Καθημερινά παρακολουθούμε ειδήσεις σκόρπιες που φαινομενικά δεν συνδέονται μεταξύ τους. Ακούμε πυροβολισμούς στην Μανωλάδα με σχεδόν 30 τραυματίες. Πυροβόλησαν μετανάστες εργάτες στα χωράφια φράουλας που ζητούσαν τα δεδουλευμένα τους. Μετά από μερικές μέρες για άλλη μια φορά με τον ίδιο μονότονο τρόπο ακούγαμε για την καταστροφική κατάσταση των ασφαλιστικών ταμείων που καταρρέουν. Τι σχέση όμως μπορεί να έχουν αυτά τα δύο γεγονότα; Γιατί να κάνεις τον κόπο να τα αναφέρεις μαζί; Ο τρόπος που μιλάμε για τον κόσμο γύρω μας, οι λέξεις που χρησιμοποιούμε, οι συσχετίσεις που προσπαθούμε να οικοδομήσουμε ή αποκρύβουμε δεν είναι μικρό πράγμα. Αποτελούν έκφραση συγκεκριμένων αντιλήψεων. Καμία ερμηνεία ποτέ δεν είναι ουδέτερη, ούτε η πρόσληψη της πραγματικότητας διεξάγεται στα πλαίσια ενός ιδεολογικού κενού. Το να προσπαθείς να συσχετίσεις τις δύο παραπάνω «ειδήσεις» κουβαλάει προϋποθέσεις και συνέπειες. Προϋποθέσεις για το πώς προσεγγίζεις και κατανοείς την πραγματικότητα και συνέπειες για την δράση που αναλαμβάνεις για να μετασχηματίσεις αυτή την πραγματικότητα. Σημαίνει ότι έχεις πάρει συγκεκριμένη θέση γιατί «δεν μπορεί κανείς να δει από παντού τα πάντα». Επίσης δεν μπορείς να αποφύγεις το να πάρεις θέση. Έχεις πάρει ήδη θέση αν επιλέξεις να μην μιλήσεις. Έχεις πάρει θέση αν μιλήσεις αναλόγως βέβαια με «το τι θα πεις».
Η βία που ασκήθηκε στους εργάτες γης της Μανωλάδας δεν μπορεί να αποδοθεί απλά σε κάποια συνθήκης τρέλας που υπάρχει στην περιοχή , τη στιγμή που απολαμβάνει την ανοχή της κρατικής εξουσίας. Η επίθεση λαμβάνοντας διαστάσεις εκστρατείας τρόμου, ωφελεί την καπιταλιστική μηχανή καθώς συμβάλλει στην εμπέδωση των σχέσεων εξουσίας.
Στην παρουσίαση της επίθεσης στους εργάτες της Μανωλάδας ακούσαμε πολλές φορές την λέξη συμπλοκή. Μία λέξη που προσπαθεί να μοιράσει ευθύνες στους «ακραίους» που επέλεξαν να συγκρουστούν αντί να δώσουν χώρο στον διάλογο. Δεν ακούσαμε όμως σχεδόν καθόλου ή καθόλου την λέξη απεργία. Τι άλλο όμως μπορεί να είναι μια συγκέντρωση εργατών που διεκδικούν συλλογικά τα δεδουλευμένα τους; Είναι αλήθεια ότι ούτε κάποιο εργατικό κέντρο υπήρχε στην κινητοποίηση τους, ούτε ο Παναγόπουλος παρέδωσε κάποιο ψήφισμα στην βουλή. Αυτό όμως δείχνει απλά πόσο έχουν αλλοιωθεί τα χαρακτηριστικά του οργανωμένου εργατικού κινήματος στο τι σημαίνει απεργία και εργατικός αγώνας χωρίς να μπορεί να αποδείξει τίποτα για την φύση του αγώνα των εργατών της Μανωλάδας.
Η επίθεση στους εργάτες της Μανωλάδας αποτέλεσαν άλλη μια ενοχλητική υπενθύμιση. Το πώς η ανασφάλιστη εργασία αποτέλεσε έναν από τους πυλώνες των χρυσών χρόνων της ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού. Το πώς από τις αρχές τις δεκαετίας του 1990 η εργατική τάξη της Ελλάδας διευρύνθηκε με την είσοδο μεταναστών/τριών που βίωσαν και συνεχίζουν να βιώνουν ένα καθεστώς σκληρής εργασιακής εκμετάλλευσης το οποίο δεν περιορίζεται αλλά συνεχώς διευρύνεται. Το πώς το «καθεστώς Κούνεβα» της εργολαβίας, της εργοδοτικής ασυδοσίας, των 400 ευρώ στην μνημονιακή Ελλάδα από εξαίρεση έγινε κανόνας.
Η κατάρρευση σήμερα, της κοινωνικής ασφάλισης σχετίζεται άμεσα με την γενίκευση της ανασφάλιστης και ελαστικής εργασίας. Την ίδια στιγμή όμως είναι τουλάχιστον αρνητικά τα αντανακλαστικά τόσο του οργανωμένου εργατικού κινήματος όσο και της Αριστεράς. Καμία ουσιαστική οργάνωση για να δοθεί μια πραγματική μάχη στο συγκεκριμένο ζήτημα, ώστε να διεκδικήσουμε να μην υπάρχει εργαζόμενος χωρίς χαρτιά την στιγμή που με επίσημα στοιχεία το 40% των εργαζομένων δουλεύει χωρίς ασφάλεια.
Επιπλέον, όταν καταρρέει οποιαδήποτε δυνατότητα συλλογικής διαπραγμάτευσης, και ο κόσμος της εργασίας βρίσκεται εκτός των ρυθμίσεων της εργατικής νομοθεσίας (σχ. βλ. τροπολογία ΠΑΣΟΚ για την διαμόρφωση του μισθού στους ανέργους στα 490 ευρώ) η εργασία μετατρέπεται σε ιδιωτικό θέμα υπό τον έλεγχο των εργοδοτών, που δημιουργούν τις σύγχρονες φάμπρικες του τρόμου, απλά γιατί «μπορούν».
Χρειάζεται να κατανοήσουμε την κεντρικότητα του συγκεκριμένου αγώνα: «Στις Ενωμένες πολιτείες της Βόρειας Αμερικής παράλυε κάθε αυτοτελές εργατικό κίνημα, όσον καιρό η δουλεία παραμόρφωνε ένα μέρος της δημοκρατίας. Η εργασία των ανθρώπων με λευκή επιδερμίδα δεν μπορεί να χειραφετηθεί εκεί όπου στιγματίζεται η εργασία των ανθρώπων με μαύρη επιδερμίδα. Από τον θάνατο της δουλείας όμως ξεπήδησε αμέσως μια καινούργια ξανανιωμένη ζωή. Ο πρώτος καρπός του εμφυλίου πολέμου ήταν η ζύμωση για το οχτάωρο που με ταχύτητα ατμομηχανής προχωράει από τον Ατλαντικό ως τον Ειρηνικό Ωκεανό, από τη Νέα Αγγλία ως την Καλιφόρνια.» Κ. Μαρξ
Αυτές τις μέρες που οι μετανάστες εργάτες από το Μπαγκλαντές δέχονταν πυροβολισμούς στην Μανωλάδα, στο Μπαγκλαντές κατέρρευσε ένα εργοστάσιο ρούχων με 2 χιλιάδες εργαζόμενους μέσα. Αποτέλεσμα μέχρι στιγμής πάνω από 200 νεκροί και 1000 τραυματίες. Άλλη μία υπενθύμιση ότι μοναδική πατρίδα του κεφαλαίου είναι η εκμετάλλευση. Άλλη μία υπενθύμιση ότι πρέπει να τελειώνουμε με αυτό τον κόσμο και τους εκφραστές του ανεξαρτήτως χρώματος και γλώσσας. Όπως είπαμε και πριν όμως για να δεις έτσι τα πράγματα πρέπει να έχεις πάρει και μία συγκεκριμένη θέση γιατί «δεν μπορεί κανείς να δει από παντού τα πάντα»1.
1«Η αντίληψη αυτή στηρίζεται στο ότι είναι απολύτως απαραίτητο να έχει υιοθετήσει κανείς προλεταριακές ταξικές θέσεις προκειμένου να μπορέσει πολύ απλά να δει και να κατανοήσει τι συμβαίνει σε μια ταξική κοινωνία. Στηρίζεται στην απλή διαπίστωση ότι (...) δεν μπορεί κανείς να δει από παντού τα πάντα. Μπορεί κανείς να διακρίνει την υφή αυτής της συγκρουσιακής πραγματικότητας μόνο αν υιοθετήσει μέσα στην ίδια τη σύγκρουση ορισμένες θέσεις και όχι κάποιες άλλες, διότι το να υιοθετήσει παθητικά κάποιες άλλες θέσεις θα σήμαινε ότι εμπλέκεται στη λογική των ταξικών ψευδαισθήσεων, η οποία πρέπει να ονομασθεί κυρίαρχη ιδεολογία. Φυσικά η προϋπόθεση αυτή αντιτίθεται σε ολόκληρη τη θετικιστική παράδοση - μέσω της οποίας η αστική ιδεολογία ερμηνεύει την πρακτική των φυσικών επιστημών (...) Ουσιαστικά, σε ολόκληρο το έργο του ο Μαρξ δεν λέει τίποτε διαφορετικό. Όταν γράφει στον επίλογο του Κεφαλαίου ότι αυτό το έργο 'εκπροσωπεί το προλεταριάτο' εξηγεί σε τελική ανάλυση ότι πρέπει να υιοθετήσει κανείς τις θέσεις του προλεταριάτου για να γνωρίσει το κεφάλαιο» Λ. Αλτουσέρ