Η γλώσσα μιας κολακείας τόσο αχαλίνωτης που καν τσιγαρόχαρτο (κάθετο) δεν τη χωρίζει από το αυτογελοιοποιούμενο ψεύδος. Εντέλει όμως ποιος κολακεύεται, ποιος εξαγιάζεται, ποιος ζωγραφίζεται σαν ο ευλογημένος της Ιστορίας; Τυπικά, το λέει και τ’ όνομα, ο κολακευόμενος είναι ο λαός· σ’ αυτόν απευθύνονται τα εγκώμια και τα ταξίματα, αυτός αποθεώνεται σαν παντοδύναμος και πανάγαθος. Αλλά μόνο τυπικά. Ο λαός είναι απλό πρόσχημα για να υμνηθεί ο αρχηγός, ο παράκλητος της Ιστορίας. Ο μεσσίας. Διότι για τη λογική του λαϊκισμού η παναγαθοσύνη του λαού με έναν μόνον τρόπο αποδεικνύεται: όταν επιλέγει σαν σωτήρα του τον κόλακά του. Αν αδιαφορήσει, αν στραφεί αλλού, δεν είναι απλώς παραπλανημένος αλλά βολεψάκιας, ανόητος, αυτοκαταστροφικός.
Το είδαμε αυτό, το ξαναείδαμε μάλλον, με την τελευταία άκρως λαϊκιστική διαφήμιση της Ν.Δ. Εκεί όπου το ρουσφέτι δεν είναι πια φοροαπαλλαγές κτηνοτρόφων ή πολυτέκνων, αλλά η ίδια η Ιστορία: Ορίστε, λέει ο ηγέτης-δημαγωγός, σας δίνω πίσω την ιστορία σας, την Ιστορία την ίδια. Τρεις χιλιετίες αλέθονται όχι για να δοξαστεί ο περιούσιος λαός αλλά για να υμνηθεί ο περιούσιος ηγέτης του, αυτός στον οποίο κατέληξαν συμποσούμενα τρεις χιλιάδες χρόνια· αυτός που κρατάει τη σκυτάλη παίρνοντάς την από τους τιμώμενους ως εθνάρχες, από τους καπεταναίους του ’21 (τους βλέπουμε στο σποτάκι), από τους Βυζαντινούς (βλέπουμε την Αγιασοφιά) από τους αρχαίους (βλέπουμε κίονες και φιλοσόφους).
Και ποιος είν’ αυτός; Τώρα, σύμφωνα με το προπαγανδιστικό σποτ, είναι ο Αντώνης Σαμαράς. Στα χρόνια του ’90 ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου. Διότι το τωρινό φιλμάκι είναι απολύτως ίδιο, ως προς την αισθητική, τη λογική, τον ψευτολυρισμό και την εικονογράφησή τoυ, με ένα λαλιωτικής εμπνεύσεως διαφημιστικό του καιρού εκείνου. Τότε η ιστορία κοιλοπούνσε πράσινα· τώρα γαλάζια. Μοναδική προσθήκη η βίαιη κατάχρηση του Ελύτη, η ιδιοποίησή του από τον κ. Σαμαρά. Γι’ αυτόν υπήρξε διαμαρτυρία. Για τον Καραϊσκάκη ποιος να διαμαρτυρηθεί ή για τον Σωκράτη; Και για την Ολυμπία; Που την άφησαν να καεί και τώρα τη βάζουν στο διαφημιστικό τους αναιδώς και ανενδοίαστα;
αναδημοσίευση από Καθημερινή
