to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Το κρίσιμο ζήτημα του Συνεδρίου

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι χρεωμένος με την αποκατάσταση της ζημιάς που προκάλεσαν τα μνημόνια στον κόσμο της εργασίας.


Την άνοιξη του 1988 έγινε μια μεγάλη, επιτυχημένη και νικηφόρα απεργία των καθηγητών. Το οικονομικό κέρδος που αποκόμισε ο μέσος καθηγητής από τη βελτίωση των αποδοχών του, υπολογίστηκε, για την περίοδο 1988 – 2010 στις 80.000 ευρώ περίπου. Το 2010 άρχισαν ως γνωστόν τα μνημόνια. Οι καθηγητές του 1988 είχαν πλέον άλλα 22 χρόνια υπηρεσίας και άρα οι περισσότεροι απ’ αυτούς ήταν κοντά στη σύνταξη. Για ένα καθηγητή που το 2010 (ή αμέσως μετά) έγινε συνταξιούχος, οι απώλειες για την περίοδο 2010 – 2020 εξαιτίας των μνημονίων είναι 70.000 χιλιάδες ευρώ περίπου. Έχουμε δηλαδή μια τυπική περίπτωση ταξικής πάλης όπου τα κέρδη των εργαζομένων από μια σπουδαία απεργιακή κινητοποίηση, χάνονται από την αντεπίθεση του ταξικού αντιπάλου.

[O πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, μιλάει σε εκδήλωση που διοργάνωσε ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, στο Κλειστό Γυμναστήριο Παραλίας, στην Καλαμάτα, την Πέμπτη 18 Απριλίου 2019.ΑΠΕ ΜΠΕ/ΑΠΕ ΜΠΕ/ΝΙΚΗΤΑΣ ΚΩΤΣΙΑΡΗΣ]

Τι ακριβώς συνέβη πριν από τις δύο διαφορετικές περιόδους; Τη δεκαετία του ’80 έχουμε ένα ισχυρό, διεκδικητικό συνδικαλιστικό κίνημα και η περίπτωση των καθηγητών ήταν από τις πιο αντιπροσωπευτικές αυτού του κινήματος. Το γεγονός μάλιστα ότι μεγάλο μέρος αυτών των καθηγητών προερχόταν από τη γενιά του Πολυτεχνείου, έδινε έναν ιδιαίτερο τόνο και μια συνεκτικότητα σ’ αυτό το κίνημα. Η άνοιξη του 1988 απείχε μόλις δυόμιση χρόνια από τα μέτρα του σταθεροποιητικού προγράμματος των Παπανδρέου – Σημίτη που είχαν χτυπήσει το εισόδημα των εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι είχαν καταλάβει στην τσέπη τους τις συνέπειες αυτού του προγράμματος (άλλωστε αυτός ήταν ο πραγματικός λόγος της πτώσης του ΠΑΣΟΚ το 1989) και οι καθηγητές ανάμεσα σ’ αυτούς είχαν τη συνδικαλιστική οργάνωση που τους έδινε την δυνατότητα να αντιδράσουν.

Οι δύο δεκαετίες που ακολούθησαν, η τελευταία του 20ού αιώνα και η πρώτη του 21ου ήταν είκοσι χρόνια επέλασης του νεοφιλελευθερισμού. Ένα μεγάλο θύμα αυτής της επέλασης ήταν και το συνδικαλιστικό κίνημα. Αφού κατάφερε με μια γιγάντια κινητοποίηση να αποκρούσει το νομοσχέδιο Γιανίτση για το ασφαλιστικό και αργότερα να αντιπαρατεθεί, χωρίς όμως σπουδαία αποτελέσματα στο νόμο Πετραλιά πάλι για το ασφαλιστικό, έφτασε στο 2010 αποδυναμωμένο και ανίσχυρο.

Tην εικοσαετία 1990-2010 κυβερνούσε ο δικομματισμός που αποδείχτηκε αυθεντικός φορέας της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Ταυτόχρονα τα δύο κόμματα ΠΑΣΟΚ – ΝΔ διέθεταν μεγάλες δυνάμεις στα συνδικάτα. Το 2000 ήταν δύσκολο να βρεις μια ομοσπονδία που να μην έχει πρόεδρο προερχόμενο από το ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή οι δύο πολιτικές δυνάμεις που προωθούσαν μια συγκεκριμένη πολιτική, κυριαρχούσαν και στους χώρους που από τη φύση τους ήταν αρμόδιες για να την αποκρούσουν. Το σύνθημα «ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ του Σημίτη μαγαζί» τα έλεγε όλα.

Υπονόμευε τα συνδικάτα ο περιβόητος κυβερνητικός συνδικαλισμός. Έτσι λοιπόν ο δικομματισμός δεν οδήγησε μόνο τη χώρα στη χρεοκοπία, αλλά και το συνδικαλιστικό κίνημα. Βέβαια εδώ έπαιξε και το ρόλο του το ΚΚΕ αλλά αυτό δεν αφορά το παρόν κείμενο.

Τα μνημόνια ήταν μια άγρια επιτάχυνση της επιδρομής του νεοφιλελευθερισμού. Το αποδυναμωμένο και ανίσχυρο συνδικαλιστικό κίνημα δεν ήταν δυνατόν να προβάλει στοιχειώδη αντίσταση. Κανένα μέτρο δεν ανατράπηκε από τα συνδικάτα. Αντίθετα, την επόμενη περίοδο η κατάσταση του συνδικαλισμού χειροτέρεψε. Τότε ο παράγοντας λαός έδωσε πολιτική λύση στο πρόβλημα. Έφερε το ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση.

Δεν πρόκειται εδώ να κάνουμε απολογισμό της κυβερνητικής θητείας 2015 – 2019. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι χρεωμένος με την αποκατάσταση της ζημιάς που προκάλεσαν τα μνημόνια στον κόσμο της εργασίας. Είναι χρεωμένος απέναντι στους εργαζόμενους που έγιναν άνεργοι, απέναντι σ’ αυτούς που είδαν μεγάλη επιδείνωση του εργασιακού τους καθεστώτος, μεγάλη μείωση των αμοιβών της εργασίας τους, απέναντι στους συνταξιούχους που είδαν δραστικές περικοπές στις συντάξεις τους. Είναι χρεωμένος με την αναστήλωση του κοινωνικού κράτους. Δεν αρκεί να τα κάνει καλύτερα από την ΝΔ, δεν αρκεί να τα κάνει καλύτερα από ότι ήταν πριν τα μνημόνια. Πρέπει να τα κάνει ανάλογα με τις ανάγκες των πολιτών, ανάλογα με τις ανάγκες του λαού.

Αυτού του λαού του πάντα ευκολόπιστου και πάντα προδομένου.

Είναι βέβαια ένα τεράστιο ζήτημα η ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος, η επανίδρυση του πιο σωστά. Κι αυτό είναι καθήκον της Αριστεράς. Τα συνδικάτα η Αριστερά τα φτιάχνει, η Δεξιά τα γκρεμίζει. Πρέπει να διαμορφώσει σχετική πολιτική ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά τα παραπάνω, οι ανάγκες του λαού πρέπει να δρομολογηθούν τώρα. Αυτό είναι το κρίσιμο ζήτημα του Συνεδρίου, αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πρέπει να επιστρέψει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση.

* Ο Κώστας Βογιατζής είναι συντονιστής της Ν.Ε. Μαγνησίας

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)