Δεύτερη χρονιά, ίδια εποχή. Η πανδημία εξελίσσεται ραγδαία και βρίσκεται ξανά, εκτός ελέγχου. Τα κρούσματα ανέρχονται σε δυσθεώρητους αριθμούς, οι θάνατοι δεκάδες κάθε μέρα και εκατοντάδες συμπολίτες μας βρίσκονται διασωληνωμένοι.

Για την εφιαλτική αυτή κατάσταση η κυβέρνηση της χώρας, φέρει φυσικά την πολιτική ευθύνη. Δεν χρειάζεται να πεις κάτι, χρειάζεται απλά να συγκρίνεις με τις άλλες δυτικοευρωπαϊκές χώρες, με τα βαλκάνια, με την ανατολική Ευρώπη για να βρεις την πραγματική θέση της χώρας στο χάρτη. Και, πέρα από τις επιμέρους αλλοπρόσαλλες επιλογές της, οι πολιτικές που εφαρμόζει στο σύνολο της Δημόσιας Διοίκησης με τη στενή και την ευρεία έννοια σχετίζονται άμεσα με την τραγική έξαρση της πανδημίας.

Ουδέποτε η κυβέρνηση,  καθ’ όλη τη διάρκεια της πανδημίας, εκτός του πρώτου έγκαιρου lockdown, σχεδίασε και υλοποίησε ένα αξιόπιστο και αντιπροσωπευτικό  σύστημα ιχνηλάτησης του πληθυσμού ώστε οι αποφάσεις να στηρίζονται σε πραγματικά δεδομένα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη λήψη οριζόντιων μέτρων τα οποία αποδείχτηκαν και αναποτελεσματικά και γονάτισαν την οικονομία. Επιπροσθέτως,  παρά τα εκατομμύρια που διοχετεύθηκαν στα ΜΜΕ για ενημερωτικές καμπάνιες (με σκανδαλωδώς αδιαφανή και μεροληπτικό τρόπο)  ποτέ δεν υπήρξε μια σοβαρή  και επιστημονική ενημέρωση των πολιτών για τον εμβολιασμό.

Τι παρακολουθούν οι πολίτες ένα πλήθος αποσπασματικών και  αντιφατικών επιλογών που αναδεικνύουν τις βαρύτατες ευθύνες της κυβέρνησης σε σχέση με την κεντρική διαχείριση   της πανδημίας. Υπάρχει όμως κάτι ακόμη βαρύτερο: Θα περίμενε κανείς, το ίδιο το Κράτος μέσω των οργανωμένων υπηρεσιών που παρέχει στους πολίτες και του τρόπου λειτουργίας των κάθε είδους δημοσίων δομών, να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή ανάσχεσης του πανδημικού κύματος δίνοντας μάλιστα το παράδειγμα και στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Αντί γι’ αυτό όμως, φαίνεται ότι πράττει ακριβώς το αντίθετο. Οι ίδιες οι υπηρεσίες του Κράτους, με αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης λειτουργούν σε πολλές περιπτώσεις  ως επιταχυντές της διάδοσης του covid 19. Τα παραδείγματα είναι πολλά και αποκαλυπτικά:​

• ​Στα Σχολεία ο αριθμός μαθητών ανά τάξη αυξήθηκε αντί να μειωθεί. Τα παιδιά συνωστίζονται σε αίθουσες ενώ μπορεί τα μισά να νοσούν και το τμήμα να λειτουργεί κανονικά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους κινδύνους διάδοσης και διασποράς στις οικογένειες.
• ​Στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς οι πολίτες συνωστίζονται με τρόπο εξευτελιστικό και φυσικά απολύτως επικίνδυνο. Ο διαγωνισμός για νέα λεωφορεία που είχε ξεκινήσει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ακυρώθηκε και αντί για αυτό εν μέσω πανδημίας η Αθήνα γέμισε με μεταχειρισμένα λεωφορεία χωρίς παράθυρα, με επιγραφές από χαρτόνι, που δεν υπήρχαν ούτε στα προπολεμικά οχήματα. Στο τέλος δε, θα φανεί πόσο επιβαρύνθηκαν τα δημόσια οικονομικά από τις συγκεκριμένες επιλογές.
• ​Στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, που σηκώνει δυσθεώρητο βάρος, η κατάσταση είναι απερίγραπτη. Η πίεση είναι πρωτοφανής με «ντόμινο» υποβάθμισης των υπηρεσιών. Το καλύτερο;  Αντί η κυβέρνηση να το ενισχύσει γενναία, ψάχνει να βρει τρόπους ιδιωτικοποίησης. Σχεδόν δύο χρόνια μετά την έναρξη της πανδημίας το μόνιμο προσωπικό του ΕΣΥ αντί να αυξηθεί, εξακολουθεί να μειώνεται διαρκώς και σε συνδυασμό με το μέτρο της αναστολής για τους μη εμβολιασμένους, τα  νοσοκομεία της χώρας οδηγούνται σε κατάρρευση.
• ​Στις εκκλησίες, οι οποίες αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου,  η κυβέρνηση δεν επιθυμεί να υπάρξει κανένας έλεγχος  για μικροκομματικούς σκοπούς – και δεν μιλάμε φυσικά για περιορισμό  του αυτονόητου δικαιώματος στη θρησκευτική λατρεία. Η ίδια η Σύνοδος της Εκκλησίας ήρθε να καλύψει το κυβερνητικό κενό, προτρέποντας τους πολίτες να εμβολιαστούν και να ελέγχονται με τεστ, όπως είχε άλλωστε ζητήσει και ο Αλέξης Τσίπρας και η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία.
• Στις ίδιες τις δημόσιες υπηρεσίες δεν υπάρχει ενιαία εφαρμογή μέτρων κατά της διασποράς του ιού. Σε άλλες εφαρμόζεται το μέτρο της  τηλεργασίας, σε άλλες όχι, σε άλλες λιγότερο, σε άλλες περισσότερο, με τον Υπουργό Εσωτερικών να παρακολουθεί ως απλός θεατής (αν το κάνει κι αυτό) αντί να επιβάλει την ενιαία, μαζική και αποτελεσματική εφαρμογή του. Υπάρχουν υπουργεία και υπηρεσίες που το σύνολο των υπαλλήλων προσέρχεται πλήρως και μαζικά στις υπηρεσίες, την ίδια στιγμή που στις κάθε είδους ιδιωτικές επιχειρήσεις  εφαρμόζονται  δρακόντεια μέτρα αναφορικά με  την προσέλευση και παραμονή των πολιτών.

Από όλα τα παραπάνω φαίνεται ότι το Κράτος αντί να πρωτοστατεί στα μέτρα αντιμετώπισης της πανδημίας λειτουργεί ως υπερμεταδότης της. Αντί για  αποφάσεις που θα υπακούν  στις υποδείξεις της επιστήμης, στην κοινή λογική και στην αρχή της ισότητας, βλέπουμε αποφάσεις με γνώμονα το πολιτικό κόστος, τις πιέσεις συμφερόντων και ιδεοληπτικές εμμονές.

Έστω και τώρα, την ώρα μηδέν, η κυβέρνηση οφείλει να προχωρήσει άμεσα στα αυτονόητα μέτρα σύμφωνα με τις υποδείξεις της επιστημονικής  κοινότητας.  Δηλαδή:

• Σε ουσιαστική επένδυση πόρων στο σύστημα υγείας  για την αντιμετώπιση των ασθενών με COVID-19 αλλά και των ασθενών με άλλα νοσήματα.
• Σε παροχή ουσιαστικών κινήτρων για την άμεση στελέχωση του ΕΣΥ.
• Σε ενίσχυση των δομών πρωτοβάθμιας περίθαλψης.
• Σε προσλήψεις εκπαιδευτικών και μείωση  του αριθμού των μαθητών ανά τάξη.
• Σε αύξηση της πυκνότητας των δρομολογίων των αστικών συγκοινωνιών.
• Σε καθολική επαναφορά  της τηλεργασίας στο δημόσιο τομέα με ενιαίους κανόνες.

Πλέον δικαιολογίες δεν υπάρχουν.  Η αποτυχία της κυβέρνησης είναι πασιφανής τόσο στο υγειονομικό σκέλος όσο και στην οικονομική πολιτική. Όμως, η αδιαφορία της να λάβει τα αναγκαία μέτρα   περιορισμού της διάδοσης του ιού  στις ίδιες τις κρατικές δομές και υπηρεσίες είναι προκλητική. Το δημόσιο συμφέρον είναι ένα, ταυτίζεται σήμερα με τη δημόσια υγεία, οφείλει να το υπηρετεί το Κράτος και η κυβέρνηση φέρει ακέραια την ευθύνη για το τι έχει συμβεί, τι συμβαίνει και τι πρόκειται να συμβεί. Τι κάνουν τόσο καλύτερα στη Πορτογαλία, στην Ισπανία, στην Γαλλία; Ας τολμήσουμε κι εδώ!​