Τις δυο τελευταίες εβδομάδες, σε μία ακόμη έξαρση μιας χρονίως υποβόσκουσας διαμάχης που δεν βρίσκει εύκολα χώρο στην διεθνή ειδησεογραφία, μια – ακόμη - απεργία εξελίσσεται στα κελιά της Τουρκίας. Κούρδοι και Κούρδισες απαιτούν να αποκτήσουν ορατότητα ως μια εθνική μειονότητα που καταπιέζεται από ένα ακόμη κράτος κατ’ επίφασην «δημοκρατικό». 

Σε μια προσπάθεια να δηλώσουν την αλληλεγγύη τους μα και να σπάσουν το φράγμα της σιωπής, μέλη της κοινότητας τους (κυρίως συγγενείς των πολιτικών κρατουμένων) διαδήλωσαν αυτήν την Τρίτη στην Κωνσταντινούπολη. Αλλά εκεί (εκεί! φανταστείτε τι γίνεται στα Κούρδικα χωριά) η αντιμετώπιση θύμισε Μεντερές….

Ένστολοι γκριζόλυκοι –που με τόση χαρά και χάρη τους μιμούνται «στα μέρη μας» ένστολοι χρυσαυγίτες - επιτέθηκαν με σφοδρότητα στην ειρηνική πορεία νέων συντρόφων και ηλικιωμένων μανάδων και στην σκηνή που, στημένη σε μια πλατεία της πόλης, χρησίμευε ως κέντρο φιλοξενίας και τύπου…

Μπορεί ο Ερντογάν, επειδή τα γεωπολιτικά του συμφέροντα, έως πρόσφατα, το «επέβαλλαν», να ενδιαφέρεται για «τα ανθρώπινα δικαιώματα» σε γειτονικές χώρες όπως της Παλαιστίνης (δίχως αυτή η υποκρισία να αφαιρεί κάτι από την αυταξία του αγώνα των τελευταίων, όπως κι ο αγώνας τους δεν αφαιρεί κάτι από το δικαίωμα όλων σε μια κοιτίδα, που θα σέβεται όμως τα σύνορα των άλλων…) αλλά το κράτος του εξακολουθεί να παραβιάζει βαθιά τα δικαιώματα των κατοίκων του…

Τελικά, (κάτι που δεν ισχύει φυσικά μόνο για το τούρκικο κράτος και την μερίδα της συμμέτοχης ή αμέτοχης σε όλα αυτά τούρκικης κοινωνίας, αλλά λιγότερο ή περισσότερο για όλους μας), καλά τα ανθρώπινα δικαιώματα ως πεδίον προσωπικής αποενοχοποίησης και του κατάλληλου «ίματζ», αρκεί να μην αφορούν «εμάς», αρκεί να μην αφορούν – ακόμη περισσότερο- κράτη όπως το Τουρκικό που – επειδή ήταν πιο «σοβαρά» - βαρύνονται με τρεις εθνοκαθάρσεις σε έναν αιώνα…

Πηγή:  tvxs