Ο συνεχιζόμενος τραγέλαφος με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο θα μπορούσε να αποτελέσει την πρώτη ύλη μιας φαρσοκωμωδίας. Ένα νομοσχέδιο που πάει κι έρχεται για ένα χρόνο, μια κυβέρνηση που θέλει να επιδείξει αντιρατσιστική ευαισθησία αλλά παρουσιάζει αλλεργικές αντιδράσεις όταν προσπαθεί να το κάνει, μια κοινοβουλευτική συμπολίτευση που θέλει να δώσει εθνικιστική χροιά σε ένα αντιρατσισιτκό νομοθέτημα –αυτό το τελευταίο κι αν είναι! Με την κατάλληλη σεναριακή ανάπτυξη, το «Αντιρατσιστικό Νομοσχέδιο» θα μπορούσε να προσφέρει άφθονο γέλιο.
Δυστυχώς (για μας) η όλη ιστορία στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου αστεία. Αντιθέτως, είναι εξόχως ανησυχητική γιατί δείχνει τη στενή σύνδεση της κυβέρνησης με την ακροδεξιά. Και όταν λέμε σύνδεση δεν αναφερόμαστε μόνο στον εναγκαλισμό με τους Καρατζαφέρηδες και το διαρκές φλερτ με τους «ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής», αλλά μια πιο βαθιά, ιδεολογικού χαρακτήρα, σχέση. Πολλές φορές στο παρελθόν έχει γραφεί ότι η τα ιδεολογήματα της Χρυσής Αυγής δεν είναι παρά παροξυμένες εκδοχές αντιλήψεων που έχουν καταστεί κυρίαρχες στη Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά –ειδικά σε ό,τι αφορά το μεταναστευτικό, και στο ΠΑΣΟΚ. Οι περιπέτειες του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου επιβεβαιώνουν (για πολλοστή φορά) ότι ο Μπαλτάκος δεν ήταν η εξαίρεση, αλλά το πιο προβεβλημένο πρόσωπο μιας γενικής τάσης.
Το προτεινόμενο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο δεν είναι ούτε τολμηρό ούτε ριζοσπαστικό. Επιχειρεί να κρατήσει τα (αντιρατσιστικά) προσχήματα με σκοπό να καταπραΰνει τις διεθνείς αντιδράσεις εναντίον της ακραίας αντιμεταναστευτικής πολιτικής που ακολουθεί η κυβέρνηση. Στην ουσία όμως αφήνει τα θύματα της ρατσιστικής βίας χωρίς το αναγκαίο δίχτυ θεσμικής προστασίας. Επιπλέον, εμπεριέχει οριακές (τουλάχιστον) διατάξεις σε ό, τι αφορά την ελευθερία του λόγου. Η άθλια αμφισβήτηση του Ολοκαυτώματος από τους ναζί και τους (φανερούς και κρυφούς) αντισημίτες αντιμετωπίζεται πρωτίστως με την αντιφασιστική εκπαίδευση, την ευαισθητοποίηση των ΜΜΕ και το αδιάλλακτο πολιτικό μέτωπο απέναντι στους νοσταλγούς του Άουσβιτς.
Ωστόσο, πέρα από το περιεχόμενο του νομοσχεδίου, υπάρχει και ο πολιτικός συμβολισμός του. Συμβολισμός που συνίσταται στο ότι η οργανωμένη πολιτεία στέλνει ένα (έστω δειλό) μήνυμα στην κοινωνία ότι θεωρεί το ρατσισμό πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί. Αυτόν τον συμβολισμό δεν αντέχουν οι 38 βουλευτές της ΝΔ που επιχειρούν να εργαλειοποιήσουν πολιτικά τη Μικρασιατική Καταστροφή για να ρίξουν γέφυρες στο χώρο της Χρυσής Αυγής. Αυτόν τον συμβολισμό απεχθάνεται η εκκλησιαστική «Δεξιά του Κυρίου» που έσπευσε να ρίξει το δικό της ανάθεμα, σε ευθεία αντίθεση με το «αγαπάτε αλλήλους». Αυτόν το συμβολισμό δεν μπορεί να σηκώσει η κυβέρνηση που εναποθέτει τις εξανεμιζόμενες ελπίδες της στη δημιουργία μιας light Χρυσής Αυγής υπό τον Μπαλτάκο.
