Η ήττα αυτή, όμως, αντανακλά σε ολόκληρη τη χώρα. Την πληρώνει όλος ο λαός. Δεν είμαστε χαιρέκακοι. Η κριτική μας δεν ελαύνεται από χαμηλά αντιπολιτευτικά ένστικτα. Εδράζεται στην καθαρή κρίση, στην εδραιωμένη πεποίθηση ότι η τρικομματική κυβέρνηση, με την τακτική της, βουλιάζει την αξιοπρέπεια της χώρας και βυθίζει την οικονομία.
Πριν από λίγες ημέρες, στη συζήτηση των πολιτικών αρχηγών στη Βουλή, ο πρωθυπουργός, με μόλις αποκρυπτόμενο αυταρχικό και απειλητικό ύφος, υπερασπιζόταν την τακτική του, που συνίσταται στην πλήρη υποταγή στη Μέρκελ. Κι όμως, όλοι γνωρίζουν ότι αυτή την περίοδο έχει ξεσπάσει ανοιχτή αντιπαράθεση μεταξύ ΔΝΤ και Γερμανίας για το επίμαχο θέμα του ευρωπαϊκού χρέους. Η Ελλάδα είναι και πάλι το πειραματόζωο. Η λύση που θα επιλεγεί για την περίπτωσή μας θα επηρεάσει τη συνολική ευρωπαϊκή λύση. Γι’ αυτό η αντιπαράθεση είναι τόσο ανοιχτή.
Το ΔΝΤ, παρότι βαρύνεται με την εκπόνηση του αντικοινωνικού και αδιέξοδου Μνημονίου, επιμένει στη διαγραφή μεγάλου μέρους του ελληνικού χρέους, καθώς με ρεαλιστική ανάλυση εκτιμά ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο. Η Γερμανία δεν θέλει, τουλάχιστον πριν από τις εκλογές του φθινοπώρου, να ακούσει περί νέου κουρέματος, γιατί γνωρίζει ότι αυτό θα γίνει με δική της επιβάρυνση. Ο Σαμαράς δεν παρεμβαίνει, παρότι λόγοι εθνικού συμφέροντος επιβάλλουν να ζητήσει διαγραφή του χρέους. Τι είδους “διαπραγμάτευση” είναι αυτή, όταν το ΔΝΤ προτείνει διαγραφή του χρέους και η κυβέρνηση κάνει την πάπια;
Διαγραφή του χρέους έγινε και την Άνοιξη με το PSI. Η χώρα, όμως, φορτώθηκε με νέα επαχθή δάνεια. Και το κυριότερο: επιβλήθηκαν νέα μέτρα, που οδηγούν την κοινωνία στον γύψο και μετατρέπουν τη χώρα σε αποικία χρέους. Το σημαντικό, λοιπόν, είναι οι όροι που συνοδεύουν οποιαδήποτε διαγραφή χρέους. Αν η νέα προοπτική συμβαδίζει με την ανάπτυξη και βγάζει τη χώρα από τον φαύλο κύκλο της ύφεσης και της κοινωνικής διάλυσης.
Τίποτα από όλα αυτά δεν τολμούν να ψελλίσουν ο πρωθυπουργός και οι άλλοι δύο κυβερνητικοί εταίροι. Αντιθέτως, ακόμη και ο Κουβέλης, που μας έλεγε ότι διαφωνεί με τα εργασιακά και δεν ψήφισε το Μνημόνιο 3, τώρα απευθύνεται προς τους εταίρους και παρουσιάζει την υποταγή ως αρετή. Η κυβερνητική χορωδία επαναλαμβάνει: “Τιμήσαμε τις δεσμεύσεις μας, τώρα να δοθεί η δόση”. Μα, ακριβώς η τήρηση των δεσμεύσεών τους δεν είναι στιγμιαία, αλλά διαρκής διαδικασία, που συνιστά υποταγή. Αυτή η “τήρηση” περιθωριοποιεί τη χώρα και την αφήνει χωρίς φωνή και δύναμη, έρμαιο της αντιπαράθεσης ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις.
Άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι το πρόβλημα της ελληνικής κρίσης είναι πρωτίστως πολιτικό. Τη δόση θα την πάρει η κυβέρνηση. Αφού πρώτα η χώρα διασυρθεί. Αφού πρώτα η πολιτική ηγεσία δεσμευθεί σε νέες υποχωρήσεις. Είναι τόσο αναξιόπιστη διεθνώς η κυβέρνηση Σαμαρά, ώστε προχθές, την παραμονή του Eurogroup, έγινε παρασκηνιακή συνάντηση των ισχυρών Ευρωπαίων εταίρων στο Παρίσι για το ελληνικό θέμα, ερήμην της Αθήνας. Κανείς δεν τούς παίρνει στα σοβαρά. Κι αυτοί, αντιμέτωποι με τη λαϊκή θέληση, είναι παραδομένοι στη διεθνή προστασία, κυβερνούν ελέω τρόικας.
