Με το σύνθημα "σύγκρουση μέχρι τέλους", η κυβέρνηση Σαμαρά επιτίθεται, όχι βέβαια στους διεθνείς τοκογλύφους, ούτε στους φοροδιαφεύγοντες πλουσίους, αλλά στους εργαζόμενους που αντιδρούν στο Μνημόνιο, δηλαδή στην παραπέρα εκπτώχευσή τους. Αφορμή στάθηκε η απεργία των εργαζομένων στο μετρό, ώστε η θεωρία περί συντεχνιών να επανέλθει απειλητικά στον δημόσιο λόγο της τρικομματικής κυβέρνησης. Αν κρίνουμε από την έκταση των οριζόντιων περικοπών, που επί τρία χρόνια έχουν οδηγήσει σε μείωση κατά 30% του εισοδήματος των πολιτών, τότε δεν πρόκειται για σύγκρουση με τις συντεχνίες, αλλά με το σύνολο της κοινωνίας.
Στο 28,5% έχει φτάσει η ανεργία στο Λεκανοπέδιο και, σύμφωνα με τις προβλέψεις της Citigroup, το 2014 θα εκτιναχθεί πανελλαδικά στο 34,8%. Περίπου 400.000 νοικοκυριά δεν έχουν ούτε έναν εργαζόμενο, δηλαδή πνίγονται στην απελπισία. Με δεδομένο τον αποκλεισμό των γυναικών από την εργασία, το προφίλ του άνεργου ολοένα και εντοπίζεται στον 35άρη με οικογένεια, δηλαδή με βρέφη ή μικρά παιδιά. Η κατάρρευση των κοινωνικών δομών, όπως οι βρεφονηπιακοί σταθμοί, καθιστά εφιαλτικό το αδιέξοδο. Ήδη παρατηρούνται και θάνατοι παιδιών από ασιτία, ενώ αυξάνονται τα περιστατικά απόπειρας αυτοκτονίας ή ιδεασμού για αυτοκτονία.
Αυτή την πραγματικότητα δεν μπορεί να ρετουσάρει η επικοινωνιακή επίθεση του χαλκείου του Μαξίμου. Μπορεί η εκταμίευση της δόσης να δημιούργησε ελπίδα σε ορισμένα κοινωνικά στρώματα για κάποιου είδους ανάκαμψη -εξέλιξη που οδηγεί στην ανάσχεση της δημοσκοπικής κατρακύλας της κυβέρνησης-, αλλά η πραγματικότητα είναι ισχυρότερη από την προπαγάνδα. Η εφαρμογή των μέτρων, που επιδεινώνουν την ύφεση, επαναφέρει στο δημόσιο πεδίο την κοινωνική απόγνωση που επί δύο μήνες είχε επιστρέψει στις παρέες και τις ιδιωτικές συζητήσεις. Η κοινωνία έχει ανάγκη την ελπίδα. Προς στιγμήν κάποια κοινωνικά στρώματα πίστεψαν ότι μπορεί να υπάρξει έστω αμυδρή σταθεροποίηση της οικονομίας. Διαψεύδονται τώρα. Η λαϊκή δυσφορία και η οργή θα αποδειχθούν πιο απειλητικές για την κυβέρνηση.
Αν, λοιπόν, ο Σαμαράς έχει την αυταπάτη ότι οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες είναι μόνοι και απομονωμένοι, θηράματα του ανελέητου πολέμου του κοινωνικού αυτοματισμού, σκοτεινές φιγούρες απέναντι στους τηλεθεατές των καναλιών διαπλοκής και όχι πολίτες με επείγοντα προβλήματα τα οποία εξαπλώνονται σε ολόκληρη την κοινωνία. Αν ο Σαμαράς πιστεύει ότι μετά τη δίμηνη αμηχανία της κοινωνίας, οι απεργίες αυτών των ημερών συνιστούν μάχες οπισθοφυλακών, διαβάζει λάθος και, τελικά, εις βάρος του. Η κοινωνία, με τον δικό της ρυθμό, επανακάμπτει και καθιστά σαφές ότι ο πολιτικός διπολισμός ανάμεσα στη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ (καθώς το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου και η ΔΗΜ.ΑΡ. είναι σκιές από κομπάρσους) δεν είναι μια στείρα κομματική αντιδικία, αλλά αντικατοπτρίζει βαθιές κοινωνικές - ταξικές αντιθέσεις, καθρεφτίζει κοινωνικές αγωνίες.
Αυτή την πραγματικότητα πιστοποιούν και οι δημοσκοπήσεις, στις οποίες δεν επιβεβαιώνονται τα σχέδια των μνημονιακών δυνάμεων να ανακόψουν την πορεία προς τη δημοκρατική ανατροπή, παρά τη στασιμότητα των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ, που παραμένουν ωστόσο σε υψηλά επίπεδα. Στις δημοσκοπήσεις, που γίνονται στην καλύτερη στιγμή μετά τις εκλογές για τον Σαμαρά, η Ν.Δ. δεν παίρνει σαφές προβάδισμα, αλλά καθηλώνεται σε πρωτοδεύτερη θέση. Ο Σαμαράς, αν και πρωθυπουργός, παραμένει λιγότερο κατάλληλος για πρωθυπουργός έναντι του "κανένα". Και, το κυριότερο, τα τρία συγκυβερνώντα κόμματα αθροίζουν ποσοστό μικρότερο εκείνου του αθροίσματος των ποσοστών που πήραν στις εκλογές. Ο Σαμαράς "κλέβει" ψήφους από το ΠΑΣΟΚ, αλλά χάνει προς πολλές κατευθύνσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει την εύλογη αξίωση των πολιτών να οργανώσει με αποτελεσματικότητα και πειστικότητα τη μετάβαση προς μια κυβέρνηση με πυρήνα την Αριστερά, προς μια κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας.
Με τον αυταρχισμό, που ξεκινά με την "ανακατάληψη των πόλεων", τον ρατσιστικό "Ξένιο Δία" και τα βασανιστήρια στη ΓΑΔΑ και επεκτείνεται στην επιστράτευση απεργών και την υπονόμευση του δικαιώματος στην απεργία, δεν μπορεί να σταθεί η κυβέρνηση. Η ίδια η πολιτική της παράγει πολιτική αστάθεια και καθιστά ενεργό ακόμη περισσότερο το αίτημα της δημοκρατικής ανατροπής. Η ανάδυση και πάλι του λαϊκού παράγοντα αποτελεί συνθήκη ακύρωσης της εικονικής πραγματικότητας που θέλει να σκηνοθετεί ο Σαμαράς με τα χαλκεία του Μαξίμου και τις μαριονέτες των δελτίων των 8. Μόνος σύμμαχος του Σαμαρά παραμένει ο σχετικά ήπιος χειμώνας, που καθιστά, προς το παρόν, το ψύχος λιγότερο επώδυνο για τους πολίτες.
Τα όσα ζούμε αυτές τις μέρες θα έχουν συνέχεια με συνολικές κινητοποιήσεις, που θα αποκτούν ολοένα και περισσότερο συνολικό πολιτικό χαρακτήρα. Δεν πρόκειται για μάχες οπισθοφυλακών, αλλά για μάχη επιβίωσης της κοινωνίας. Στη μάχη αυτή, δίπλα στον κεντρικό πολιτικό στόχο της κατάργησης του νεκρού Μνημονίου, αποκτά σημασία η προβολή συγκεκριμένων εναλλακτικών πολιτικών, αλλά ακόμη και η προώθηση "μικρών στόχων", που ανακουφίζουν τον λαϊκό πόνο.
