Αυτή τη φορά η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται σαν φάρσα, αλλά σαν τραγωδία. Η επαπειλούμενη ανάφλεξη στην περιοχή, εξαιτίας της επιλεκτικής ευαισθησίας της Δύσης, θέτει σε σοβαρό κίνδυνο την ασφάλεια της χώρας μας και την ειρήνη της περιοχής, επιβεβαιώνοντας με τον πιο δραματικό τρόπο την υφιστάμενη ουσιαστική απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας.

Η χρήση χημικών είναι απολύτως καταδικαστέα, είτε αυτά ρίχνονται εναντίον αμάχων είτε σε πεδία πολεμικών συρράξεων. Ωστόσο η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να πάψει να παίζει με τη φωτιά. Δεν μπορεί από τη μια να ισχυρίζεται ότι επιθυμεί πολιτική λύση και από την άλλη να παρέχει διευκολύνσεις σε στρατιωτικές επιχειρήσεις μέσω της Βάσης της Σούδας και του αεροδρομίου της Καλαμάτας, τη στιγμή μάλιστα που και αυτός ακόμη ο Γ.Γ. του ΝΑΤΟ δεν βλέπει να έχει ρόλο αυτός ο σχηματισμός σε μια διεθνή αντίδραση. 

Ενώ, υπό το βάρος της αντίδρασης της κοινής γνώμης στις ΗΠΑ, ο Ομπάμα υποχρεώνεται να παραπέμψει στο Κογκρέσο το θέμα της επίθεσης στη Συρία, ο Αντώνης Σαμαράς αποφεύγει… δημοκρατικότατα τη σύγκληση της Βουλής για ένα τέτοιας ζωτικής σημασίας ζήτημα. Ας ξανασκεφτεί, όσο είναι καιρός, τις ευθύνες του απέναντι στην πατρίδα μας και στο λαό της. Δεν μπορεί μια σαφώς μειοψηφική κυβέρνηση, όπως αυτή της Ν. Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, να σύρει τη χώρα σε μια τέτοια περιπέτεια. 

Η απάντηση της Ελλάδας δεν μπορεί παρά να είναι ένα καθαρό και δυνατό ΟΧΙ στους σχεδιασμούς των δυτικών «γερακιών» και του… νομπελίστα ειρηνοποιού Ομπάμα. Και αν η ελληνική κυβέρνηση δεν τολμά να αρθρώσει αυτό το ΟΧΙ, τότε είναι χρέος των ίδιων των Ελλήνων να το πράξουν.