«Το ζήτημα της μεταφοράς των μαθητών έγινε πια έκτακτη ανάγκη και σήμερα συζητάμε για τη μεταφορά διακοσίων χιλιάδων μαθητών, σε μια κοινωνία της κρίσης, του χρέους, του μνημονίου, με μια αδυνατισμένη τώρα οικογένεια, σε μία καθημαγμένη κυριολεκτικά κοινωνία, με ανεργία, με το όριο της φτώχειας να το έχουν περάσει όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού, δηλαδή το «κάτω από το όριο της φτώχειας» να γίνεται πια πλειοψηφία.

Συγχωνεύσεις, καταργήσεις σχολείων, αποχωρήσεις εκπαιδευτικών, μη διορισμοί–διακόσιοι όλοι και όλοι σε όλη την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια- και έρχεται και το πρόβλημα της μεταφοράς και αύριο της προωθούμενης μη μεταφοράς.  Όλα αυτά σημαίνουν φραγμούς στη μόρφωση και μαθητική διαρροή, η οποία υπήρχε και τώρα θα ενισχυθεί.»

Παράλληλα τόνισε «την ανάγκη  να βρεθεί άμεση γενική λύση και, δεύτερον, θεσμική κατοχύρωση και οριστική λύση και πως το νομοσχέδιο που ήρθε στη Βουλή και συζητείται δεν δίνει ουσιαστικές και οριστικές λύσεις αλλά απλά  μεταφέρει  την αρμοδιότητα χωρίς πόρους  και χωρίς να εξηγεί πως θα βρεθούν οι πόροι. Αυτό δεν το απάντησε κανείς. Η μείωση των δαπανών δεν αφήνει καμία προοπτική για λύση και η ανάθεση χωρίς όρους και διαγωνισμούς –αυτό που προβλέπεται, που δίνει τώρα τη δυνατότητα το νομοσχέδιο- θα δημιουργήσει νέα προβλήματα».