Με αφορμή τη συμπλήρωση επτά χρόνων από την ανακάλυψη του πτώματος του μικρού Αϋλάν Κούρντι σε τουρκική ακτή, στις 2 Σεπτεμβρίου 2015 και του παγκόσμιου κύματος συμπόνοιας και πένθους που την ακολούθησε, η γαλλική εφημερίδα φιλοξενεί άρθρο της Μαρίας Μαλαγαρδή που διερευνά την αλλαγή της κοινής γνώμης αλλά και της ελληνικής μεταναστευτικής και προσφυγικής πολιτικής στο διάστημα που μεσολάβησε από το 2015 μέχρι τον πρόσφατο θάνατο της Μαρίας, της 5χρονης Σύριας, στη νησίδα του Έβρου.
Το άρθρο θυμίζει την παγκόσμια θλίψη, το πένθος, τις εκδηλώσεις συμπόνοιας για το θάνατο του μικρού Αϋλάν. Η εικόνα του τρίχρονου αγοριού, που είχε βρεθεί νεκρό σε μια τουρκική ακτή μετά το ναυάγιο της βάρκας που έφερνε την οικογένειά του μαζί με άλλους πρόσφυγες στην Ελλάδα, είχε γίνει viral, είχε δώσει αφορμή για σκίτσα, ποιήματα, είχε αναπαραχθεί με πολλούς τρόπους στον διεθνή Τύπο, εξαναγκάζοντας κατά κάποιον τρόπο τότε την Άνγκελα Μέρκελ και τον Φρανσουά Ολάντ να δηλώσουν ότι οι χώρες τους θα αναλάβουν το μερίδιό τους στις μετεγκαταστάσεις προσφύγων.
Αυτές οι υποσχέσεις, σχολιάζει η δημοσιογράφος, μοιάζουν πολύ μακρινές, σαν να ανήκουν σε μια άλλη εποχή, προϊόν μιας μακρινής και ξεχασμένης ευαισθησίας. Ακόμη κι όταν η εικόνα του νεκρού κοριτσιού κυκλοφόρησε στα κοινωνικά δίκτυα, οι αντιδράσεις δεν είχαν καμία σχέση μ' εκείνες του 2015, το βλέμμα της κοινωνίας έχει πλέον αλλάξει.
Η Μ. Μαλαγαρδή αναρωτιέται τι συνέβη μεταξύ 2015 και 2022, και πώς είναι δυνατόν ο θάνατος ενός 5χρονου κοριτσιού σήμερα να μην προκαλεί αντίστοιχες, σε συνθήκες που εύκολα θα μπορούσε και να είχε αποφευχθεί, αν Ελλάδα και Τουρκία είχαν προσφέρει στους πρόσφυγες έγκαιρα βοήθεια. Και όχι μόνον αυτό, αλλά, όπως σχολιάζει η δημοσιογράφος «η ελληνική κυβέρνηση άφησε μια μικρή Σύρια να πεθάνει, αμφισβητώντας το όνομά της, ακόμη και την ύπαρξή της».
Το άρθρο αποδίδει βαριές ευθύνες στην ελληνική κυβέρνηση που «υπηρετώντας εμμονικά τη στρατική της των συστηματικών απωθήσεων προσφύγων, των εντελώς παράνομων push-backs, αρνήθηκε εξοργιστικά την παρουσία της ομάδας των προσφύγων στη νησίδα».
Οι αιχμές της δημοσιογράφου στρέφονται ονομαστικά τόσο στον υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής Νότη Μηταράκη, και ιδίως στις απειλές του να προσφύγει στη δικαιοσύνη κατά του δημοσιογράφου του Spiegel Γιώργου Χρηστίδη, όσο και στον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, τον οποίο κατηγορεί για τη μέγιστη ύβρι που διέπραξε, στην πρόσφατη ομιλία του στη Βουλή, κατά την οποία αρνήθηκε, με προσποιητή αγανάκτηση, το όνομα της μικρής Μαρίας, ισχυριζόμενος ότι «ξαναβαφτίστηκε» προκειμένου να προκαλέσει τη συμπόνοια από πολιτικούς αντιπάλους, αλληλέγγυους και ΜΚΟ. Στην προσπάθεια του πρωθυπουργού να εξασφαλίσει τη στήριξη της ξενοφοβικής ακροδεξιάς εν μέσω του σκανδάλου του ελληνικού Watergate αποδίδει το άρθρο τη μισαλλόδοξη και ρατσιστική στάση της ελληνικής κυβέρνησης, επικρίνοντας ταυτόχρονα και την απουσία αντιδράσεων από τους Ευρωπαίους ηγέτες.
Για μια φορά ακόμη, ο ξένος Τύπος παρουσιάζει τη χώρα μας με μελανά χρώματα και καταγγέλει την ακροδεξιάς κοπής, ρατσιστική, μισαλλόδοξη μεταναστευτική πολιτική της, την υποχώρηση της συμπόνοιας αλλά και του κράτους δικαίου, των δημοκρατικών και ανθρωπιστικών αρχών.
«Η άρνηση του ονόματος» καταλήγει το άρθρο, «είναι η ύψιστη ύβρις και προσβολή στη μνήμη των χαμένων παιδιών» στα σύνορα της Ευρώπης.
