Προσωπικές στρατηγικές και κομματικοί υπολογισμοί δεν εξυπηρετούν το "εθνικό συμφέρον", για το οποίο πολλές φορές ακούσαμε, επί τόσους μήνες, ότι το μνημονιακό μπλοκ το θέτει υπεράνω όλων...
Συζητείται η συγκρότηση κυβερνητικής συνεργασίας, με πιθανότερο πρωθυπουργό τον Αντ. Σαμαρά, αλλά μικτή συμμετοχή, πολιτικών στελεχών και τεχνοκρατών. Η εκ νέου προσφυγή στο τρικ των τεχνοκρατών, αυτή τη φορά, υπαγορεύεται όχι μόνο από την επιδίωξη να εμφανιστεί ως κοινωνικά ουδέτερος ο επώδυνος μνημονιακός μονόδρομος, αλλά και να προβλεφθούν αποστάσεις ασφαλείας από τα κόμματα που βρίσκονται σε φάση αποσύνθεσης ή ανασύνθεσης. Με το ΠΑΣΟΚ να έχει καταρρεύσει και τη ΔΗΜ.ΑΡ. να συζητάει το ενδεχόμενο νέου σοσιαλδημοκρατικού φορέα, με τη Ν.Δ. να βράζει, ποιος μπορεί να εγγυηθεί μια σταθερή κυβερνητική λύση, αν το νέο σχήμα εμπλακεί ασφυκτικά στις κομματικές ισορροπίες; Το συμφέρον του συστήματος απαιτεί κυβερνητική λύση μακράς πνοής, για την ακρίβεια να μη γίνουν γρήγορα εκλογές αν στο μεταξύ δεν ανασυγκροτηθεί το αστικό πολιτικό σύστημα. Δεν ξαναδιακινδυνεύουν!
Πέρα από τα μικροπολιτικά εμπόδια, υφίσταται όμως το μείζον. Αυτή η κυβέρνηση είναι συνέχεια του μνημονιακού μονόδρομου. Επιφορτίζεται να εφαρμόσει με αυστηρότητα τις δεσμεύσεις, που όχι μόνο είναι αντικοινωνικές, αλλά σπρώχνουν τη χώρα βαθύτερα στην ύφεση. Οι επίδοξοι κυβερνητικοί εταίροι προσδοκούν σε κάποια "δώρα" από την τρόικα. Τουλάχιστον στην κατανόησή της για τις "αστοχίες". Τα "δώρα" όμως είναι υπό την αίρεση των γενικότερων ευρωπαϊκών εξελίξεων, σε μια περίοδο που η κρίση επεκτείνεται στην Ευρωζώνη. Είναι πιθανό να ετεροχρονιστούν τα πρόσθετα μέτρα 11,6 δισ. ευρώ, αλλά και πάλι η φορομπηχτική πολιτική θα εξοργίσει την κοινωνία και ο προϋπολογισμός θα είναι δύσκολο να καταρτισθεί.
Το κοντέρ της κοινωνικής οργής δεν μηδενίστηκε με τις εκλογές. Ακόμη κι αν η νέα κυβέρνηση διαθέτει περιθώρια ελιγμών, το φθινόπωρο προμηνύεται καυτό. Δεν προεξοφλούμε βραχεία κυβερνητική θητεία. Αντιθέτως! Η συνάρτηση όμως της πολιτικής κρίσης με την οικονομική δυσπραγία θα προκαλέσει αναφλέξεις. Και η απειλούμενη πολιτική σταθερότητα θα ενεργοποιήσει σενάρια κρατικού αυταρχισμού και καταστολής. Η ροπή, άλλωστε, του παλαιοκομματικού συστήματος προς την ακροδεξιά ατζέντα ενισχύει αυτή την επιλογή.
Αν η νέα κυβέρνηση έχει δύσκολες μέρες, ούτε η αντιπολίτευση θα είναι εύκολη υπόθεση. Η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα χρειαστεί να σχεδιάσει, στις νέες συνθήκες, λαμβάνοντας υπόψη τον νέο συσχετισμό δυνάμεων, την προγραμματική και κινηματική του παρέμβαση. Να προνοήσει για την ενεργοποίηση των πολιτών, οργανώνοντας ταυτοχρόνως το νέο πολιτικό υποκείμενο της Αριστεράς. Να επιβεβαιώνει καθημερινά την ελπίδα.
