Το μεγάλο ζήτημα δεν είναι γιατί ο Σαμαράς απουσίασε από τη Βουλή στην ψήφο εμπιστοσύνης. Ούτε για ποιο λόγο επέλεξε τον Βορίδη ως αντικαταστάτη του. Το μεγάλο ζήτημα είναι γιατί όταν ακούμε τον Βορίδη (όσοι λίγοι τέλος πάντως μπήκαμε στον κόπο να παρακολουθήσουμε τη χτεσινή συζήτηση) δεν βρίσκουμε ότι έχει την παραμικρή διαφορά από οποιοδήποτε άλλο κυβερνητικό ιθύνοντα, είτε αυτός ανήκει στη ΝΔ είτε στο ΠΑΣΟΚ.
Ο ευπροσήγορος Βορίδης, αφού ως νέος κυνήγαγε τους κομμουνιστοσυμμορίτες με το τσεκούρι, μεγαλώνοντας έπιασε το νόημα της σύγχρονης ευρωπαϊκής πολιτικής –πιθανόν να διάβασε και Φουκό. Στη σύγχρονη Ευρώπη αν είσαι χαμογελαστός, έχεις ωραία χωρίστρα, φοράς γραβάτα και έχεις καλούς τρόπους, μπορείς να εκφράζεις την πλέον ακραία αντιδραστική άποψη χωρίς να θεωρείσαι ακραίος και αντιδραστικός. Ο Βορίδης ούτε απαρνήθηκε το νεοφασιστικό παρελθόν του ούτε ποτέ διαφοροποιήθηκε από τις ανοιχτά ακροδεξιές και ρατσιστικές απόψεις που εξέφραζε ως αρχηγός του Εθνικού Μετώπου ή ως ηγετικό στέλεχος του ΛΑΟΣ. Απλώς εκφράζεται με «τηλεοπτικό» τρόπο και ακολουθεί το βασικό κανόνα της κυρίαρχης πολιτικής της εποχή μας: Για να θεωρείσαι αποδεκτός πρέπει να δηλώνεις μετριοπαθής και να φαίνεσαι διαλλακτικός, ασχέτως αν στην πραγματικότητα υποστηρίζεις με αδιαλλαξία μια εξτρεμιστική πολιτική ατζέντα. Στην χωρίστρα και το χαμόγελο κρίνονται όλα…
Όπως είναι προφανές, η ένταξη του Βορίδη στο χώρο της (επικοινωνικής) «μετριοπάθειας» έχει δύο όψεις. Διότι και αυτός φόρεσε το πιο αστραφτερό χαμόγελό του, αλλά και ο χώρος της «μετριοπάθειας» διάνυσε μεγάλη, πολύ μεγάλη απόσταση στην κατεύθυνση των απόψεων του Βορίδη. Αυτό που στη Γαλλία ονομάζουν «λεπενοποίηση» της παραδοσιακής Δεξιάς και της νεοφιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας, δεν είναι παρά η υιοθέτηση από τα υποτιθέμενα «κεντρώα» κόμματα της ατζέντας της άκρας Δεξιάς. Από τη μετανάστευση έως την αστυνόμευση, και από την κατασυκοφάντηση του συνδικαλισμού έως την αναθεώρηση της Ιστορίας, θέσεις που στη δεκαετία του ’90 θεωρούνταν εξωφρενικά ακραίες, σήμερα αποτελούν μέρος των κυβερνητικών πολιτικών στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Ας αναλογιστούμε μόνο ότι η ανύψωση φρακτών στα σύνορα καθώς και η δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών ήταν βασικά αιτήματα του γερμανικού ναζιστικού κόμματος NPD στη δεκαετία του ‘90.
Ο λεγόμενος χώρος της «μετριοπάθειας» είναι μια προσηνής ακροδεξιά που τηρεί όλους τους κανόνες της αστικής ευπρέπειας στην εφαρμογή της πιο εξτρεμιστικής αντικοινωνικής πολιτικής. Η εντυπωσιακή ανέλιξη του Βορίδη δεν κάνει σε κανέναν εντύπωση γιατί ο πολιτικός λόγος του δεν διαφέρει από αυτόν των υπολοίπων μνημονιακών αξιωματούχων Για την ακρίβεια, όλοι οι υπόλοιποι ασπάζονται πλέον όσα ο ίδιος υποστήριζε χρόνια πριν. Με τις ιδέες του να ηγεμονεύουν στο κυβερνητικό μπλοκ, ο Μάκης εξελίσσεται στον άνθρωπο της εποχής μας.
