to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Λ. Φεραγιόλι: Αγώνας για μια εναλλακτική Αριστερά, εκπρόσωπο του κοινωνικού «Όχι»

Την ανάγκη μιας νέας εναλλακτικής Αριστεράς για να εκφράσει το κοινωνικό «Όχι» στο Ρέντσι και το νεοφιλελευθερισμό, υπογράμμισε ο Λουίτζι Φεραγιόλι στη συγκέντρωση των ενωτικών ψηφοδελτίων της Αριστεράς στις τελευταίες δημοτικές εκλογές που πραγματοποιήθηκε στη Ρώμη την Κυριακή 11 Δεκεμβρίου


Την ανάγκη μιας νέας εναλλακτικής Αριστεράς για να εκφράσει το κοινωνικό «Όχι» στο Ρέντσι και το νεοφιλελευθερισμό, υπογράμμισε ο Λουίτζι Φεραγιόλι στη συγκέντρωση των ενωτικών ψηφοδελτίων της Αριστεράς στις τελευταίες δημοτικές εκλογές που πραγματοποιήθηκε στη Ρώμη την Κυριακή 11 Δεκεμβρίου και τα οποία πρωτοστατούν της πρωτοβουλίας για τη δημιουργία ενός ενωτικού πολιτικού υποκειμένου της Αριστεράς στην Ιταλία.

Τα τελευταία 25 χρόνια έχουν προσπαθήσει να μετατοπίσουν την ευθύνη για την ανικανότητα της πολιτικής τάξης μας στο Σύνταγμα. Ήδη αυτό θα έπρεπε να αποτελέσει μια ένδειξη, την ανάγκη να ενισχυθεί ώστε να μην επαναληφθούν άλλες επιθέσεις στο άρθρο 138 του Συντάγματος. Να προβλέπονται τουλάχιστον τα δύο τρίτα για τυχόν αλλαγές του και την ανάγκη για μικρές μόνο αλλαγές που να μπορούν να δημιουργήσουν ομογενείς αρχές, αντί στρεβλωμένων, ψευδεπίγραφων και ετερογενών αρχών, όπως με αυτή την εκλογική εκστρατεία για το δημοψήφισμα.

Η δεύτερη ανακάλυψη είναι ακόμα πιο σημαντική. Είναι η ανακάλυψη μιας πολιτισμένης πολιτικά Ιταλίας που δεν ξέραμε το μέγεθος και τη δύναμή της. Εδώ πρέπει να αντιπαρατεθούμε σε αντίθεση με την απεικόνιση που δίνεται τώρα από τους περισσότερους σχολιαστές δέσμιους της πολιτικής τάξης, που προσπαθούν να διαιρέσουν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, δίνοντας το 40% στο Ρέντσι, το 30% στο Κίνημα Πέντε Αστέρων και το 30% δτη δεξιά.

Στην πραγματικότητα αυτό το δημοψήφισμα το κέρδισε το Σύνταγμα, με μια μεγάλη αυθόρμητη κινητοποίηση της πολιτισμένης πολιτικά Ιταλίας, με ένα «Όχι» πολιτικό και κοινωνικό, όπως είπε και ο Σάντρο Μέντιτσι, με ένα «Όχι» στο οποίο είναι αλήθεια συνεισέφεραν επίσης τις ψήφους τους αυτοί που είναι κατά του Ρέντσι. Από τη στιγμή που ο Ρέντσι είχε ταυτιστεί με αυτή την προσπάθεια. Ως εκ τούτου, η ψήφος κατά του Ρέντσι ήταν μια ψήφος για την υπεράσπιση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ενάντια στην προσπάθεια να μετατραπεί η χώρα σε μια εκλεγμένη απολυταρχία, ενώ στο «Ναι» συμπεριλήφθηκαν εκείνοι που «τσίμπησαν» στο παραπλανητικό ερώτημα του δημοψηφίσματος και αφέθηκαν να τρομοκρατηθούν από μια… τρομοκρατική εκστρατεία.

Μου φαίνεται ότι η αντίσταση αυτή της πολιτισμένης πολιτικά Ιταλίας που δεν εκπροσωπείται θέτει το τεράστιο πρόβλημα: ότι το πραγματικό πολιτικό και συνταγματικό ζήτημα είναι η έλλειψη αντιπροσωπευτικότητας της πολιτικής τάξης, του σημερινού πολιτικού συστήματος. Η απουσία εκπροσώπησης εκφράζεται τώρα από την απαξίωση της πλειοψηφίας των κομμάτων [της αριστεράς], που φαίνεται ότι τα κόμματά της στο σύνολό τους δεν φτάνουν το 3% της συναίνεσης, δηλαδή μηδέν. Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα. Πρέπει να αποκαταστήσουμε τη σχέση μεταξύ του πολιτικού συστήματος και της κοινωνίας.

Νομίζω ότι το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι μια μάχη για την υπεράσπιση της απλής αναλογικής. Μετά τη μέθη των πλειοψηφικών συστημάτων των τελευταίων 25 ετών έχει γίνει κατανοητό ότι το αναλογικό σύστημα είναι το μόνο ικανό εκλογικό σύστημα για να διασφαλίζει την ισότητα της ψήφου, την εκπροσώπηση όλων των πολιτών χωρίς να τιμωρεί και χωρίς να ανταμείβει κανένα, την αυστηρότητα στη μεταρρύθμιση του συντάγματος, του οποίου η πρώτη πολιτική εγγύηση είναι ένα αντιπροσωπευτικό κοινοβούλιο στο οποίο όποιο κόμμα κερδίσει δεν θα μπορεί να κάνει ό,τι θέλει συμπεριλαμβανομένης της αλλαγής του συντάγματος, όπως έγινε από αυτό το κοινοβούλιο. Είναι η μόνη προϋπόθεση για τον κεντρικό ρόλο του κοινοβουλίου, επειδή ένα κόμμα που παίρνει το 25% ή το 30% πρέπει να αναζητήσει συμμαχίες στο κοινοβούλιο με διαφανή τρόπο μέσω κοινοβουλευτικών συμβιβασμών και να μην ιδιοποιηθεί τα πάντα και εκλέγει τον πρόεδρο της δημοκρατίας κατ΄ εικόνα και κατ’ ομοίωση  του και τους άλλους εγγυητικούς θεσμούς. Με άλλα λόγια χρειάζεται μια εκπροσώπηση που θα αποκαθιστά τις σχέσεις ανάμεσα στο πολιτικό σύστημα και την κοινωνία. 

Για το σκοπό αυτό νομίζω ότι αποτελεί επείγον πρόβλημα η μεταρρύθμιση των κομμάτων, που δεν εκπροσωπούν πλέον τίποτα. Για να αντιπροσωπεύουν κάτι θα πρέπει να διαμορφώσουν ένα δημοκρατικό καταστατικό, το οποίο θα έπρεπε να επιβληθεί από το νόμο, αλλά επειδή μιλάμε για μια εναλλακτική λύση στο σημερινό σύστημα και την οικοδόμηση μιας εναλλακτικής δύναμης είναι απαραίτητο ένα κόμμα της αριστεράς να ξεπεράσει τις παράλογες διασπάσεις στις οποίες έχουμε συνηθίσει μέχρι τώρα, να ανασυνθέσει την ενότητα του λαού της αριστεράς, να θεμελιώσει τη νομιμοποίησή του στην επιστροφή του χαρακτήρα των κομμάτων ως οργάνων της κοινωνίας και όχι του κράτους, χώρους διαμόρφωσης και σχηματισμού της πολιτικής κοινότητας, χώρους όπου οι άνθρωποι συμβάλλουν, όπως μας λέει το άρθρο 49 του Συντάγματος, στον προσδιορισμό της εθνικής πολιτικής και για το σκοπό αυτό εκτός από ένα δημοκρατικό καταστατικό απαιτείται το ασυμβίβαστο μεταξύ των αξιωμάτων στο κόμμα και τους θεσμικούς. Τα κόμματα δεν δημιουργήθηκαν για να χειριστούν τα κοινά, αλλά για να είναι όργανα πολιτικής κατεύθυνσης, πρέπει να θέτουν τους υποψηφίους διαμέσου των συνεδρίων τους και να τους καλούν να απαντούν και να ελέγχουν τους αιρετούς και μη εκπροσώπους τους.

Η εναλλακτική λύση στο νόμο της αναλογικής εκπροσώπησης και τον εκφυλισμό των πολιτικών κομμάτων είναι μπροστά στα μάτια όλων. Θα περιοριστώ εδώ στην πιο καταστροφικό μακροσκοπικό αποτέλεσμα αυτής πορείας, δηλαδή την αλλαγή της πολιτικής υποκειμενικότητας που δεν αποτελούν πλέον ταξικά υποκείμενα αλλά υποκείμενα που έχουν προσαρμοστεί στον αγώνα εναντίον της διαφορετικότητας.

Η περίπτωση του Τραμπ είναι ιδιαίτερα σημαντική. Η μεγάλη στρατηγική του λαϊκισμού από τα πάνω και του λαϊκισμού από τα κάτω είναι να υποδαυλίσουν έναν πόλεμο μεταξύ των φτωχών, να θέσουν τους ύστατους εναντίον των ύστατων, να βάλουν αυτούς που έχουν εγγυήσεις εναντίον αυτών που δεν έχουν εγγυήσεις, να αντιστρέψουν το πρόσημο της ταξικής πάλης, όχι από αυτόν που είναι από κάτω προς αυτόν που είναι από πάνω, αλλά ανάμεσα σε αυτόν που είναι από κάτω εναντίον αυτού που είναι ακόμη πιο κάτω. Πρέπει να αποκαταστήσουμε τις μορφές της κοινωνικής σύγκρουσης στη βάση μιας ανοικοδόμησης και επανίδρυσης της αντιπροσωπευτικότητας και να μετατρέψουμε, όπως έλεγε ο Σάντρο Μέντιτσι, το Σύνταγμα σε πολιτικό σχέδιο για μια εναλλακτική Αριστερά. Αυτός θα πρέπει να είναι ο βασικός προγραμματικός στόχος μας.

* Ο Λουίτζι Φεραγιόλι είναι από τους πιο γνωστούς διανοούμενους της ιταλικής αριστεράς, πρώην δικαστικός, νομικός, καθηγητής της Φιλοσοφίας του Δικαίου και του Ιταλικού Δικαίου και μαθητής του Νομπέρτο Μπόμπιο. Συνδύασε πάντα το ακαδημαϊκό έργο του με την ενεργή συμμετοχή στις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις της Ιταλίας.

Μετάφραση – Απόδοση: Αργ. Παναγόπουλος

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)