιχτής Πόλης. Η συμμετοχή μου στο ψηφοδέλτιο, δεν θα μπορούσε να σημαίνει τίποτ' άλλο εξόν απ' την καλή μου διάθεση να συμβάλω σε θέματα που σχετίζονται με τον πολιτισμό και τη λογοτεχνία κυρίως. Δεν έχω ούτε οικονομικές γνώσεις, ούτε οργανωτικές ικανότητες, ούτε υπέρμετρη αισιοδοξία... ούτε και ψευδαισθήσεις. Συν το ότι γνωρίζω καλά πως όλους «εμάς του πολιτισμού» οι πολιτικοί, σ' αυτό ούτε και η Αριστερά αποτελεί εξαίρεση, μας θυμούνται και μας υπολογίζουν συνήθως παραμονές εκλογών...

* Η διαδρομή της Αθήνας έχω την αίσθηση ότι τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε παραλληλία με τα τελευταία βιβλία σας, ως ιστορική υπόμνηση. Από το «Αθώοι και φταίχτες» στο «Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ» και από κει στο «Γιατί εμένα η ψυχή μου». Αλήθεια, τι θέλει η ψυχή σας για την Αθήνα, την πρωτεύουσα της χώρας;

Η Αθήνα εμένα τη Χανιώτισσα, την εσωτερική μετανάστρια του 1966, με περιέθαλψε, με ενσωμάτωσε, με παρηγόρησε. Γι' αυτό και στα μάτια μου είναι όμορφη, όσο και αν την κακοποιούμε, όσο και αν την τραυματίζουμε, έχει στιλ, κι ας θυμίζει σε ορισμένους Καμπούλ... Τι άλλο θα μπορούσε να θέλει επομένως η ψυχή μου γι' αυτήν, εκτός απ' το να πορεύεται με το βλέμμα μπροστά, ρίχνοντας όμως ματιές προς τα πλάγια και προς τα πίσω... σε συνομιλία με το παρελθόν της, με έγνοια για τους βασανισμένους ανθρώπους της, με φροντίδα για τις παραμελημένες γειτονιές της... ανοιχτή πάντα και φιλόξενη, πολύβουη, μητροπολιτική, αλλά και προσηλωμένη με σεβασμό στις μνήμες και στην ιδιαίτερη ταυτότητά της, στα κατερειπωμένα αρχοντικά, στα τραυματισμένα προσφυγικά, στα εγκαταλελειμμένα πάρκα της...

* Πώς σας έπεισε ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης να συστρατευτείτε στη μάχη για την Αθήνα;

Ανέφερα ήδη τους πολιτικούς λόγους. Εννοείται επίσης ότι συμφωνώ και με το πρόγραμμα της Ανοιχτής Πόλης. Σίγουρα όμως για τη οριστική απόφασή μου βάρυνε ιδιαίτερα ο ίδιος ο Σακελλαρίδης. Απ' το λίγο που είχα τη χαρά να μιλήσω μαζί του, μου φάνηκε ικανός, οικείος, προσγειωμένος, με καθαρή ματιά και ουσιαστικό λόγο... Επίσης, όσες φορές τον είχα δει στην τηλεόραση, με είχε συγκινήσει η υπομονή του, αν και τόσο νέος, να απαντάει με το χαμόγελο στις πανομοιότυπες από κανάλι σε κανάλι, και συχνά ανεγκέφαλες, ερωτήσεις των δημοσιογράφων...

* Δυσκολεύομαι να σας φανταστώ να βγάζετε λόγους σε πλατείες της πόλης. Εξίσου δυσκολεύομαι να φανταστώ ως τυπική την προσθήκη του ονόματός σας στο ψηφοδέλτιο. Η πρότασή σας τελικά για μια Αθήνα Ανοιχτή Πόλη ποια είναι;

Ιδέες έχω μόνο και καλή διάθεση. Μια απ' αυτές τις ιδέες είναι αν θα μπορούσαμε και στις επτά δημοτικές κοινότητες της Αθήνας με τη βοήθεια και τη συμμετοχή των κατοίκων εκεί να δημιουργήσουμε συντροφιές αλληλεγγύης, αλλά και μελέτης, όπου θα διαβάζαμε λησμονημένους, ή και παραγνωρισμένους, συγγραφείς μας... Όσο για τη συμμετοχή μου στον προεκλογικό αγώνα, ούτε την αντοχή έχω, ούτε την ικανότητα να βγάζω λόγους... Όπως το σκέφτομαι, πάντως, όσοι τυχόν με τιμήσουν με την ψήφο τους θα με γνωρίζουν ή θα μ' έχουν ακουστά ως συγγραφέα. Επομένως, αν «περιμένουν» κάτι από μένα, θα είναι σίγουρα κάτι σχετικό με το βιβλίο. Το βιβλίο που ίσως κάποιοι άλλοι, βέβαια, το θεωρούν πολυτέλεια ... Και όμως, πίσω από το βιβλίο είναι ο πολιτισμός και πίσω από τον πολιτισμό ο υπεύθυνος, ο συνειδητός, ο αντιστεκόμενος πολίτης.

* Κακοποιημένοι μετανάστες και ταλαιπωρημένοι Έλληνες, υποβαθμισμένες από την πολιτεία και από τα λογής, κρυφά και φανερά, οικονομικά συμφέροντα γειτονιές, χρυσαυγίτες, κλειστά μαγαζιά, άστεγοι και πλάι τους αδιάφοροι πολίτες και έκπληκτοι τουρίστες και ένα ιστορικό κέντρο σκοτεινό, αστυνομοκρατούμενο. Πώς μπορεί να φωτιστεί η ψυχή αυτής της πόλης σήμερα στη μνημονιακή, φοβική εποχή μας;

Μαγικά ραβδάκια, το ξέρουμε, δεν υπάρχουν, γι' αυτό χρειάζεται πολλή δουλειά. Ευθύνη της Ανοιχτής Πόλης, κυρίως μετά τις εκλογές, είναι η καθημερινή παρουσία και η διαρκής συμμετοχή της στα προβλήματα της βιοπάλης... Αν οι ίδιοι οι Αθηναίοι όμως δεν ενεργοποιηθούν, αν οι ίδιοι δεν διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, κανείς δεν θα μπορέσει να τους βοηθήσει. Επείγον, επίσης, κατά τη γνώμη μου, να ελευθερωθεί η ψήφος μας απ' την τροχοπέδη «σε ψηφίζω για να μου λύσεις τα προβλήματα» κι εγώ μετά αραχτός με το τηλεκοντρόλ μονίμως στην κλάψα!

* Από την άλλη όμως έχουμε και μια Αθήνα που αντιστέκεται μέσα από τη δημιουργικότητα των νεαρών, ιδίως, πολιτών της. Δεκάδες ομάδες καλλιτεχνών καταθέτουν το έργο τους, μια έξαρση εκδηλώσεων και παραστάσεων μέσα από τις οποίες κατατίθενται νέες ιδέες. Είναι ικανές από μόνες τους, αβοήθητες, να δώσουν στην Αθήνα το χρώμα που της λείπει;

Χρειάζεται, βέβαια, και η βοήθεια της δημοτικής αρχής... Στο πρόγραμμά της η Ανοιχτή Πόλη αναφέρεται, και με ρεαλισμό, θα έλεγα, στην ενθάρρυνση και ενίσχυση της νεανικής δημιουργικότητας. Κατά τη γνώμη μου όμως, πέρα από το χρώμα και τη ζωντάνια, αυτό που λείπει κυρίως στην Αθήνα είναι η στοργή όλων μας. Παράδειγμα: Να καταλάβει επιτέλους ο δημότης ότι πρέπει να παράγει όσο γίνεται λιγότερα σκουπίδια και ότι οφείλει, Κυριακές και αργίες ή όταν οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα απεργούν, να κρατάει στο σπίτι του τις σακούλες των σκουπιδιών του κι όχι να τις σωρεύει στους ξεχειλισμένους κάδους και στα πεζοδρόμια...

* Επιμένετε εναντίον της Χρυσής Αυγής. Πείτε μας όμως πώς ξεριζώνεται το νεοναζιστικό μόρφωμα από τις γειτονιές της πόλης και από το φαντασιακό μιας μερίδας των πολιτών της;

Κανείς δεν θα μπορούσε να το ξεριζώσει... Το θέμα είναι αν θα μπορούσε να το απομονώσει κάπως, όσο να μαραθεί από μόνο του, όταν, με τη συνδρομή όλων, αντιμετωπιστούν σοβαρά οι λόγοι που το εκτρέφουν. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι τα όποια νεοναζιστικά μορφώματα, σε περιόδους οικονομικής κρίσης, ως προς τη ρητορεία και το ιδεολογικό ένδυμα, καλλιεργούνται ως εκτροπές του εθνικισμού, που και αυτός με τη σειρά του, λαϊκίζων και φασιστοειδής, καλλιεργείται στα θερμοκήπια της εκάστοτε Δεξιάς...

* Ο ρόλος του συγγραφέα σήμερα είναι λοιπόν και η απευθείας συμμετοχή του στην εκλογική διαδικασία;

Η δουλειά του συγγραφέα είναι μοναχική και επίπονη. Ευχή του, να γράφει όσο πιο σοβαρά και εμπνευσμένα μπορεί ένα βιβλίο... Χρέος του, να αποφεύγει τους ρόλους...Ούτε γλάστρα, ούτε μαϊντανός, αλλά ούτε και βούρλο! Να στρέφει τη ματιά του και προς τα έξω, να συμμετέχει με τον τρόπο του στα κοινά, αλλά, όπως είπα και στην αρχή, όχι μεγάλα λόγια κι υπερβολές! Σε ό,τι με αφορά, συμμετέχοντας στο ψηφοδέλτιο της Ανοιχτής Πόλης, με ψηφίσουν ή όχι οι Αθηναίοι, αν μου ζητηθεί μετά τις εκλογές να βοηθήσω σε όσα προανέφερα, θα το έκανα με πολλή χαρά. Έτσι κι αλλιώς το μόνο που μ' ευχαριστεί εδώ και χρόνια είναι να πηγαίνω στα σχολεία και να μιλάω με τους μαθητές.

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)