Ο συγγραφέας ήταν γαμπρός του Καρλ Μαρξ καθώς είχε παντρευτεί τη θυγατέρα του Λάουρα, μαζί με την οποία αυτοκτόνησε το 1911 για να αποφύγουν τα γηρατειά. Το μικρό αυτό βιβλίο (που εκδόθηκε το 1880) προκάλεσε αμηχανία στους σοσιαλιστές και τους δίχασε καθώς πήγαινε κόντρα στα συνθήματα των εργατικών αγώνων της εποχής εκείνης, αλλά και γιατί άλλοι έκριναν ότι εναντιωνόταν στους εργατικούς αγώνες (που εστιάζονταν στην εξασφάλιση δουλειάς για τους εργάτες) και άλλοι ενθουσιάστηκαν με τον ριζοσπαστικό τρόπο με τον οποίο αξίωνε «ανθρώπινη ζωή» για τον εργάτη. 
Ένα κείμενο που θεωρείται πια κλασικό, με ιδιαίτερο ιστορικό πλούτο, στο οποίο ο Λαφάργκ παρουσιάζει μια κοινωνική, οικονομική και διανοητική μονογραφία, απομυθοποιώντας την εργασία και την αξία της για την κοινωνία και τον άνθρωπο. Στο πρώτο κιόλας κεφάλαιο, ο Λαφάργκ διαπιστώνει με έκπληξη την ύπαρξη της «παράξενης αυτής τρέλας», δηλαδή της αγάπης της εργατικής τάξης για την εργασία, περιγράφοντάς την ως «αιτία εκφυλισμού του πνεύματος, κάθε οργανικής δυσμορφίας».

«Στην καπιταλιστική κοινωνία, η εργασία είναι η αιτία κάθε πνευματικού εκφυλισμού και κάθε σωματικής παραμόρφωσης […] Το προλεταριάτο, η μεγάλη τάξη που περιλαμβάνει όλους τους παραγωγούς των πολιτισμένων εθνών, η τάξη που, απελευθερώνοντας τον εαυτό της, θα απελευθερώσει την ανθρωπότητα από τη δουλική εργασία και θα καταστήσει το ανθρώπινο ζώο ελεύθερο ον, το προλεταριάτο ακριβώς αφέθηκε να διαφθαρθεί από το δόγμα της εργασίας, προδίδοντας τα ένστικτά του και αγνοώντας την ιστορική του αποστολή. Σκληρή και τρομερή υπήρξε η τιμωρία του. Όλες οι ατομικές και κοινωνικές δυστυχίες γεννήθηκαν από το δικό του πάθος για την εργασία».