Η σημερινή μας φωτογραφία είναι χωρίς καμιά αξία, καλλιτεχνική ή σαν μια καταγραφή ενός σημαντικού γεγονότος.

Προσέξτε όμως! Σήμερα έχουμε δυο φωτογραφίες που συνδέονται μεταξύ τους. Η χρονική διαφορά μεταξύ των δυο φωτογραφιών είναι περίπου ένας χρόνος. Θα σας περιγράψω σύντομα τη μικρή, ασήμαντη ιστορία τους.

Μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης του 2009-2010 ένας από τους πλέον εμπορικούς δρόμους της Καλλιθέας, όπου βρίσκεται το κατάστημα της φωτογραφίας μας, γέμισε με άδεια, εγκαταλελειμμένα μαγαζιά. Το συγκεκριμένο μαγαζί μένει ανοίκιαστο για χρόνια. Μετά από κάποιο διάστημα άστεγοι έβρισκαν καταφύγιο στην εσοχή της εισόδου του καταστήματος. Το πλάτωμα μεταξύ της βιτρίνας και της εισόδου ήταν αρκετό για να ξαπλώσει ένας άστεγος και να προστατευτεί, σχετικά, από τη βροχή, τον παγωμένο αέρα ή τον ήλιο.

Οι μήνες περνούσαν, οι άστεγοι εναλλάσσονταν, ποτέ δεν έμενε κάποιος για μεγάλο διάστημα σε αυτήν την εσοχή.

Γιατί;

Ποτέ μου δεν το έψαξα, δεν αναζήτησα την αιτία.

Κάποια στιγμή, είδα έναν άνδρα, γύρω στα εξήντα θαρρώ, ξαπλωμένο, και τον φωτογράφησα ενώ κοιμόταν. Μου τράβηξε την προσοχή η θεατρική αφίσα-διαφήμιση ενός έργου με τον τίτλο «Μπαμπά χορεύεις;» που υπήρχε ακριβώς πάνω από το κοιμισμένο του πρόσωπο. Τράβηξα τη φωτογραφία και απάντησα μέσα μου στο ερωτηματικό: «Το ερώτημα θα μείνει αναπάντητο…».

Πριν λίγες μέρες, ξαναπέρασα από το συγκεκριμένο σημείο που βρίσκεται το μαγαζί. Το μαγαζί εξακολουθούσε να μένει ανοίκιαστο, αλλά τώρα πλέον υπήρχαν κάγκελα που έφραζαν την είσοδό του. Κανένας άστεγος δεν μπορούσε πια να βρει ένα προσωρινό καταφύγιο σε αυτήν.

Έτσι μου λύθηκε και η απορία με την παροδικότητα των αστέγων όλους αυτούς του μήνες. Μπορώ να αναπαραστήσω με ακρίβεια τα γεγονότα με το μυαλό μου. Ω, ναι, η δύναμη του νου!

Όλους αυτούς τους μήνες που ο ιδιοκτήτης προσπαθούσε να νοικιάσει το κατάστημά του, όλο και κάποιος άστεγος του χάλαγε την πρόσοψη. Είχε τις δουλειές του ο άνθρωπος, δεν μπορούσε να βρίσκεται κάθε μέρα εκεί. Αλλά, συχνά-πυκνά, πήγαινε να προστατεύσει την περιουσία του. Με κάθε τρόπο, άλλοτε με το καλό, άλλοτε με αυστηρό και απότομο τρόπο, έδιωχνε τον άστεγο που έτυχε να καταλάβει την πρόσοψη του μαγαζιού του. Αλλά δεν μπορούσε να ήταν συνεχώς παρών. Επομένως, το πρόβλημα διαιωνιζόταν, πάντοτε κάποιος άλλος άστεγος έπαιρνε τη θέση του προηγούμενου. Ο άνθρωπος, ο ιδιοκτήτης, απελπίστηκε. Κάποια στιγμή, φωτίστηκε. Κάγκελα! Τα κάγκελα ήταν η λύση στο πρόβλημα.

Τελικά, λύσεις υπάρχουν, καθαρό μυαλό, κοινό νου να έχουμε…