«Η Ελλάδα έχει υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής, το Γιάννη Μουζάλα ενώ στην Ιταλία το μεταναστευτικό το χειρίζεται ο υπουργός της Αστυνομίας. Η Ελλάδα κατάφερε, παρά τις τεράστιες οικονομικές δυσκολίες, να υποδεχθεί με ανθρώπινο πρόσωπο τους μετανάστες, η Ιταλία εφαρμόζει απάνθρωπες πολιτικές», τονίζει ο γνωστός ιστορικός, κοινωνιολόγος, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Τορίνο και ιδρυτικό στέλεχος της της Άλλης Ευρώπης με τον Τσίπρα Marco Revelli, ο οποίος συζητά στο στούντιο του Κόκκινου με τη Ντίνα Μπατζιά, και τον Αργύρη Παναγόπουλο (Η ΑΥΓΗ) για την κατάσταση στη γειτονική Ιταλία, την Ευρώπη, το μεταναστευτικό και την Αριστερά.
Η πολιτική κατάσταση στην Ιταλία
Η κατάσταση στην Ιταλία είναι σύνθετη, γιατί την Άνοιξη του 2018 θα έχουμε βουλευτικές εκλογές, που από ότι φαίνεται κανένας δε θα καταφέρει να τις κερδίσει. Υπάρχει μια Δεξιά που αυξάνει τα ποσοστά της γιατί δραματοποιεί και χρησιμοποιεί μια ρητορική εναντίον των μεταναστών, η κεντροαριστερά βρίσκεται σε κρίση κι αυτό που ήταν η παρένθεση του Ρέντσι φαίνεται να τελειώνει γιατί χάνει διαρκώς έδαφος, και οι λαϊκιστές του Πέπε Γκρίλο είναι σε κρίση, φαίνεται πως θα υποχωρήσουν και δεν πρόκειται να κάνουν το άλμα που περίμεναν. Οι εκλογές θα γίνουν με ένα σύστημα απλής αναλογικής και δεν θα υπάρξει πιθανόν πλειοψηφία. Ίσως ο Μπερλουσκόνι με το Ρέντσι συμμαχήσουν μετά τις εκλογές, αλλά δε φαίνεται ότι θα προκύψει σταθερή κυβέρνηση μετά τις εκλογές.
Υπάρχουν πολλές Αριστερές, στα αριστερά του Δημοκρατικού Κόμματος αλλά είναι κατακερματισμένες. Αυτό είναι και το Ιταλικό δράμα, η κατακερματισμένη Αριστερά. Που αποτρέπει από το να δημιουργηθεί ένα μέτωπο εναντίον της λιτότητας και του νεοφιλελευθερισμού που αντιπροσωπεύουν όλες οι υπόλοιπες δυνάμεις.
Το γιατί συμβαίνει αυτό είναι ένα ερώτημα που το βάζουμε κι εμείς στην Ιταλία. Εμείς σαν «Άλλη Ευρώπη με τον Τσίπρα» - L'Altra Europa con Tsipras- από τότε που δημιουργηθήκαμε το 2013, αγωνιστήκαμε για να ενώσουμε όλα τα τμήματα της Αριστεράς. Κι αυτό ήταν και το πρώτο μήνυμα που μας έδωσε τότε ο Αλέξης Τσίπρας κι αυτή ήταν η παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ στην Ιταλία, να προσπαθήσει να ενώσει όλα τα κομμάτια της Αριστεράς. Ο Πάνος Ρήγας ήρθε πολλές φορές στην Ιταλία να συνδράμει στο να ξεπεράσουμε τις διασπάσεις στην Ιταλική Αριστερά. Εμείς επαναλαμβάναμε πως αν πάμε στις εκλογές κάθε συνιστώσα μόνη της, είναι κλινικά νεκρή, και συνεχίζουμε να το λέμε, αλλά δεν μπορούμε και να εμποδίσουμε τους άλλους να αυτοκτονήσουν.
Κοινωνική κατάσταση στην Ιταλία
Είναι δραματική. Ίσως η Ιταλία, μετά την Ελλάδα , είναι η χώρα που χτυπήθηκε περισσότερο από τη κρίση, ίσως και περισσότερο από την Ισπανία και τη Πορτογαλία. Υπάρχει μία κοινωνική δυσαρέσκεια, γιατί έχει πληγεί και η μεσαία τάξη, εκτός από τα χαμηλά στρώματα, κι αυτό τροφοδότησε την αύξηση των λαϊκισμών και είχαμε μία περαιτέρω άνοδο της δυσαρέσκειας του κόσμου. Κι αυτό θα μπορούσε να βοηθήσει τη δημιουργία μιας πραγματικής Αριστεράς που θα μπορούσε να είναι εναντίον της λιτότητας και του νεοφιλελευθερισμού, εάν είχε μια συνέπεια σε αυτά που υποστηρίζει.
Μεταναστευτικό κι απάνθρωπες πολιτικές - Τι κάνει η ΕΕ;
Αυτή τη περίοδο τη καλοκαιρινή, μέσα στη μεγάλη κοινωνική δυσαρέσκεια, η Δεξιά προσπάθησε να εκμεταλευθεί και το ζήτημα των μεταναστών. Στην Ιταλία δεν έχουμε πλημμύρα μεταναστών, όπως παρουσιάζεται, είναι ελάχιστες δεκάδες χιλιάδες αυτοί που έχουν έρθει κι ακόμη λιγότεροι αυτοί που θέλουν να παραμείνουν. Όμως είχαμε μια τρομακτική εκστρατεία για το φαινόμενο που οδήγησε σε εξαιρετικά αρνητικά αποτελέσματα. Ένα μεγάλο κύμα ξενοφοβίας και ρατσισμού , την επιστροφή στο προσκήνιο νεοφασιστικών και νεοναζιστικών οργανώσεων CazaPound και Forza Nuova.
Το πρόβλημα είναι ότι όχι μόνο τα ΜΜΕ της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς στράφηκαν εναντίον των μεταναστών, αλλά και η κυβέρνηση Τζεντιλόνι με τον υπουργό Εσωτερικών τροφοδότησαν αυτό το κλίμα. Με διοικητικές αποφάσεις εναντίον των ΜΚΟ που διασώζουν τους μετανάστες στη θάλασσα, με συμφωνίες που έκαναν με τις Λιβυκές Πολιτοφυλακές (σσ ένοπλες συμμορίες, φύλαρχοι, τοπικές μαφίες) για να σταματούν και να καταδιώκουν τους πρόσφυγες μέσα στη Λιβυκή έρημο.
Αντί να βρούμε μία λύση για την υποδοχή και κατανομή των μεταναστών σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, προτίμησαν να συμμαχήσουν με τις χειρότερες δυνάμεις στη Λιβύη για να κυνηγάνε τους πρόσφυγες στην έρημο. Αυτό είναι σκάνδαλο. Μεταφέρουν τα σύνορα της Ευρώπης στην υποσαχάρεια Αφρική, είναι η ΕΕ.
Στη Σύνοδο του Παρισιού είδαμε μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες να συνεισφέρουν σε αυτού του είδους τη πολιτική, θα έχουμε πολύ αρνητικά αποτελέσματα, ήδη η έρημος έχει γίνει ένα απέραντο νεκροταφείο, αν μιλάμε για θανάτους στη Μεσόγειο, εκεί έχουμε πολλαπλούς.
Η συνάντηση του Παρισιού πραγματικά υιοθέτησε αυτή τη σκανδαλώδη γραμμή της Ιταλικής κυβέρνησης. Η Ιταλία δυστυχώς απλώνει τα χέρια της στη Λιβύη για να κάνει συμφωνίες με τις χειρότερες δυνάμεις που υπάρχουν στη Λιβύη, είναι οι ίδιοι που ήταν διακινητές, κι αυτούς χρησιμοποιεί τώρα σαν φρουρούς για να εμποδίζουν τους μετανάστες να φτάσουν στην Ευρώπη. Στη Συνάντηση συμμετείχαν τέσσερις χώρες οι οποίες ανέλαβαν μία τεράστια ευθύνη.
Η υποδοχή μεταναστών στην Ελλάδα
Κι εδώ, δε μπορώ να μη κάνω ένα διαχωρισμό για το πως κινήθηκε η ιταλική κυβέρνηση για το θέμα των μεταναστών, και το πως με ένα πολύ θετικό τρόπο κινήθηκε η ελληνική κυβέρνηση.
Μου κάνει μεγάλη εντύπωση γιατί καταρχήν η Ελλάδα έχει υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής, το Γιάννη Μουζάλα ενώ στην Ιταλία το μεταναστευτικό το χειρίζεται ο υπουργός της Αστυνομίας. Και η Ελλάδα κατάφερε, παρ' όλες τις τεράστιες οικονομικές δυσκολίες, να υποδεχθεί με ανθρώπινο πρόσωπο τους μετανάστες, η Ιταλία εφαρμόζει απάνθρωπες πολιτικές.
Σε μας πρέπει να πούμε πως ξεπεράστηκε το όριο ανάμεσα στο ανθρώπινο και το απάνθρωπο, διότι ξέρουμε πολύ καλά πως συμπεριφέρονται στους μετανάστες στα κέντρα υποδοχής στη Λιβύη, τους βασανίζουν, τους βιάζουν, τους ληστεύουν, ακόμη και τους σκοτώνουν. Και τους χρηματοδοτούμε για να κάνουν αυτά τα πράγματα.
«Οι πολίτες της Αριστεράς πρέπει να υψώσουν τη φωνή τους, γιατί εκεί που δεν υπάρχει Αριστερά, εμφανίζονται δυνάμεις της Ακροδεξιάς, ότι χειρότερο υπάρχει», έκλεισε τη συνέντευξη με ένα μήνυμα ο Μάρκο Ρεβέλι.
