Εχει πολλά τέτοια απίθανα και απίστευτα η μεταπολιτευτική ιστορία μας. Αλλά πολλά είναι και τα πέναλτι στα οποία έχει υποπέσει η σημερινή κυβέρνηση, στα περίπου τριάμισι χρόνια που γεύεται την εξουσία, και μάλιστα σε μιντιακό περιβάλλον σχεδόν ειδυλλιακό μέχρι πρότινος. Κι αν δεν ξέραμε ότι το κοντράρισμα ανάμεσα στον ερυθρόλευκο Γκονζάλο Αβιλα και στον τριφυλλοφόρο Φώτη Ιωαννίδη, στη λήξη και των καθυστερήσεων, ήταν απλώς η θρυαλλίδα, θα λέγαμε ότι πρέπει εφεξής να υπολογίζουμε και τις σοβαρότατες παρενέργειες της συγκεκριμένης φάσης ανάμεσα στα απίθανα και απίστευτα του πολιτικού μας βίου.

Ας αφήσουμε τα πέναλτι της πανδημίας, της ακρίβειας, της απανθράκωσης των δασών σε Εύβοια και Αττική, των αμέτρητων απευθείας αναθέσεων, των μετακλητών στρατιών, του αθάνατου «σκόιλ ελικίκου», της περιφρόνησης προς τις ανεξάρτητες Αρχές, της αντιμεταναστευτικής δράσης, της λίστας Πέτσα, του ερίφη Πάτση κτλ. Και ας περιοριστούμε στα πέναλτι στο γήπεδο των υποκλοπών. Είναι πέναλτι ή όχι να επικαλύπτεται η παρακολούθηση του κ. Νίκου Ανδρουλάκη από το κακόβουλο λογισμικό με την «επισύνδεσή» του από την ΚΥΠ; Είναι πέναλτι ή όχι να ανακαλύπτεται κατεστραμμένος ο φάκελος του κ. Ανδρουλάκη; Είναι πέναλτι ή όχι να ενοχλούνται οι εισαγγελείς όχι από την αντισυνταγματική και αντιδημοκρατική παρακολούθηση πολιτικών και δημοσιογράφων, αλλά από τη διαρροή των σχετικών στοιχείων;

Είναι πέναλτι ή όχι η ασυλία που προσφέρεται στους εισαγωγείς και εμπόρους του Predator; Η μονότονη επίκληση του απορρήτου; Η συγκαλυπτική εξεταστική επιτροπή της Βουλής; Η πρωθυπουργική περιφρόνηση προς την PEGA; Οι «εξηγήσεις» διά συνεντεύξεως και όχι στο Κοινοβούλιο; Και η πιο στημένη διαιτησία δύσκολα δεν θα τα σφύριζε.