Η καλύτερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης δεν είναι σε καμία περίπτωση. Είναι η πιο συγκλονιστική όμως. Μέσα σε λιγότερα από τέσσερα χρόνια έχουν καταφέρει να εμπλακούν σε απανωτά σκάνδαλα, έναν πόλεμο, τη διάλυση των διπλωματικών σχέσεων με τρεις χώρες, να δημιουργήσουν ένα τεράστιο χρέος και να γελοιοποιήσουν κάθε αρχή Δημοκρατίας.
Λέγαμε παλιότερα -όχι πολύ παλιότερα, πριν τις εκλογές του 2015- ότι «βρίσκονται σε πανικό». Ότι είναι τόσο θρασείς και χυδαίοι επειδή βρίσκονται σε πανικό. Τώρα δεν ξέρω τι ακριβώς μπορούμε να πούμε πια. Είναι ικανοί να νιώσουν πανικό μέσα σε όλη τους αυτή την αλαζονεία;
Βέβαια, τις τελευταίες μέρες μπορούμε να τους αναγνωρίσουμε ότι βρίσκονται σε πένθος. Αν μη τι άλλο, τόσοι και τόσες παραβρέθηκαν στην κηδεία του έκπτωτου Γλύξμπουργκ.
Τώρα έχουμε δύο καταπληκτικές νέες εξελίξεις: τα κυβερνητικά στελέχη που παρέλασαν στη Μητρόπολη να κλάψουνε τον τέως και το μείζον ζήτημα της υπόθεσης του στρατηγού Φλώρου. Όλα αυτά εν καιρώ Δημοκρατίας.
Σκέφτομαι τον Οικονόμου - τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, όχι τον δημοσιογράφο που ανησυχούσε τι θα πούμε του Καρόλου άμα δει το Τατόι να κηδεύει τον έκπτωτο με λεφτά από την οικογενειακή τους τσέπη και όχι από του κράτους. Ο Οικονόμου αυτές τις μέρες πρέπει να δυσκολεύεται πάρα πολύ. Είναι, ούτως ή άλλως, δύσκολο να πρέπει διαρκώς να δικαιολογείς πράγματα που δεν έχουν εξήγηση, όπως για παράδειγμα πόσο μας κόστισε η φιέστα στη Μητρόπολη, η φιλοξενία όλων των βασιλέων και των συμπαρομαρτούντων τους, γιατί τους εξέθεσαν έτσι οι υπουργοί τους και τα λοιπά αυτά από τη μία, και γιατί ο πρωθυπουργός προσπαθεί να κόψει κάθε σχετικά συμπαθητική επαφή του με τις Ένοπλες Δυνάμεις από την άλλη.
Το ξέραμε ότι δεν είναι φλογεροί εραστές της Δημοκρατίας άπαντες εκ της κυβερνήσεως, αλλά αυτό το φλερτ με τους βασιλόφρονες από τη μία και αυτή η καταφρόνια των Ενόπλων Δυνάμεων από την άλλη θυμίζουν λίγο περίεργες εποχές. Όχι πολύ δημοκρατικές.
Τέλος πάντων, μπορεί να έχουν καταφέρει το ακατόρθωτο: να φτάσουν σε επίπεδα επικινδυνότητας δυσανάλογα της Μεταπολίτευσης. Αλλά αυτά συμβαίνουν όταν διαλέγεις για συμμάχους σου αυτό που κάποτε λέγαμε παρακράτος, νεοφασισμό, χουντικούς, Ακροδεξιά.
