Στην κόρη μου, δεκατεσσάρων μηνών, εδώ και κάποιους μήνες έχω πάρει παιχνίδια με κουμπιά που όταν τα πατάει ακούγονται διάφοροι ήχοι. Επιπλέον, της έχω αγοράσει βιβλία με ζωγραφιές και εικονίδια στην κάθε σελίδα που πατώντας τα με το δακτυλάκι της ακούγεται μουσική.

Με την πάροδο του χρόνου, στο μυαλό της μικρής μου κόρης έχει σχηματιστεί η εντύπωση ότι όλα τα πράγματα έχουν το κουμπί τους. Πατάς ένα κουμπί και κάτι γίνεται. Έχω την αίσθηση, βεβαιότητα θα έλεγα, ότι η μικρή έχει αναπτύξει μια πρωταρχική μεν, βαρύνουσα δε, μεταφυσική ιδέα:

Tο Είναι όλων των πραγμάτων συμπυκνώνεται σε ένα κουμπί.

Το κάθε πράγμα είναι αυτό που είναι γιατί υπάρχει ένα ειδικά για αυτό κουμπί. Ενεργοποιώντας αυτό το κουμπί, κατανοούμε απολύτως το λόγο της ύπαρξής του. Το κουμπί μετουσιώνει το ίδιο το πράγμα. Είναι το πράγμα καθ’ αυτό.

Βρισκόμαστε στην αρχέγονη απαρχή της ανθρώπινης τραγωδίας. Τη μάταιη, απέλπιδα, αναζήτηση του κρίκου, που γραπώνοντάς τον, θα μπορέσουμε να κρατήσουμε ολόκληρη την αλυσίδα. Ένα shortcut, μια συντόμευση, που οδηγεί από το φαίνεσθαι στην ουσία.

Θα ακολουθήσει η διάψευση. Ο αναγκαίος σταθμός προς τη συνειδητοποίηση.