Δεν ήταν ανάγκη να διαβάσουν Αίσωπο ή κάποιον άλλον διδακτικό παραμυθά οι του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ για να πληροφορηθούν πως οι λυκοφιλίες είναι πράγμα επικίνδυνο, καθότι ύπουλες· οι πράσινοι άλλωστε έχουν ιδίαν πείραν, από τις λυκοφιλίες στις οποίες παγίδευαν επί δεκαετίες τους μικρότερους του χώρου τους. Εύκολο θα τους ήταν πάντως ν’ ανοίξουν ένα λεξικό, λ.χ., το Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής του Ιδρύματος Τριανταφυλλίδη, για να δουν τι πάει να πει «λεόντειος εταιρεία». Αμέσως θα κατανοούσαν πως είναι ίδια κι απαράλλαχτη με αυτή που συνέστησαν οι δυο τους, ως αδύναμοι, με τον αριθμητικώς ισχυρό, τη Ν.Δ. Ο επικεφαλής της οποίας, όπως τουλάχιστον γράφουν στα ιντερνετικά χαρακώματά τους κάποιοι γνώριμοί του, αν όχι σύμβουλοί του, ονειρεύεται την ίδρυση νέου κόμματος που θα αντικαταστήσει το αθεράπευτα φθαρμένο κόμμα το οποίο τώρα διευθύνει, και που φαίνεται ότι ακόμα δεν κατάφερε να το(ν) νιώσει δικό του. Οδεύουμε προς μία επιπλέον «υπέρβαση»;

Ιδού το κρίσιμο λήμμα: «Λεόντειος εταιρεία: Συμφωνία με τελείως άνισους όρους, κατά την οποία ένας ή περισσότεροι εταίροι συμμετέχουν μόνο στις ζημιές και αποκλείονται από τα κέρδη». Σαν να περιγράφεται η τρικυβέρνηση. Λέων βεβαίως είναι ο κ. Σαμαράς, ως αρχηγός του πρώτου κόμματος αλλά και λόγω παραστήματος. Τους άλλους δύο εταίρους πώς να τους πει κανείς; Σκύμνους; Λεοντιδείς; Δεν προκύπτει. Αλλά ούτε και το «αμνοί» φαίνεται να ταιριάζει, μια και το «αμνός» έρχεται στο μυαλό μας συνοδευόμενο πάντοτε από το «άμωμος» («και ως αμνός άμωμος...»). Και άμωμοι στην πολιτική δεν υπάρχουν. Οπωσδήποτε, άμωμο δεν είναι το ΠΑΣΟΚ, κανενός αρχηγού το ΠΑΣΟΚ, από τον Ανδρέα έως σήμερα.

Οσο για τη ΔΗΜΑΡ, θα το έχουν σίγουρα συνειδητοποιήσει τα στελέχη της ότι φθείρεται καθημερινά (ακόμα και ερήμην των προθέσεών τους) το μεγάλο ηθικό πλεονέκτημα που διέθεταν έναντι της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ πριν αποφασίσουν να συγκυβερνήσουν. Ηταν εξαρχής πρόδηλο ότι εντάχθηκαν υπό όρους λεοντείου εταιρείας. Θα το κατάλαβαν άλλωστε, και με τον πιο οδυνηρό τρόπο, με το τελεσίγραφο του πρωθυπουργού, που κήρυξε το τέλος των διαπραγματεύσεων με την τρόικα ενόσω οι ίδιοι συσκέπτονταν με θέμα τις διαπραγματεύσεις. Κρατούσαν μάλιστα στο χέρι τους το κείμενο της προγραμματικής συμφωνίας των τριών. Ο λέων εταίρος τους, όμως, φρόντισε να το (ξε)χάσει εξαρχής, όπως άλλοι χάνουν σιντί. Αν απαντούσαν όπως ο λύκος στην επί δώματος ασφαλισμένη έριφο, με το διάσημο «Ου συ με λοιδορείς, αλλ’ ο τόπος», θα επιστρέφαμε στον Αίσωπο.

Δεν υπάρχει ωστόσο λόγος να νιώθει όντως λέων ο κ. Σαμαράς. Το τελεσίγραφο που εξαπέλυσε κατά των κυβερνητικών εταίρων του το εξαπέλυσε σαν μεσολαβητής ή ταχυδρόμος. Ηταν το τελεσίγραφο που είχε πλήξει πρώτα τον ίδιον, σαν ανήμπορο πρωθυπουργό, εκσφενδονισμένο από τους τροϊκανούς «εταίρους». Γιατί και με αυτούς, λεόντειο εταιρεία έχουμε συμπήξει.