to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Το κύκνειο άσμα του «εκσυγχρονισμού»

Τι ήταν όμως αυτό που γοήτευσε δεξιούς, κεντρώους, αλλά και πολλούς αριστερούς, ιδίως από τον χώρο της λεγόμενης ανανεωτικής Αριστεράς, από τη διακυβέρνηση Σημίτη; Πού εντάσσονταν οι «μεταρρυθμίσεις» που επιχείρησε, με τον μανδύα της ουδετερότητας;


Με τον πρώην πρωθυπουργό και πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Κώστα Σημίτη επέλεξε ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Αντώνης Σαμαράς να ολοκληρώσει τις συναντήσεις του την περασμένη εβδομάδα, στο πλαίσιο της συγκρότησης του λεγόμενου εγχώριου «ευρωπαϊκού μετώπου», το οποίο επιχειρεί να πάρει και κινηματικές διαστάσεις, μέσω του «Μένουμε Ευρώπη».

Είχε προηγηθεί η συνάντησή του με τον πρώην πρωθυπουργό και πρώην πρόεδρο της Ν.Δ. Κώστα Καραμανλή και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο, επιλογές ευνόητες, τόσο για το εσωκομματικό ακροατήριο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης όσο και ευρύτερα, στο πλαίσιο της διαχείρισης των συμβόλων της «ευρωπαϊκής» ταυτότητας της χώρας, που επισφραγίστηκε από την παράταξη της Δεξιάς. Στο πλαίσιο αυτό ο Κ. Σημίτης αποτελεί έναν σημαντικό πυλώνα, που συμβολοποιεί στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό την πορεία σύγκλισης της σοσιαλδημοκρατίας με τη Δεξιά στο επίπεδο των βασικών πολιτικών επιλογών, σύγκλιση καθοριστική για την ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, από την πτώση του τείχους και μετά. Η σημασία της σύγκλισης αυτής έγινε πλήρως αντιληπτή στη χώρα μας στα χρόνια των μνημονιακών συγκυβερνήσεων, οι οποίες ανέλαβαν το... θεάρεστο έργο της ολοκλήρωσης των «εξυγιαντικών» πολιτικών που είχαν αρχίσει στην οκταετία της «ισχυρής Ελλάδας». Επί πρωθυπουργίας του Κ. Σημίτη η Ελλάδα εισήλθε στην ΟΝΕ -ποιος θυμάται άραγε τη «δημιουργική λογιστική»- ολοκληρώνοντας μια πορεία που είχε χαραχθεί από πολύ νωρίτερα.

Ωστόσο, μόλις έναν μήνα πριν, το πολιτικό εγχείρημα του «εκσυγχρονισμού» κατέρρευσε και μάλιστα παταγωδώς. Η κατάρρευση δεν έγινε αισθητή, λόγω της έντασης που παράγεται από τις διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με τους πιστωτές της χώρας. Υπό κανονικές συνθήκες, όμως, ο θόρυβος από την κατάρρευση θα ισοδυναμούσε με τον θόρυβο από το χτύπημα ενός ντενεκέ μέσα σε ένα άδειο δωμάτιο.

Πριν έναν μήνα, λοιπόν, ο πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ βρέθηκε ως μάρτυρας στη δίκη τού πρώην υπουργού Εθνικής Άμυνας στην καθ' όλα εκσυγχρονιστική κυβέρνηση του πρώτου. Εκεί ο Κ. Σημίτης, ο πρωθυπουργός που κυβέρνησε τη χώρα με βασικά συνθήματα την «υπευθυνότητα», τη «διαφάνεια», τη «λογοδοσία» κ.λπ., κατέθεσε πως δεν ήξερε τίποτα! Τι κι αν ο ίδιος προήδρευε του ΚΥΣΕΑ, το οποίο είχε αποφασιστικό και όχι συμβουλευτικό χαρακτήρα; Ο Κ. Σημίτης, ενώπιον του δικαστηρίου, ισχυρίστηκε, απαντώντας σε ερώτηση για το αν είχε υποπέσει κάτι μεμπτό στην αντίληψή του σε σχέση με τα όσα συνέβαιναν στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας, πως «δεν υπέπεσε, αλλά το ότι δεν υπέπεσε στην αντίληψή μου, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έγιναν».

«Αν είχα διαπιστώσει παρατυπίες, θα είχα επέμβει. Ήμουν αυστηρότατος κατά τη διάρκεια της θητείας μου, είχα επέμβει και είχα αποπέμψει δύο υπουργούς», ισχυρίστηκε επίσης με πάσα αυστηρότητα ο Κ. Σημίτης, θεωρώντας μάλλον πως δεν ήταν σημαντικό να ελέγξει τι γινόταν στο υπουργείο που διαχειριζόταν κονδύλια δισεκατομμυρίων. Ο πρώην πρωθυπουργός, ολοκληρώνοντας το ρεσιτάλ υπευθυνότητας και εκσυγχρονισμού, δήλωσε σε δραματικούς τόνους πως λυπάται «αν οι αθλιότητες αυτές έγιναν επί πρωθυπουργίας μου».

Τι ήταν όμως αυτό που γοήτευσε δεξιούς, κεντρώους, αλλά και πολλούς αριστερούς, ιδίως από τον χώρο της λεγόμενης ανανεωτικής Αριστεράς, από τη διακυβέρνηση Σημίτη; Πού εντάσσονταν οι «μεταρρυθμίσεις» που επιχείρησε, με τον μανδύα της ουδετερότητας;

Ας θυμηθούμε μερικά από τα πιο ενδεικτικά: Επί διακυβέρνησης Σημίτη κατοχυρώθηκαν θεσμικά οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, προκειμένου να θυμηθούμε τι συνέβαινε στα εργοστάσια της Ευρώπης τον 19ο αιώνα. Μετοχοποιήθηκαν όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις, θέτοντάς τες σε τροχιά ιδιωτικοποίησης, κίνηση η οποία είχε ως αποτέλεσμα η Ελλάδα να έχει σήμερα έναν σχεδόν μηδενικό δημόσιο τομέα, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης. Τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων μετατράπηκαν σε κεφάλαιο για τζόγο στο χρηματιστήριο, και μάλιστα με το ελεύθερο για παιχνίδι με τα τραπεζικά προϊόντα υψηλού ρίσκου, με αποτέλεσμα τα ταμεία να χάσουν 3,5 δισ. ευρώ, μόνο κατά την τριετία 1999-2002. Και κατόπιν ξεκίνησε η ρητορική περί «αυξημένου προσδόκιμου ζωής», «υψηλών συντάξεων» και «άγαμων θυγατέρων». Μας θυμίζουν κάτι όλα αυτά;

* Ο Χρήστος Σίμος είναι πολιτικός επιστήμων.

tags: άρθρα

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)